In onze pastorale eenheid steken een aantal mensen hun schouders onder de ziekenpastoraal. Maar … wie zijn ze? Wat doen ze? Wat drijft hen? In ware ‘Paul Jambers-stijl’ trokken we Lieve De Coninck tegen onze leren jakker. De gedreven voorzitster werd blootgesteld aan een digitaal vragenvuur en dit mailde ze ons door. We krijgen dus een unieke inkijk in onze Zwevegemse ziekenpastoraal.
Wie zijn jullie?
We zijn een groep van 20 vrijwilligers die zieken en ouderen bezoeken in Zwevegem en dit in het kader van ziekenpastoraal van de pastorale eenheid Maria Magdalena Zwevegem.
Wat doen jullie?
We bezoeken de mensen zo vaak als ze zelf aangeven. Indien gevraagd geven we hen de communie aan huis of verwittigen de pastoor als ze hem willen ontmoeten. Tweemaal per jaar geven we de mensen de kans om elkaar te ontmoeten in een zaal en zorgen we zelf voor vervoer of doen we beroep op familie of buren. Met Kerst geven we een attentie.
Waarom is de werkgroep ziekenpastoraal op de dag van vandaag nog nodig?
Op regelmatige basis brengen we een bezoekje aan onze mensen om hen te ondersteunen in hun ziek-zijn, hun eenzaamheid of om hen het reilen en zeilen van de parochie weer te geven. Ze kunnen dit niet meer meemaken omdat ze de mogelijkheid niet meer hebben om buiten te komen of om sociale contacten te hebben. Velen willen hun vroeger contact met de kerk en/of de kerkgangers herstellen of behouden en er zijn, in tegenstelling met vroeger, weinig contacten meer met buren.
Hoe zorgen jullie dat iedereen zich thuis voelt in ziekenpastoraal?
We hebben allen hetzelfde doel voor ogen: als geloofsgemeenschap de zwakkeren, zieken of eenzamen ondersteunen. We willen het welbevinden van zowel zieken als van bezoekers stimuleren met een schouderklopje of een bemoedigend woord. Spontaan aanvoelen wat belangrijk is.
Hoe onderscheiden jullie zich van andere verenigingen die zich naar zieken richten?
We hebben aandacht voor de geloofsbeleving van de zieken bij onze bezoeken. Ontvangen ze graag de communie of verlangen ze een bezoek van de pastoor op de hoogdagen? We laten hen voelen en weten dat ze er niet alleen voor staan. We vragen hen om bij een ziekenhuisopname de pastorale dienst van het ziekenhuis (zingeving@azgroeninge.be) te laten weten dat zij ons bij hun ontslag verwittigen dat ze terug bezoek van ons willen bij hen thuis.
Hoe bereiken jullie ziekenbezoekers? Waar kunnen nieuwe vrijwilligers zich melden? Vinden jullie nog gemakkelijk vrijwilligers?
We proberen vrijwilligers te bereiken via verenigingen, buren, kennissen. Ze kunnen zich melden via de website of het secretariaat van de parochie, via de ziekenbezoekers, de pastoor. Het is echter steeds moeilijker om jongere personen te vinden die zich willen engageren. Daarom is het beter om geïnteresseerden persoonlijk aan te spreken en de werking goed uit te leggen of hen uit te nodigen in een bijeenkomst.
Over welke ‘capaciteiten’ moet een ziekenbezoeker beschikken?
Als gelovige de zwakkeren, zieken, eenzamen ondersteunen met een schouderklopje, een bemoedigend woord, spontaan proberen aan te voelen wat belangrijk is en vooral de privacy respecteren.
Wat drijft jullie als vrijwilligers?
We voelen ons goed bij zieken en ouderen. Sommigen hebben eerder zorg gedragen voor hun ouders of zieke familieleden. Ze weten hoe eenzaam of angstig men kan zijn. Men kan ook zelf steun krijgen van een zieke en dat geeft veel voldoening in je eigen leven.
Doen jullie iets extra’s om vrijwilligers te binden aan de vereniging?
Jaarlijks is er een uitstap met z’n allen: een boeiend bezoek, een meditatiemoment en een heerlijke versnapering. We ontmoeten elkaar die dag in een ongedwongen sfeer, wat soms bijzondere momenten meebrengt en waarin we elkaar beter leren kennen.
Mogen de vrijwilligers actief deelnemen, hebben ze een stem?
Er is een kerngroep van 7 personen die de groep sturen: het jaarprogramma opstellen, feedback geven van vorige acties, suggesties doen voor een goede werking, moeilijkheden bespreken en de financiën beheren.
Met de grote groep medewerkers, die nog eens 13 personen telt, word er tweemaal vergaderd en dit telkens voor de bijeenkomst met onze zieken. We vragen hen naar de reacties van de zieken op de activiteiten. Ze kunnen suggesties doen of moeilijkheden melden. We hebben aandacht voor mogelijke overbelasting bij het aantal bezoeken.
Wie is de mens achter de ‘zieke’ die jullie bezoeken?
De naam ‘zieke’ is niet goed gekozen en schrikt de mensen af. Het is moeilijk om de juiste omschrijving te vinden van de mensen die we willen bereiken. Senioren, ouderen, vooral mensen die eenzaam zijn, die hun christen-zijn dat ze vroeger met hun leeftijdsgenoten hadden op de parochie, willen onderhouden en in samenhorigheid met anderen willen voortzetten ondanks de vele beperkingen door de ouderdom.
Hoe bereiken jullie de zieken?
Men kan hen bereiken via buren, hulpverleners of familie, maar er moet vertrouwen opgebouwd worden want vooral bij de oude generatie bestaat nog sterk het gevoel dat men zichzelf moet verhelpen en geen ‘vreemden’ toelaten in je huis, je mag niet ‘trunten’. Men moet nu ook steeds rekening houden met de voorschriften van de privacy.
Met welke frequentie bezoeken jullie de zieken, wat is de essentie van het bezoek, waarover gaat het tijdens een ziekenbezoek, zijn er specifieke taken tijdens het bezoek?
De frequentie van de bezoeken hangt af van de zieke zelf. Dit is iets wat je moet aanvoelen en is ook afhankelijk of hij nog naar buiten komt, sociale contacten onderhoudt of volledig thuisgebonden is door eigen ziekte of door die van de partner.
De essentie is om de zieken te bemoedigen, te laten voelen dat ze nog meetellen in de parochie, als er interesse is hen te sterken in hun geloof door gezamenlijk gebed of de communie geven als ze dat wensen, dit kan men ook zien als specifieke taken.
Organiseren jullie activiteiten voor de zieken en welke? Wie mag er komen naar deze activiteiten, enkel de zieken?
Met Lichtmis geven we iedereen een lichtmiskaarsje van de parochie met een aangepaste tekst erbij. Op Aswoensdag gaan we rond met askruisjes voor hen die dit verlangen. Dan is er een bijeenkomst in de paasweek in een mooi aangeklede zaal met bezoek van de paashaas, ziekenzalving en een eucharistieviering die zeer gewaardeerd wordt door de zieken. Het vervoer van de zieken gebeurt door de vrijwilligers en indien mogelijk wordt hiervoor ook eigen familie of buren ingeschakeld. Deze mensen mogen dan ook de feestnamiddag bijwonen als ze dit wensen. Zo maken wij dan kennis met deze mantelzorgers en keren allen met een blij hart terug naar huis.
In het najaar is er een tweede bijeenkomst met de zieken: een eucharistieviering en daarna ontspanning door eigen talenten te demonstreren of door een artiest uit te nodigen, meestal iemand die instrumenten bespeelt met liedjes waarbij de mensen mogen meezingen en intussen ook mogen babbelen, want dat doen ze het liefst. Er is steeds een koffietafel met koekebrood.
Met Kerst geven we aan de zieken een attentie met aangepaste tekst.
Wanneer is jullie ‘missie’ geslaagd?
Als de zieken verlangend uitkijken naar een volgend bezoekje, dan ben je goed bezig. Ook als de familie van de zieken jou inlichten bij een plots overlijden of opname in het ziekenhuis, doet dat deugd. Het is een teken dat ze jou waarderen voor wat je doet voor hun geliefden.
Ik ben trots op de samenwerking met alle medewerkers die onze werking mogelijk maken. We dromen om meer vrijwilligers warm te krijgen voor dit nobele werk.
Veel dank, Lieve!
Met genoegen.
