Homilie diakenwijding Rob Allaert

Vrienden, de ontmoeting van Jezus met deze overspelige vrouw is één van de meest pakkende verhalen uit het evangelie. Jezus spreekt hier met groot gezag, niet alleen tegenover de Schriftgeleerden en de farizeeën maar ook tegenover die vrouw zelf. Het is een woord van vergeving en van leven. Het is zo treffend dat we juist dit evangelie mogen lezen op een diakenwijding. Het is ook geen toeval dat we het lezen in deze veertigdagentijd, nu de Goede Week nadert. Het verhaal toont ons waarom Jezus zo jong is moeten sterven, waarom Hij werd verworpen, veroordeeld en ter dood gebracht. Hij neemt het op voor deze vrouw. Solidariteit kan ver gaan: ze heeft Hem het leven gekost. Dit verhaal bereidt ons voor op Pasen wanneer we het geheim zullen vieren van sterven en verrijzen.

Enkele Schriftgeleerden en farizeeën brengen een vrouw bij Jezus. Ze hebben haar op heterdaad betrapt. Er valt niet meer te twijfelen. Volgens de wet van Mozes moet ze gestenigd worden. Men brengt haar bij Jezus. Niet om haar te redden. Wat hen bekommert is niet die vrouw. Wat hen bezig houdt is Jezus. Ze zoeken iets waarvan ze Hem kunnen beschuldigen. Jezus kan niet anders dan de wet toepassen. Hij moet die vrouw veroordelen. Ze weten wel dat Hij het met tegenzin zal doen. Maar Hij heeft geen andere uitweg. Wat kan Hij anders  doen?

Maar Jezus is bekommerd om die vrouw. Wat er met haar gebeurt, laat Hem niet onverschillig. Hij wil haar redden. Hij weet natuurlijk wel dat zij echtbreuk heeft gepleegd. Maar is daarmee alles gezegd? Is dat het laatste oordeel over haar? Is zij niet méér dan wat ze gedaan heeft? Maar wat er ook gebeurd is, ze is een mens in nood. Ze proberen Jezus in de val te lokken. Maar Hij betaalt hen met dezelfde munt. Akkoord, lijkt Hij te zeggen, ze moet gestraft worden. Maar Hij voegt er dit kleine zinnetje aan toe: “Wie zonder zonden is, mag de eerste steen werpen.” Plots is de situatie totaal veranderd.

In de Brief aan de Hebreeën lezen we : « Het Woord van God is levend en krachtig. Het is scherper dan een tweesnijdend zwaard en dringt door tot het raakpunt van ziel en geest. Het ontleedt de bedoelingen en de gedachten van het hart.” Dat mag hier wel van dit woord gezegd worden. Een goddelijk woord. Een woord dat bevrijdt en leven geeft : « Ook Ik veroordeel u niet ». In dat ene woord ligt het hart zelf van heel het evangelie. Het is omwille van die vergeving, omwille van zijn solidariteit met de mens, arme zondaar, dat Jezus zal moeten sterven. Hij zal het leven van die vrouw redden. Het zal Hem zelf het leven kosten. Geen groter liefde dan hij die zijn leven geeft.

Vrienden, het is diezelfde liefde en diezelfde houding die Jezus ook verwacht van zijn Kerk. Paus Franciscus houdt niet op het ons telkens in herinnering te brengen. Zeker in dit jubeljaar van de Barmhartigheid. Niet een Kerk die alleen maar op zichzelf betrokken is. Maar een Kerk die oog en hart heeft voor wat er rondom haar gebeurt. Die de vreugde en de hoop maar ook het verdriet en de angst kent van de mensen van deze tijd. Die zich niet onverschillig terugtrekt omdat ze dringender zaken te doen heeft. Zeker, de verkondiging van het evangelie, het gebed en de viering van de liturgie, de uitbouw van een geloofsgemeenschap: het blijven onze allerbelangrijkste taken. Maar niet zonder zorg voor mensen in nood.

Juist daarom is het diaconaat zo belangrijk en heeft het laatste concilie het opnieuw als zelfstandig ambt hersteld. Als een teken en een oproep voor heel de Kerk om begaan te zijn met mensen die aan de kant blijven, niet meetellen, die in nood zijn en waar niemand naar omziet. Beste Rob vergeet het evangelie van vandaag nooit. Een vrouw in nood, veroordeeld. Beeld van zovelen in deze wereld die verloren zijn en aan hun lot overgelaten. En daarnaast Jezus die het voor haar opneemt en redt. Nu word jij zijn dienaar, zijn diaken. Je hebt je eigen lange weg gegaan samen met Isabel en omringd door je mooi gezin. Zo heeft God je wegen omgebogen tot hier en heb je de Kerk gevonden voor wie de band met de apostelen zo kostbaar is. En du ook met Jezus zelf. Door je doopsel draag je al zijn naam. Door het wijdingssacrament dat je nu zult ontvangen word je nog meer met Hem verbonden. Je bent voortaan van Hem, voor altijd. Wat Paulus schrijft in de eerste lezing geldt voor jou: Christus kennen, met Hem verbonden zijn en Hem volgen, dat gaat alles te boven.