Maak kennis met Kurt Suenens (29) uit Sint-Pieters-Leeuw, de jongste priester van het aartsbisdom
Ik kom uit een groot en gelovig gezin van acht kinderen. Bij ons thuis werd er bewust tijd gemaakt voor gebed en catechese. Naast mijn ouders speelden ook de Europascouts een belangrijke rol in mijn gelovige opvoeding. Die jeugdbeweging echode als het ware wat ik thuis meekreeg over God en geloof. Ik had er veel goede vrienden, waardoor ik me nooit alleen voelde in mijn liefde voor Jezus en de Kerk.
Ik was nog geen acht jaar toen ik er de eerste keer aan dacht om priester te worden.
Ik ging graag naar de mis en wat de priester daar deed, intrigeerde me. Ik vond dat mooi en het sprak me heel erg aan, al was dat op die jonge leeftijd puur emotioneel en nog niet intellectueel doordacht. Tot de leeftijd van twaalf jaar was de gedachte om priester te worden heel evident aanwezig in mijn leven. In de puberteit begon ik ermee te worstelen. Een gezin stichten leek me wel aantrekkelijk, net als carrière maken in het bedrijfsleven. Bovendien had ik schrik voor wat mijn vrienden van mijn priesterdroom zouden zeggen. De worsteling duurde tot ik zestien jaar was. Toen had ik een verhelderend gesprek met een priester. Hij wees me erop dat het verhaal van de rijke jongeling ieder die Christus wil volgen, oproept om angst en verdriet los te laten.
Op 18 jaar ging ik naar het seminarie van Ars in Frankrijk, waar ik drie mooie jaren beleefde te midden van ongeveer 60 medeseminaristen. Omdat ik nog te jong was om de tweede cyclus van de priesteropleiding aan te vatten, deed ik tussen mijn filosofisch en theologisch deel een stage van twee jaar in Brazilië. In het bisdom Conceiçao do Araguaia maakte ik deel uit van een evangelisatieschool. Ik reisde veel rond om in de uithoeken van het bisdom catechese te geven. Daarnaast zette ik me ook in voor kinderen in een arme wijk van Redençao: ik sportte met hen, gaf bijles, bezocht hun families, deelde hun leven.
Nadat ik aan de universiteit van Parijs mijn diploma filosofie had behaald, deed ik mijn theologische studies: eerst een jaar aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven, nadien drie jaar aan het Séminaire Notre-Dame in Namen. Mijn pastorale stages deed ik in de dekenaten van Zoutleeuw en Vilvoorde.
Mijn priesterwijding was op 28 juni in de kathedraal in Brussel. Een fantastische dag waarin ik me omringd wist door familie, vrienden en confraters, met een mooie viering en een liturgie die me vandaag nog altijd voedt en draagt. Het was een dag waarnaar ik jaren had gehunkerd, maar die natuurlijk geen eindpunt is.
Ik voel dat ik sinds mijn wijding echt moet groeien in de wetenschap dat ik priester ben, dat ik Christus tegenwoordig stel.
Na mijn wijding heb ik een opdracht gekregen in de parochie van Sint-Katelijne in Brussel. Vanaf begin september verzorg ik daar op zondag de Nederlandstalige eucharistieviering. Daarnaast help ik mijn Franstalige confraters bij het horen van de biecht, het vieren van de eucharistie en het sociaal en pastoraal dienstbetoon in de buurt. Mijn dagen worden nu gevuld door de vragen van mensen. Om het in grote woorden te zeggen: ik ervaar dat mijn leven meer en meer geleid wordt door de noden van Kerk en wereld, en daar ben ik blij om.
Ik draag bewust een soutane.
Zeker niet omdat ik terug wil naar vroeger, maar om als priester zichtbaar te zijn in het straatbeeld en zo aanspreekbaar voor mensen die hun verhaal willen doen. Ik besef dat die soutane in Vlaanderen misschien weerstand oproept of misplaatste connotaties aan het ‘rijke Roomse leven’, maar in Brussel merk ik daar niets van. Mensen reageren heel positief en ik voel dat het me echt helpt om contact te leggen met jongeren.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.