Wat zijn de ervaringen die blijven hangen?
Guido: “Afgezien van het afscheid bij het vertrek, is het de voorlaatste dag die echt bijblijft: ‘Het is gelukt.’ Niet de dag van de aankomst, want dan is het doel bereikt. Er zijn onvergetelijke momenten wanneer je door berg en dal loopt, door bergstreken waar je de stilte echt hoort. Je passeert drukke steden en eenzame velden waar je de zon ziet opkomen. Er staan befaamde kathedralen zoals in Burgos en Léon en een hele rits van Romaanse kerken. De mooiste romaanse kerk die ik ken, staat in Fromista: zij straalt een ongekende puurheid en spiritualiteit uit, in tegenstelling tot de overladen Spaanse barok die een uitbundige tegenpool is van de even Spaanse romaanse ingetogenheid. Beide uitersten behoren onvervreemdbaar tot de camino. En dan zijn er ook de momenten dat je geconfronteerd wordt met jezelf als je uren lang alleen loopt. Je leeft in een totaal andere sfeer, zonder horloge en zonder comfort.”
Annelien: “Het is maar op dat moment dat je merkt hoe weinig je eigenlijk nodig hebt om te leven. Mijn rugzak woog 5, 7 kilogram en ik had eigenlijk nog teveel mee.”
Guido: “Je moet soms ook een beetje geluk hebben. Op één van mijn tochten heb ik van de 25 stapdagen 24 regendagen gehad. Dan moet je wel zien dat je alles op tijd droog krijgt. Maar zo erg is het nu ook weer niet. Het hoort er bij.”
Annelien: “Hmm … ik ben toch blij dat het bij ons anders was! Ik heb zo genoten van die kleine dorpjes waar misschien nog geen honderd mensen wonen, in alle eenvoud. Soms zitten ze gewoon langs de weg om de pelgrims te groeten, zonder veel franjes. Moeilijke momenten zijn er als je het einddoel van een stapdag al ziet liggen in de verte, maar het blijkt dat je er nog lang niet bent. Als de zon dan begint te steken, kunnen de kilometers lang duren. Dan moesten ze mij allemaal gerust laten, dat was gewoon zwijgen en stappen. Maar eenmaal dat je aangekomen bent en hebt kunnen douchen, is dat allemaal gepasseerd.”
Hoe verlopen de contacten met de andere pelgrims?
Annelien: “Mensen komen echt van overal, maar er is een grote solidariteit en verbondenheid: iedereen kent dezelfde problemen, heeft dezelfde kwaaltjes en dezelfde beperktheden in materiaal. Iedereen spreekt tegen iedereen, maar na een tijdje ontmoet je voortdurend diegenen die aan hetzelfde ritme stappen. Dan worden de gesprekken soms diepgaander.”
Guido: “Iedereen heeft zijn eigen verhaal: een echtscheiding achter de rug, werk kwijt, alcohol- of drugprobleem, op zoek naar een levensdoel. Ik heb bedrijfsleiders ontmoet uit Engeland, Duitsland, Frankrijk. Ik heb een week samen gestapt met een man van Vancouver. Hij was 45 jaar, had een fortuin vergaard en kon gerust in luxe verder leven. Maar hij vroeg zich af of geld verdienen nu het uiteindelijke doel van het leven kon zijn. Hij vreesde dat hij de slaaf van het geld zou worden en daarom was hij van Canada gekomen om de camino te lopen, een maand in primitieve omstandigheden te leven en met zichzelf in het reine te komen. We hebben veel gediscussieerd, maar ook samen menige pint Spaans bier gedronken.”
Mensen komen echt van overal, maar er is een grote solidariteit en verbondenheid
Annelien: “De eerste vijf dagen liepen we in het gezelschap van een Amerikaan en een Rus die samen onderweg waren. Ik vond dat eigenlijk wel een mooi symbool. Aan de andere kant waren we zelf niet goed van de confrontatie met een gezin dat blijkbaar ook onderweg was, maar waarvan de vader het zeer lastig had. De dochter en de moeder moesten duidelijk tegen hun zin altijd wachten. We hadden gedacht dat de man er nooit zou geraken, maar na twee dagen verblijf in Compostela zagen we hem toch aankomen, vlak voor we naar het vliegveld vertrokken. Waarom dat gezin aan de tocht begonnen was, daar hebben we het raden naar.”