Als kind logeerde ik dikwijls bij mijn grootouders die dichtbij de kerk woonden. Ik herinner me dat mijn grootmoeder me op een vroege ochtend meenam. Het was 2 februari en lichtmis. De kerk was nog donker en behoorlijk koud. Maar bij het begin van de viering werden kaarsen aangestoken. Er waren in mijn herinnering heel wat moeders aanwezig die een kindje droegen en met dat kindje en de kaars naar voor kwamen. Dat maakte een enorme indruk op mij als kleine jongen. Ik denk daar elk jaar aan terug.
Ik begreep toen, zonder het goed te beseffen, wat het moet betekenen een kind te ontvangen en vertrouwen te hebben.
Of mijn grootmoeder die dag ook nog pannenkoeken gebakken heeft, herinner ik mij niet meer. Maar haar kennende, zal dat wel.
Het feest wordt niet verplaatst naar de zondag, zegt de liturgische kalender. Het valt dus doorgaans in de week en heeft een wat intiem karakter. De liturgie voorziet dat de viering begint met een kaarsenprocessie waarbij iedereen verzamelt buiten de kerk waar het nog duister is. En met die kaarsen trekken we dan samen op naar het altaar.
Het lijkt wel alsof we in een vooruitgeschoven paaswake zijn. En eigenlijk is het dat ook.
Het feest scharniert tussen advent en kersttijd aan de ene kant en veertigdagentijd en paastijd aan de andere kant. Maria-Lichtmis heet vandaag ‘Opdracht van de Heer’. Het is een feest van de Verrezen Christus die door Simeon herkend werd in dat kind: “Mijn eigen ogen hebben uw heil gezien, een licht dat geopenbaard wordt aan de heidenen” (Lc 2, 30a.32a).
Vandaag vieren we het met een kinderzegen waarbij ook de mama’s en papa’s met hun baby’s worden uitgenodigd. Dat is mooi, maar ik mis de intimiteit van mijn kinderherinnering. En we bakken pannenkoeken. Dat is lekker. Met hun ronde, gele vorm verzinnebeelden ze de zon en het licht dat we verwelkomen.
Nu zondag doen wij dat trouwens ook met onze kinderen en kleinkinderen en met pannenkoeken die we gekocht hebben ten voordele van de judoclub van onze kleinzoon. Allemaal top!
Maar ik zal toch nog eens denken aan mijn kinderherinnering en aan Simeon die in dat kind de redding en het licht van de wereld herkende. ‘Bevrijdend wereldlicht’ dat we vandaag zo nodig hebben!