We zijn allemaal op weg naar het eeuwige Jeruzalem. Wij zijn allemaal pelgrims. Méér nog, wij vormen als pelgrims samen een volk onderweg. Deze gelovige uitdrukking van ons bestaan, als tijdelijke gasten op deze wereld, scherpt onze gevoeligheid en ons begrip voor migranten en vluchtelingen. Ons geloof helpt ons de mens te zien in zijn of haar hunker naar echt leven. De komende Werelddag van de Migrant en de Vluchteling, op 29 september, herinnert ons dat gaat om “meer dan de migrant en de vluchteling” (nvdr dat is de titel van de brief van paus Franciscus: Het gaat niet enkel om migranten).
In dat perspectief wil ik daarom eerst en vooral de vele, vele ( ! ) mensen danken die zich inzetten om vluchtelingen te onthalen.
Onthalen is een ongelooflijk indringend gebeuren. Het verandert mensen aan elkaar.
We hebben indringende verhalen gehoord. We leerden, tussen de vele momenten van een harde realiteit, prachtige mensen en gezinnen kennen. Twee families, elk apart gevlucht uit dezelfde stad, vinden elkaar hier toevallig. Het zal hen helpen en ondersteunen nu ze hier een nieuw leven moeten beginnen.
Als westerlingen waren we wellicht niet goed voorbereid om migranten en vluchtelingen zo plots op te vangen. Het schudt ons dagelijks leven door elkaar. En we moeten voor allerlei vragen een oplossing zoeken. Maar we hebben veel geleerd: dat we allemaal, zij en wij, pelgrims zijn op aarde.
We leren dat we geen eigenaars zijn van de plek die ons dierbaar is en van de wereld die we samen bewonen. We leren samenwerken, een steungroep vormen, begeleiden.
We kunnen rekenen op de medewerking en de leiding van christelijke en burgerlijke organisaties die zich met een bijzondere kennis en toewijding totaal in dienst stellen van de mens die naar ons land migreert. We hebben zoveel gewone burgers ontmoet, die heel gewoon, zonder ophef, hulp bieden, mensen die in nood zijn of onzeker, langdurig ondersteunen.
De huidige ontwrichte situaties in de wereld gaan ons allemaal aan. De mensen die er de gevolgen van dragen kunnen wij niet ontwijken. Net zoals wij niet blind kunnen zijn voor de groeiende armoede in onze eigen omgeving .
‘ Caritas’ is het woord dat velen geleerd hebben. We worden bewogen om de naaste te worden van iemand anders. ‘Caritas’ geeft een ziel aan deze geschiedenis van onthaal en inburgering.
In de ontmoeting en het onthaal van migranten en vluchtelingen ervaren wij dat het geloof in de mens geen grenzen kent; dat niet afkomst of taal of denkbeelden het belangrijkste zijn.
Hier leren wij dat mensen echt broer en zus van elkaar kunnen worden zijn, dat wij aan elkaar kunnen ont-vreemden. Wij dragen allen eenzelfde leven en zien elkaar als kinderen van dezelfde Schepper.
Moge deze Werelddag nog veel meer mensen aanzetten zich te engageren voor de opbouw van een menselijke, solidaire en pluriforme wereld.
+ Luc Van Looy
Bisschop van Gent
Voorzitter Caritas Europa
Voorzitter Interdiocesane Commissie voor de migratie ‘ Pro Migrantibus’
Op vrijdagvoormiddag 27 september bezocht de bisschop de OKAN-klas (Othaalklas Anderstalige Nieuwkomers) in Portus Berkenboom in Sint-Niklaas. Hij ontmoette er leerlingen en leerkrachten, luisterde naar hun verhalen en is dankbaar voor hun inzet.
