Nadat Elke Van Lombergen 18 jaar lesgaf, solliciteerde ze een tijdje geleden (met succes) voor een job als pastor in leef- en zorgdorp Sint-Jozef in Oostkamp. Hiermee maakt ze haar grote droom waar...
"Ik ben Elke Van Lombergen uit Sint-Kruis, 42 jaar, mama van een zoon van 8 en een dochter van bijna 7.
In 2004 studeerde ik af als licentiaat in de godgeleerdheid, major pastoraaltheologie. Toen al was het mijn grote droom om in de pastoraal te werken, maar ik voelde me nog te jong. Al snel vond ik werk in het onderwijs, waar ik les gaf aan leerlingen uit de tweede en derde graad tso en bso. Ik kwam terecht in een mooie en warme school waar ik me met de jaren meer thuis ging voelen. Zo waren we algauw 18 jaar verder…
Een tijdje geleden zag ik de vacature staan voor een pastoraal werker in het leef- en zorgdorp Sint-Jozef in Oostkamp. Het was geen evidente beslissing om te solliciteren, want als je 18 jaar ergens werkt, ben je zodanig vertrouwd met alles en iedereen dat je geen afscheid kan nemen zonder pijn in het hart. Het waakvlammetje dat brandde voor de pastoraal was er echter altijd gebleven en ik besloot mijn hart te volgen. Op 1 december ben ik hier dan gestart en kwam ik terecht in een totaal andere wereld. In een woonzorgcentrum kom je iedere ochtend thuis en als pastor ben je met je hele zijn betrokken nabij.
Vanaf dag 1 voelde ik me welkom en werd ik geraakt door de warmte van dit leef- en zorgdorp. Pastoraal staat hier hoog aangeschreven en dat is uiteraard heel dankbaar werken. Ik besef dat ik nog veel te leren heb, maar doe mijn uiterste best om een echte pastor te worden: iemand die luisterend aanwezig is voor iedereen, die mee op zoek gaat naar zin en kracht. Wat een eer om dit te mogen doen!
Soms vragen mensen me of pastor zijn mentaal niet zwaar is. Er heerst een misverstand over de ouderenzorg, vind ik. Uiteraard is er lijden, maar er wordt in de eerste plaats geleefd! Deel mogen uitmaken van de bewoners hun levensverhaal maakt me dankbaar en nederig. Het is waar dat we geregeld dichtbij de grens tussen leven en dood vertoeven, dat zijn heel intense momenten. Daar sta je stil bij de essentie, en als je daar verschil kan maken door nabij te zijn, is dat alleen maar mooi. Daarnaast zijn er vieringen en zingevingsmomenten die ook voor mij een bron van kracht zijn. Ik ervaar het als een luxe om hier tijd voor te mogen maken".
