IN DE MARGE
HOLLANDS GEWELD
Dinsdag 17 mei was het weer zover: De processie van Echternach stond op het programma.
Met bijna 40 mensen uit Zutendaal en Wiemesmeer stapten we met slaapoogjes op de bus. De gaatjes in de bus werd opgevuld met mensen die we oppikten in Millen.
Het beloofde een mooie dag te worden. In Luxemburg zou het enkele graden minder zijn dan bij ons maar dit lieten we echt niet aan ons hartje komen.
Ik vlijde me naast Lisette die tevens ervoor gezorgd heeft dat alles weer pico-bello was en stevig de touwtjes in handen had.
Onze sympathieke chauffeur van dienst, Eddy, legt ons op een rustige wijze uit hoe we alles kunnen bedienen in de bus.
En met mijnheer pastoor als reisleider kon er gewoon niets mis meer gaan.
De slaapoogjes werden uitgewreven en de stemming zat er al vlug in. Het moet wel gezegd worden dat dit ook dankzij een vrolijke Nederlandse dame was die voor de tweede maal meeging en al vlug de lachers op haar hand kreeg.
In het begin keek mijnheer pastoor een beetje argwanend aan tegen dit ‘Hollands geweld’ maar een ietsje later was ook hij verkocht en lachte duchtig mee met de grapjes die maar geen einde leken te kennen.
De rit naar Echternach lijkt lang maar was zo om en moesten we ons zoals elk jaar opnieuw weer haasten om in de drukte Edith te vinden om op tijd te zijn voor de zang- en bidprocessie. Maar we zijn op tijd en de opluchting op het gezicht van Edith is duidelijk zichtbaar.
Het zonnetje doet haar best en het is aangenaam wandelen in de gezellige straten.
Het kleine dorpje aan de Sûre, die de scheiding vormt tussen Luxemburg en Duitsland, laat zich zien op zijn best en elk jaar geeft het ons opnieuw een gevoel van thuiskomen. Het lijkt alsof we hier pas enkele weken geleden waren.
Na het zingen en bidden hebben we wat ruimte voor een koffietje of iets meer.
En dan wordt het tijd voor de opstelling voor het hoogtepunt van de dag: de Springprocessie. Links en rechts zie ik mensen de pasjes inoefenen.
Heel in de verte zie ik duivel-doet-al Rik duchtig zwaaien met zijn handen, hij zorgt ervoor dat alles verloopt zoals het zou moeten verlopen.
En weer zoals elk jaar is het een bezorgd zijn om geen vlagjes te hebben. De mensen die het nooit hebben meegemaakt moeten weten dat de opstelling gebeurt met 5 personen op een rij en dat we elk verbonden zijn door een vlaggetje.
En ook weer zoals elk jaar opnieuw krijgen we op het allerlaatste moment onze vlaggetjes, oef… Tijdens de processie zou iedere deelnemer rustig en devoot moeten zingen, bidden en springen. Voor de eerste maal in al die jaren heb ikzelf een kapitale fout gemaakt door enthousiast tijdens de processie te wuiven naar onze Hollandse grappenmaakster die naast de kant hevig enthousiast stond te wezen. Ik zag haar ondeugend kopje en het was eenvoudig sterker dan mezelf. Heel erg verdiend kreeg ik enkele afkeurende blikken toegeworpen… mea culpa!
En dan het moment na de processie, daar doe je het voor. Het binnentreden in de basiliek, een magisch moment en met geen pen te beschrijven, ik probeer het dan ook niet.
Na de magie volgt de realiteit en zoeken we iets om onze hongerige maag te stillen. Ietwat verbijsterd stellen we vast dat de zaak waar we elk jaar welkom waren gewoon gesloten is. Verdorie, dan maar op zoek naar iets anders.
Na een korte repetitie met ons koor gaan we om 13u00 naar het lof.
Onze mijnheer pastoor en een meewerkend priester (hij zat bij ons op de bus maar ik heb zijn naam niet onthouden) leiden de viering.
Het was weer mooi maar elkeen onder ons mist Maurice Hermans die met zijn Sint-Willibrorduslied alle aanwezigen in vervoering bracht, we wensen hem beterschap.
Na het lof mochten we ontspannen bij een lekker glaasje op het plein dat overgoten wordt met fanfaremuziek.
Ook enkele van onze mensen zijn erbij en dan is het gewoon genieten.
Na een gezellig keuveluurtje zochten we met zijn allen terug ons plaatsje in de bus op.
Ieder van ons was toch wel een tikkeltje moe, behalve…… ja hoor, onze Hollandse dame had haar grappen nog niet helemaal uitgedeeld en al vlug werd er weer gelachen.
Kortom, het was weer een heerlijke dag geweest. Een dag waar je zorgen even op de achtergrond waren beland en zoals er wel meer van mochten zijn.
Ach wat, het volgende jaar zijn we weer van de partij en kijken er nu al naar uit.
Mijnheer pastoor en Lisette mogen tevreden zijn, het was weer goed. (maPs)
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.