DAG 2 - Pelgrim voor een dag
Zingem, 18 juli, 9.00u.
Blij weerzien en welkom aan enkele nieuwe dapperen. Nieuwe ontmoetingen, andere verhalen.
De mens achter het stuur heeft macht in zijn handen, raast zichzelf voorbij. De mens te voet kan meer aandacht geven aan een boom, een bloem, een tochtgenoot, een onbekende op zijn weg.
De St.-Bavokerk in Zingem nodigt ons uit om te kijken naar de BLOEMEN in het veld. Kindertekeningen sieren het geheel. Bloemen in de christelijke traditie, met passend gedicht van pastoor Joost, worden eveneens in de kijker geplaatst.
Ook vandaag geen start zonder gebed. Pastoor Joost nodigt ons uit te bidden tot Gods Geest.
“Moge het vuur van Gods Geest voor ons een licht zijn. Dat wij vruchten dragen die blijvend zijn, ook als het leven ons door woestijn voert, ook als onze levensweg niet over rozen loopt, ook als we dreigen ten onder te gaan in kolkend water. Maar ook als we kunnen genieten van de volle smaak van brood en van de vreugde van de wijn.”
Eerst nog een groepsfoto en weg zijn wij.
Wat staat hier? Sint - Janskruid of het giftige Jacobskruiskruid. Beide gele bloemen maar blijkbaar heeft het Sint-Janskruid slechts 5 bloemblaadjes. Tellen maar. Het Jacobskruiskruid -volgens veearts Chris, en die kan het weten- lopen de paarden eromheen. Raar maar waar.
Een eerste helling staat ons te wachten, de Aststraat. Via het Hagepreekpad en Diepepad krijgen we de kerktoren van Ouwegem in het vizier.
Enthousiaste medewerkers verwelkomen ons in de St.-Jan Baptistkerk te Ouwegem. Hier het heel toepasselijke thema: WATER. Mozes en het water uit de rots. De doop in de Jordaan. Water, bron van kracht, water zuivert en reinigt. Verder vernemen we iets meer over het wetenschappelijk onderzoek van Masaru Emoto. Over bevroren kristallen met positieve en negatieve invloeden. Maar een pelgrim blijft positief denken.
Een rustpauze is welgekomen. Daar hoort een drankje en hapje bij.
Even een ommetje via het dorpshuis en de vernieuwde pastorietuin. Zalig en rustgevend. De moeite om eens door te wandelen.
Via een klimmetje langs het Wilgepad komen we aan in Huise.
Huise de St.-Petrus en St.-Urbanuskerk met als thema ZADEN en WIJNSTOK.
Opnieuw een ploeg vrijwilligers om ons te verwelkomen.
Allerlei granen en zaden worden hier tentoongesteld. Graan, brengt ons bij brood. Teerlingen met woordjes nodigt uit om zinnetjes te maken, zoals: Geniet van het leven. Ik eet brood met vreugde…
Wie kent de veld- of paardenboon? Geroosterd een delicatesse en de bloemen zijn wondermooi.
Een wijnstok, een oude druivenpers en de groene glazen kruik ‘Dame Jeanne’ krijgen onze aandacht.
Het is middag, de tafel is gedekt. Een aperitiefje, lekkere verse soep en broodjes. En dan een vraag: Hoe komt Huise aan 2 patroonheiligen? Zou het iets te maken hebben met Adelardus? Adelardus was abt in de abdij van Corbie. Die abdij was toegewijd aan de Heilige Petrus. Adelardus, Corbie en Huise, alle drie op een of andere manier met elkaar verbonden. Wie weet.
Goed voldaan trekken we verder richting Lede.
De borders trekken onze aandacht met o.a. verschillende sierlijke grassoorten. En hier, neen, geen Japanse duizendknoop maar wel de reuzenbalsemien. Wel allebei invasie planten.
En zo bereiken we onze volgende halte, de St.-Dionysiuskerk van Lede met VUUR als thema.
Een brandede kaars nodigt ons uit om binnen te gaan.
Vuur bron van licht, van warmte maar vuur kan ook vernielend zijn. Een voorstelling van de brandende braamstruik. Pinksteren en de vurige tongen. Daarnaast kleurrijke schilderwerken van Marthe met bijpassende gedichten en rijmen van pastoor Joost maken deel uit van de tentoonstelling.
Kronkelende wegen en een hellend pad leiden ons naar de kasseien van de Huisepontweg.
Wannegem heeft niet enkel een kasteel en een molen maar ook een Vredeskapel.
Deze kapel werd gebouwd door pastoor Van Cauwenberghe in 1947. Een verwezenlijking van zijn belofte als de parochie Wannegen zou gespaard blijven van oorlogsverwoesting.
Even een rustpauze. Marleen, Kateleen en Denise, verwennen ons opnieuw met koffie en zoetigheid.
Langs landelijke wegen en open velden gaat onze tocht verder richting Lozer, ons einddoel.
De zon straalt, er is weinig of geen schaduw maar de bewerkte akkers trekken ook onze aandacht. Nog even een blik naar het kasteel van Wannegem. Koeien troepen samen en leggen zich te ruste in de schaduw van enkele bomen. Paarden stappen in onze richting mee. Een landbouwer die zijn gewassen inspecteert, groet ons.
Via de Appelhoek en het kasteel ‘Della Faille’, stappen we door de mooie dreef. Welkom in de kerk van Lozer, toegewijd aan O.L.V. van Bijstand met als thema WOESTIJN.
“De soberheid en eenvoud van het zand nodigt ons uit tot verstilling.”
Enkele woestijnweetjes maken ons nieuwsgierig. Vooraan een grote kader met in het zand de letters A.M. Ave Maria.
Samen sluiten we onze pelgrimstocht af met een gebedsviering.
“De voorbije twee dagen zijn wij op weg gegaan.
Het was een kans om elkaar te ontmoeten.
Het was ook een gelegenheid om bij de Heer te komen.
Laten wij ons in dit korte moment van inkeer en rust en bezinning
openstellen om de Heer te ontmoeten.”
“Wat is het goed, wat is het heerlijk
om als broeders en zusters
eendrachtig samen te wonen.
Jullie dienaren, breng hulde aan de Heer.”
En als afsluiter een gezellige koffietafel met alweer heerlijke taart in de prachtige dreef.
De tongen komen los. Ieder weet wel iets te vertellen.
Dank aan de initiatiefnemer.
Dank aan alle vrijwilligers om Bijbelse taferelen rond fauna en flora in beeld te brengen.
Dank aan zij die de route uitstippelden.
Dank aan zij voor het vriendelijk onthaal.
Dank aan zij die ons verwenden met soep, koffie en zelfgebakken taart.
Dank aan de supporters.
Dank voor de mooie bladwijzer ‘Op stap langs de Thomasroute’
Dank aan mijn tochtgenoten.
Jullie allen hebben op jullie manier en talenten, een steentje bijgedragen tot het welslagen van deze
tweedaagse pelgrimstocht in onze Thomasparochie.
Zonder jullie zou het anders zijn geweest, misschien zelfs niet geweest.
Wat was het goed, wat was het heerlijk
Trees Ottevaere.
DAG 1 - Impressie van een pelgrim
17 juli 9.00u. Opgewekt en blij staan 15 moedige stappers klaar aan de kerk St.-Eligius te Kruishoutem om samen op stap te gaan. Enthousiaste medewerkers verduidelijken ons het thema “Vogels” met een link naar de bijbel. De haan die kraait. De ark van Noach. De duif op het schilderij aan de doopvont. En nog veel meer.
Een verwelkoming door pastoor Joost met bezinning en gebed tot de Geest van God, brengt ons bij “De weg als doel”.
Samen onderweg. Als pelgrim, het materiële even loslaten. Genieten van de natuur en de schepping. Samen onderweg, nieuwe mensen ontmoeten. Elk met zijn verhaal.
Samen onderweg, vanuit ons geloof zorg dragen voor elkaar. Het weer zit goed, de zon is van de partij.
En nu op stap. Zoals Noach de duif losliet, zo ook worden 2 duiven losgelaten.
De vooraf uitgestippelde route brengt ons langs veilige paden waar even halt wordt gehouden om heel wat flora te bewonderen. Wie heeft de akelei gezien? Kamperfoelie? Een bloeiende berenklauw. Mooi om naar te kijken maar met de waarschuwing: afblijven.
Het Kordaalbos laten we links liggen. En dan Nokereberg weliswaar in afdaling, brengt ons bij de alom gekende Vrijheidsboom in Nokere. Een warm onthaal aan de St.-Ursmaruskerk met vooraan de grote treurwilg. Het thema “Bomen” is hier dus wel heel toepasselijk.
Ooit een zaadje zo maar in de tuin, fantastisch uitgegroeid tot een weidse tak. En de boom staat op de bergen…. En in die boom hangen meerdere gezegden en spreuken. Wie hangt er nog een kaartje bij? Hoge bomen vangen…. De appel valt….
Dank aan de logistiek voor de koffie en het gebak, kwestie van wat calorieën op te doen want we hebben nog een heel eind te gaan.
Hoe mooi is onze streek. Glooiende kronkelende wegen, met veel groen. Oppassen geblazen, wij zijn niet de enige langs de weg. Niet gelegen langs onze route maar toch te zien in de verte, de Lombaertskapel gesticht in 1725 en gewijd aan de H. Geest. We luisteren graag naar het verhaal erover. Geen duiven meer te zien. Misschien zijn ze al op terugweg.
Verderop knikkende wilgenroosjes met prachtige paarse bloemen. Het is alsof ze buigen en goedendag willen zeggen. Langs Vlaamse wegen komt men heel wat kapelletjes tegen. Deze straat heeft haar naam niet gestolen, de Processiestraat. Zo belanden we in Wortegem.
Wat worden we verwend. Aperitief, soep, broodjes dit in de prachtige tuin van E.H. André Peereboom. In de zon of onder de parasol, plaats genoeg. Een dankwoordje hoort erbij.
Elsegem wacht op ons. Pas op, een landweg, waar we verrast worden op wat stroken modder. Een uitgestoken hand om uitglijden te voorkomen is welkom. Ja, wij zijn er om elkaar te helpen, nietwaar.
Zo komen we op het hoogste punt van Petegem. Een tafel en rustbank nodigen uit om even halt te houden. Wat een prachtig panoramisch zicht op de Kluisberg, Koppenberg en ja zelfs de St.-Walburgatoren van Oudenaarde. Ook de wolken, afgetekend op een blauwe lucht, trekken onze aandacht. Nu in snel tempo de Bergstraat afdalen.
En onze florakenner trekt de aandacht op een ganse border met floxen, gekenmerkt door hun stervormige roze en paarsgekleurde bloemen. We houden even halt aan de Boskapel te Elsegem. Eigenlijk de kapel van Onze Lieve Vrouw van Smarten. De dorstigen laven en dan In dalende lijn rechtdoor naar de St. Mauruskerk van Elsegem met als thema “De vruchten der aarde”.
Naast heel wat vruchten wordt er ook verwezen naar de vruchten van de geest en de vruchten in de kunst. Hier wordt een lekkere fruitsla aangeboden en zeggen we niet nee. Ons bezoek wordt afgesloten met wat samenzang geleidt door enkele koorleden.
Tussen velden, hagen en heggen stappen we richting Petegem. Enkelen zijn achterop want een coloradokever trekt de aandacht. Onze timing klopt en het onthaal staat klaar. De St.-Martinuskerk brengt het thema “Tuinen”. Meet foto’s en teksten rijzen we door heel wat tuinen. Het aards Paradijs, de Hof van Olijven en nog veel meer.
De laatste kilometers komen er aan. Het pittoreske kerkje van Moregem is in zicht. De deur van de St.-Pietersstoelkerk staat open om ons vriendelijk te ontvangen.
“Dieren” in de bijbel. En er zijn er heel wat. De leeuw, de ezel,….We luisteren naar verhalen, kijken naar schilderijen. Maar het opvallende verhaal uit het Oude Testament over de ‘sprekende ezel van Biliam’ in power point is een primeur.
Hier eindigt dan ook onze eerste tocht.
Het was een eigentijdse spirittocht, gekruid met een lach, een klucht, een verhaal, anekdotes en aandacht voor de schepping, voor mens en natuur.
Dank aan mijn tochtgenoten, het was fijn, het was goed.
Dank aan alle vrijwilligers en medewerkers, de logistiek en de werkers achter de schermen.
Uitkijken naar de tweede dag met een nieuw verhaal.
DAG 2 - Pelgrim voor een dag
Ik was gecharmeerd door het initiatief van de parochie en zou één dag van de tweedaagse tocht meestappen die alle kerken van onze parochie met elkaar verbindt. Het was aangekondigd als een soort pelgrimstocht. Zelf zou ik graag ooit de weg naar Compostela afleggen, en vind het dan wel gepast om toch maar bescheiden te beginnen…
We kwamen met 15 wandelaars samen aan de kerk van Zingem, en werden met een gebed en duiding bij het lokale thema uit de bijbel op weg gezet. Het goede weer was van de partij, en daar snakte iedereen toch al lang naar. We zouden passeren langs Ouwegem, Huise, Lede, Wannegem om te eindigen in Lozer. Sommigen hadden de dag ervoor ook al meegewandeld. Het werden zo’n 18km door onze mooie streek, met afwisselende zichten en mooie paadjes.
En hoe zalig is het om overal goed ontvangen te worden: met koffie en taart, met soep en een glas wijn en broodjes, en bovenal met een hartelijke vriendelijkheid en gulheid. Mensen hadden veel moeite gedaan om in hun kerk het thema uit te beelden. We voelden ons echt overal héél welkom. Je vertrekt dan aangesterkt van elke tussenstop op weg naar de volgende, maar bovenal is je emotionele batterij ook opgevuld met een mooie herinnering aan al die mensen die zich voor ons hebben ingezet. Je kan ook onderweg een babbeltje doen met iedereen die meegaat, soms over onverwachte dingen. Je ziet dan plots een mooi beeld van mensenhoofden die boven het maaiveld uitsteken, prachtig voor een foto, maar je moet het in je geheugen opslaan want je gsm is plat.
En er werd gezegd dat de tocht belangrijker is dan de aankomst of het doel: dat is zeker zo. Maar is een pelgrim zijn voor één dag ook geen opstap om te trachten van je hele leven een gelijkaardige beleving te maken: je ontmoet, je geeft en je krijgt. En dat maakt jezelf maar ook anderen gelukkig. Moeten we niet met z’n allen proberen om van ons leven een dagelijkse pelgrimstocht te maken voor onszelf en voor elkaar?
Jan Claeys
Enkele sfeerbeelden van deze pelgrimage