Enkele zomers geleden wandelde ik met Alain, een medebroeder, doorheen Granada. Hij maakte de ene foto na de andere. Desgevraagd verzekerde hij me dat zijn camera hem helemaal niet belette om rustig te genieten van de schoonheid van de stad. Welintegendeel. Zijn camera maakte dat hij des te oplettender was voor onverwachte schoonheid.
Sindsdien hem ikzelf voldoende foto’s gemaakt om te weten dat dit inderdaad zo kan zijn. De beperking van het gezichtsveld hoeft niet te leiden tot een inkrimping van het contact met de werkelijkheid. Het kan zelf een weg zijn om er veel dieper in door te dringen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.