De vreugde van het geloof - Chantal Ninnis

"De zondagsmis kan ik echt niet meer missen"

In aanloop naar de Vastenconferenties vervolgen we hier onze reeks van interviews met medeparochianen over het thema de "vreugde van het geloof". Toen ik begin februari aan deze opdracht begon, was ik bang dat we snel uitgepraat en uitgeschreven zouden zijn. Die vrees was niet gegrond! Al snel werd duidelijk dat iedereen zijn of haar eigen klemtonen legt. Niemand heeft schroom om te antwoorden vanuit zijn eigen achtergrond en beleving. Dat zorgt voor vele mooie variaties op eenzelfde thema. Ook het gesprek met Chantal was hierop geen uitzondering.

"Ik denk eigenlijk weinig na over mijn geloof," vertelt ze me zonder omwegen. "Mijn geloof is er gewoon. Ik hoef daar niet veel over na te denken. Het is er altijd geweest sinds mijn kindertijd. Dankzij mijn ouders doordrong het mijn hele opvoeding en mijn verdere leven. Naar de mis gaan was toen voor iedereen de normaalste zaak van de wereld. Veel is intussen veranderd in de maatschappij."

- Waar zit dan voor jou vandaag de eigenlijke waarde van het geloof? "Het geloof biedt uitkomst als het ergens vastloopt in je leven, in moeilijke momenten, als je twijfelt, maar ook in de goede tijden ervaar ik het geloof. Omdat het er altijd is, geeft het houvast. Het is voor mij zo'n grote zekerheid geworden, zo'n vanzelfsprekendheid, dat ik er echt niet meer bij stil sta."

- Welke betekenis heeft de zondagsmis nog voor jou? "Ik zou dat niet meer kunnen missen. Het is niet enkel een gewoonte, maar gewoon een onweerstaanbare drang. Dat klinkt misschien eigenaardig, maar ik moet al héél erg ziek zijn wil ik de zondagsmis een keertje overslaan. Zelfs al ben ik af en toe heel moe en zou ik misschien liever eens een ochtend lekker uitslapen, het is sterker dan mezelf, ik pak al mijn moed en kracht bijeen want ik wil niet ontbreken in de zondagsmis. Op die manier blijf ik een trouwe kerkganger.

- Beperkt de beleving van je geloof zich enkel tot de zondagsmis? "Ik tracht mijn geloof ook uit te dragen. Op een eenvoudige, ongedwongen manier, ik schaam me niet tegenover mijn collega's. Zij weten dat ik christen ben. Hen zegt het niets, maar mij zegt het veel, dus waarom zou ik dat dan verbergen. Ik vertel ook over onze parochie. Je wordt als gelovige wel eens als "ouderwets" versleten. En dan gebeurt het evenzeer dat iemand die in een wat moeilijker situatie zit, naar me toestapt met de vraag of ik hem of haar voor een gesprek in contact wil brengen met een priester. Als het er echt op aan komt, hebben mensen behoefte aan 'iets' meer."

- Je oefent een drukke job uit als vertegenwoordigster van glaswerk en toch zie ik je hier in "De Pastorie" ook dikwijls ijverig bezig als vrijwilliger. "Ja, ik help waar ik kan met het praktisch organiseren van zaken in de parochie, ik doe wat klasseerwerk, sta mee in voor het onthaal van nieuwe mensen en ben ook "portomadame." Gemeenschap vormen na de mis, is immers belangrijk! Zo geraak je pas echt verbonden met andere mensen. Met Marieke, die hier naast me zit bijvoorbeeld, en die een goede vriendin geworden is. Om elkaar geven kan in deze parochie maar al te goed: op een ongedwon-gen manier, in een huiselijke sfeer. Ik voel me hier dan ook helemaal thuis. Er is geen achterdocht of achterklap én - pas op ik ben een echte Belg en heb niets tegen andere gemeenschappen - maar ik vind het heel belangrijk dat ik hier in deze Brusselse parochie in het Nederlands, mijn eigen moedertaal dus, terecht kan."

Het valt me telkens op hoe enthousiast de mensen over hun geloof en deze parochie praten. Hun ogen twinkelen, ze spreken op een levendige toon, ... ongetwijfeld allemaal tekenen van oprechte vreugde. Ook nu weer kan ik niet anders dan met overtuiging besluiten dat het geloof ook in Chantal een warme en gedreven vertegen-woordiger gevonden heeft!

Interview Piet Verstraete