WOORD VAN DE DEKEN BIJ... HET CHRISTENDOM VANDAAG (deel 3) (Vervolg van deel 1 en 2)
Goede vrienden,
Onze eerder gepubliceerde reflecties over ‘het christendom vandaag' (deel 1 en deel 2) hielden de intentie in zich om verder te reflecteren over de bijzondere manifestatie van God die in Christus wordt beleden. Deze verdere reflectie kon in onze ogen maar zinvol plaatsvinden indien vooraf de mystieke eenheid van de contingente ziel met de absolute ziel tot zijn ervaringswereld werd verondersteld. Elke manifestatie gaat met name uit van een zich manifesterende bron, hoe mysterievol zich ook deze bron laat vermoeden. Ook het christendom ontsnapt niet aan het basisgegeven van een pre-christelijk geloofsavontuur, een avontuur in de menselijke geest dat op zijn minst een verhouding tot een Tegenover laat blijken waarin wederzijdse tekens (manifestaties) aannemelijk worden.
Over Christus spreken we derhalve in termen van tekens vanuit het Absolute. Dat de hedendaagse geseculariseerde naamchristen geen boodschap meer heeft aan het teken Jezus Christus, heeft alles te maken met zijn dominant referentiekader waarin de mystieke eenheid tussen mens en God de grote afwezige blijkt. Christus (Gods ‘gezalfde') kan maar boodschap (teken) worden als men Gods aanschijn heeft ervaren en diens ‘licht in de ogen' heeft opgemerkt. De omschrijving van Christus op het concilie van Nicea als "Licht uit Licht" maakt alvast duidelijk dat de manifestatie van licht niet wordt vereenzelvigd met haar oorsprong, ook al poneert men hier hun wezenseenheid. Het oorspronkelijke licht blijft de imponerende reden om zijn bijzondere manifestatie lief te hebben.
De hedendaagse geestelijke onmogelijkheid om Christus als bijzondere manifestatie Gods te belijden (en zich derhalve tot zijn heilige kerk te wenden) heeft nog een tweede oorzaak, met name de maatschappelijk verworven idee dat de bijzonderheid van Christus niet van die aard is dat zij exclusief beslag kan leggen op het wellukken van zijn welzijn naar lichaam en ziel. ‘Vele wegen leiden naar Rome' is het geliefd adagium. En ‘Rome' zelf is zo veraf. In het concept van de hedendaagse gelovige (én christen) is de keuze van de weg naar dit onwerkelijke en zelfs met gegiechel onthaalde ‘Rome' dan ook compleet arbitrair (ieder kiest ongestraft zijn eigen weg) en een vermeende stem uit ‘Rome' die de zoeker ‘op veilige weg' zou brengen, wordt bij voorbaat niet meer als authentiek ervaren (want belast met alles wat menselijk is). Alleen het eerlijk menselijk tasten blijft nog over en wordt als waardevol ervaren (vooralsnog). De secularisering heeft haar overwinning behaald. Ze heeft zichzelf tot keizer gekroond. Ook buiten de kerk heeft de secularisering haar slag thuis gehaald. Zo werd de democratie vergiftigd doordat zij ging toelaten de edele verlangens van mensen te privatiseren. Zo werd de moderne rechtspraak onderuit gehaald door haar procedure tot heilige koe uit te roepen. En de uitvoerende macht tenslotte werd ontluisterd tot lol- of kakbroek, gegeerde prooi trouwens van de postmoderne media die dan nog op de koop toe balen van het eigen verworden product (ik generaliseer).
Moet het dan terug naar respect voor ‘Rome'? Inderdaad, het moet terug naar respect voor het oorspronkelijk Licht met haar exclusieve stralen. Of deze stralen dan vandaag ook iets met het concrete kerkelijk Rome te maken hebben, laat ik aan het oordeel van de lezer over. Mij is het in elk geval te doen om de exclusieve stralen Gods, stralen die de hedendaagse secularisatie met haar ‘schaduwen van licht' tot diepe beschaming voeren. Om de exclusiviteit en de verrukkelijke kracht van Gods stralen opnieuw op het spoor te komen, is alvast het ‘Spreek, Heer, uw dienaar luistert' van fundamenteel belang. Net zoals het van fundamenteel belang is dat wat christenen onder sacramenten verstaan niet langer meer gecontamineerd wordt door de zogenaamde ‘eigen inbreng' (ik denk hier aan de verloedering van het doopsel, het huwelijk, de eucharistie en het vormsel door de vaak ondoordachte suggestie van de betrokkenen tot overname van de geseculariseerde voorstellen op internet, voorstellen die dan nog gepleegd werden door eigen kerkmensen, al zijn het dan wel eens gewezen bedienaren). De ‘eigen inbreng' kan nochtans verkwikkend mooi zijn wanneer men bewust het ‘hier ben ik, Heer' als centrale gedachte op de inwendige lippen weet te nemen en aldus het sacrament opnieuw zijn helende betekenis weet te geven van wederzijdse, exclusieve en unieke manifestatie. Het grote Zelf doet het kleine zelf op exclusieve wijze verrassen (een fenomeen dat helemaal verdwenen was in de geïnternetiseerde of zelf georchestreerde liturgie) en het kleine zelf baadt als geen ander in zijn deugddoende persoonlijke overgave, zij het in eenheid met al de anderen die baden.
De terugkeer naar ‘Rome' in volstrekte eerbied en ontzag is de enige weg naar ieders eigen diepste vervulling, de gedroomde heling van elk gejaagd en vermoeid bestaan. Deze terugkeer verliest haar interesse in de vele wegen die er naartoe leiden; ze is met name in de ban geraakt van de vele wegen die er uit voortkomen. God straalt in de wereld, in zijn vele vormen van licht, maar nergens zo bijzonder als in Christus. "Hij is het licht der wereld, onze enige hoop" (prefatie van de overledenen). Van harte.
E.H. Marc Van Steen,
Deken
ARTIKEL VAN DE DEKEN BIJ... GOUD VOOR PRIESTER MICHAEL MEERSSCHAERT
Op 13 en 14 juni vieren we op onze parochies De Klinge en Sint-Egidius het gouden priesterjubileum van priester Michaël Meersschaert! Op De Klinge omdat hij tot op heden parochiaal administrator van deze parochie is (pastoraal verantwoordelijke met dezelfde rechten en plichten als een pastoor), op Sint-Egidius omdat hij op deze parochie geboren en getogen is en er ook sinds zijn pensionering opnieuw is komen wonen. Op onze vraag om zelf een beeld te schetsen van zijn apostolaat, werd ons een heus curriculum vitae ter hand gesteld, waaruit we graag enkele gedachten samenvatten in honoris causa (uit eerbetoon).
Michaël werd op 10 juni 1938 geboren als achtste kind. Na hem zouden nog drie kinderen het levenslicht zien. Zijn vader en moeder, Gerard en Maria Tack, hadden in de Holdamstraat nr. 1 alvast de handen vol als kroostrijke ouders, maar ook als zaakvoerders en uitbaters van een gemengd landbouwbedrijf. Op de grote speelruimte van het hof zag men Michaël al eens "miske spelen", iets wat vooral moeder niet was ontgaan bij haar beslissing om hem als tienjarige naar het Sint-Jozef-Klein-Seminarie te Sint-Niklaas op internaat te sturen. Als jongeman groeide Michaël onder invloed van voorbeeldige priesters (E.H. Borremans, E.H. Evrard, E.H. Buyck) alvast uit tot een sociaal geëngageerde en geïnspireerde leidersfiguur en dit op verschillende domeinen (Hulp bij armen in de stad, bouwkampen, KSA, Scouts, Sint-Lievensbond, lokaalbouw op het domein van de Kring te Sint-Gillis). In 1959 bood hij zich bij de bisschop Calewaert aan als seminarist. Zijn agrarische achtergrond kwam in het seminarie zondermeer goed van pas: samen met Fons Slock en Roger Maes was hij verantwoordelijk voor de tuinbouw van het opleidingscentrum.
Op 12 juni 1965 werd Michaël tot priester gewijd. Hij zou evenwel nog tot september dienen te wachten vooraleer hij een eerste opdracht kreeg en wel in het Universitair Ziekenhuis te Gent waar hij de aalmoezenier op verlof diende te vervangen. Michaël herinnert zich nog levend zijn eerste gesprekken met patiënten op de afdeling cardiologie net voor hun heelkundige ingreep. Hier deed hij veel menselijke ervaring op. Een volgende opdracht kreeg hij toegewezen in Waterland-Oudeman waar hij gedurende zes maand de pastoor - die aan keelkanker leed - bijstond. De goede man overleed er na vier maanden. Ongetwijfeld zal Michaël ook hier veel schoonmenselijks hebben meegedragen. Zijn eerste solide benoeming betrof evenwel de parochie van Sleidinge waar hij onderpastoor werd. Hij zou er het beste van zichzelf geven, zowel in de jeugdwerking (clubs, danscursussen, tafeltennis-tornooien, instuifweekends, verbouwing van dansruimte en bouw van de jeugdfeestzaal) als bij talrijke huisbezoeken, maar ook in de kerk zelf waar hij bv. op paaszaterdag tot zes uur in de biechtstoel doorbracht! Zijn eerste avontuur als priester zou weliswaar amper vijf jaar duren: de nieuwe pastoor had het niet echt op hem begrepen zodat de bisschop zich genoodzaakt voelde Michaël een andere opdracht te geven.
Die andere opdracht kwam er in de Don Boscoparochie te Sint-Niklaas. De samenwerking tussen pastoor De Pauw, E.H. Emiel Willems en Michaël verliep optimaal. Ook nu zou Michaël baanbrekend werk verrichten in het bouwen en verbouwen: onder zijn wakende ogen werd een nieuw speelplein aangelegd, een nieuwe peutertuin ingericht en een nieuw scoutslokaal, drie nieuwe klaslokalen (de zgn. Regenboog) en een woonruimte voor de hoofdverantwoordelijke in het leven geroepen. Meer dan tien jaar droeg hij pastorale verantwoordelijkheid over de speelpleinwerking met een deelname van 300 kinderen, opgehaald met bussen uit de hele regio! Omdat Michäel blijkbaar van wanten wist bij constructie en organisatie, riep monseigneur Van Peteghem hem na vijftien jaar uit Sint-Niklaas terug en vertrouwde hem de oprichting van de nieuwe Sint-Paulusparochie te Aalst toe en meteen ook de bouw van een nieuwe kerk. We schrijven april 1984.
Michaël kreeg reeds bij zijn eerste Aalsterse mis in een tent de wind in de zeilen door een billijk aanbod van de nodige gronden. Een prachtig werkende parochieraad zorgde voor een alerte coördinatie en publicatie (Pauluskrantje) van de snel opschietende werken. Twee jaar later was de oprichting van de parochie (24 juni 1986), de benoeming van Michaël als pastoor (8 augustus) en zijn aanstelling (15 augustus) een feit. De nieuwe (bouw)pastoor werd er op handen gedragen, temeer daar hij er in slaagde zowat alle gezinnen van de parochie te gaan bezoeken (3200 inwoners)! Ook zijn regelmatige aanwezigheid en dienst in de nabije Onze-Lieve-Vrouwkliniek werd ten zeerste geapprecieerd. In oktober 1991 was het dan zover: de bouw van de kerk ging van start na de goedkeuring van plan en aanneming. De ruwbouw vlotte goed, maar de afwerking liet nog een jaar op zich wachten, al werd dit een gelegenheid om vrijwilligers in te schakelen (vloer en zoldertjes). Uiteindelijk kon Michaël de kroon op zijn belangrijkste materiële verwezenlijking zetten door zijn kerk te laten inwijden door monseigneur Luysterman op 15 augustus 1994. Onder de kerk was meteen de nieuwe parochiezaal dankbaar voorzien en voor altijd meegenomen. De nodige kredieten hiervoor vielen trouwens onverwachts (en bijna integraal) uit de hemel!
In 1995 werd Michaël ook verzocht om voor dat jaar halftijds aalmoezenier van de vernoemde kliniek te worden. In dat verband getuigt hij dat gedurende de maand maart alleen al 57 ziekenzalvingen toediende! Een pater zou hem tenslotte voltijds opvolgen. In 1996 kreeg Michaël zijn voorlaatste opdracht: pastoor te worden van de naburige Heilig-Hartparochie. Ook deze opdracht zou hij met hart, ziel en handen tot een goed einde brengen en dit gedurende dertien jaar (langer was een pastoor er nooit geweest). Eind augustus 2009 ging hij dan met pensioen en kwam weer naar zijn geboortedorp wonen. In maart 2010 ging hij tenslotte in op de vraag van monseigneur Van Looy om parochiaal administrator te worden van De Klinge (in opvolging van pastoor Armand Wymeersch die hulpbehoevend werd) en dit is hij tot op heden.
Ondertussen zijn we vijf jaar verder en weten we dat Michaël fysisch zwaar beproefd werd, doch zijn aandoening ook genadevol wist te overwinnen. Wij hopen en bidden dat hij deze weg van heling en bijhorende vertroosting verder mag blijven gaan. Als jonge deken die hem nu reeds anderhalf jaar heb mogen leren kennen, bevestig ik graag wat zovelen van De Klinge en Sint-Gillis-Waas mij onomwonden toevertrouwen dat Michaël een priester is naar het hart van de mensen, dat zijn handen voorbeeldig blijven getuigen van hun wijdingskracht en dat hij zich vooral geliefd weet te maken door zijn minnelijkheid en eenvoudige dienstbaarheid. Aan mijn collega in het ambt zeg ik dan ook graag namens allen die hem in het hart dragen: van harte proficiat bij uw gouden priesterjubileum! We kijken al uit naar uw jubileumvieringen zelf, zowel in De Klinge als in Sint-Gillis-Waas. Mag onze Heer u verder zegenen met zijn inspiratie, zijn minnelijkheid en zijn hemelse kracht. Van harte!
E.H. Marc Van SteenDeken
Welkom op de jubileumviering van Michaël Meersschaert op zaterdag 13 juni in de Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk te De Klinge om 17.00 uur
en
op zondag 14 juni in de Sint-Egidiuskerk te Sint-Gillis-Waas om 09.30 uur. Deze laatste viering is meteen ook gezinsviering.
Woord van E.H. deken Marc Van Steen: HET CHRISTENDOM VANDAAG...deel 2
Vervolg van deel 1.
Valt er na deze scherpe rouwanalyse voor het christendom nog iets te zeggen over zijn toekomst, over onze toekomst? In ons eigen bisdom tracht een studiedienst - bemand door jonge, pastoraal onervaren theologen, geïnspireerd door Franse en Italiaanse catecheten - te redden wat er te redden valt door te wijzen op de verkeerde houding van de christelijke kerkverantwoordelijken gedurende de laatste decennia (te veel op zichzelf gericht) en de noodzaak om de christelijke boodschap met een meer onbevangen openheid op de wereld opnieuw te laten aanslaan binnen vitale en grootschalig gestructureerde ‘nieuwe parochies'. Deze revitaliseringspogingen zijn uiteraard lofwaardig en binnen het huidig christelijk kerklandschap onoverkomelijk, maar gaan met de wonde van de groeiende secularisering eerder ‘bettend' dan ‘ontsmettend' om. In het hart van wie de jonge theologen vanuit de pastoraal beluisteren, rest er dan ook een groeiende honger naar een fundamenteler antwoord, een fundamenteler houvast om verder zinvol en gemotiveerd te kunnen hoeden en wijden. Van wie of van waar hebben wij dit antwoord en houvast te verwachten? Of ligt het antwoord toch in de radicale abdicatie van wat ons tot dusver dierbaar was, met een kus op en een traan voor wat mooi was, maar onwaar zoals bij het erkennen door een groot geworden kind van de grote leugen van Sinterklaas?
Laat ik een poging wagen om recht te doen aan de vreemde drang in mezelf en in die van mijn christelijk-praktiserend naaste omgeving om dit laatste antwoord vooralsnog niet te moeten geven. Een vreemde drang. Een drang die onder geen beding vrede kan nemen met een werkelijkheid zonder ziel. Een ziel die dan wezenlijk verschillend wordt geacht van de ziel (zeggen we geïnspireerde lichamelijkheid) die ik zelf ben in al zijn schijnbaar toevallige (contingente) armoede. De drang in mij is deze die vervolgens de ziel van de werkelijkheid wil aanspreken, niet voor een spiegel of in een selfie-act waarin ik alleen mezelf tegenkom, maar voor een reëel Tegenover, hoe stil dit Tegenover zich dan ook ‘manifesteert' en alleen blind kan beaamd worden (net zoals ik de eerlijke bedoelingen van een ander alleen blind kan beamen). Toch wil ik als blinde die ziel van de werkelijkheid mordicus aanspreken (al dan niet in stilte), zelfs een wederwoord verwachten (altijd stil) en ervaren dat deze gerealiseerde eenheid van ‘arme blinde ziel' tot ‘rijk gewaande ziel met licht in de ogen' (we kunnen hier als mens alleen menselijke metaforen gebruiken) mijn bestaan ten diepste vervult. Zonder deze mystieke eenheid - niet slechts bedoeld voor rare enkelingen, maar voor ieder mens, iedere arme ziel - kan er in geen geval sprake zijn van doorleefde religie, hoogstens van formalisme (het moet nu eenmaal zo), conformisme (je suis Charlie) of indifferentisme (het kan me allemaal gestolen worden). Het oprukken van de secularisering - haar onnoemelijk succes - heeft alles te maken met de grootste collectieve verloochening die de mensheid ooit aan de dag legde, met name de verloochening van haar eigen identiteit als blindgeborene in het licht van ‘wie waarlijk ziet'. Heilig gewaande boeken (Bijbel, Koran, Veda's...) trachten voor ‘wie waarlijk ziet' (en alleen heilig is) ruimte te maken en deze pogingen kunnen een dankbaar hulpmiddel zijn om zijn licht op het spoor te komen. Maar zonder de persoonlijke beaming van ‘de waarlijk ziende' verliezen al deze pogingen zonder twijfel hun helende kracht. God spreekt niet als een mens, zijn woord blijft stil (ook al daalt het af), zijn licht in de ogen is van zijn orde, niet van de onze (ook al vervult het ons bestaan).
Terug naar onze voor vele naamchristenen irrelevant geworden zondagsviering. Deze kan net zoals elke regelmatige religieuze eredienst enkel zinvol gevierd worden als gevolg van de aangehaalde mystieke beaming van ziel tot ziel, als gevolg van een persoonlijke erkenning van zijn blindgeboren bestaanswijze en meteen ook van zijn fundamentele nood aan een verlichting die men zelf niet kan bewerkstelligen. Het is die mystieke eenheid die uit haar eigen aard dwingt tot solidariteit (noodzakelijk weg van de verkregen genade, weg van zichzelf) met allen die haar eveneens mochten ervaren. De religieuze samenkomst van christenen - net zoals die van andere godsdiensten - is wezenlijk verankerd in een authentieke persoonlijke en solidair beleefde beaming dat God de ziel is van de werkelijkheid, het Licht van de wereld. Zonder dit fundament komen mensen onverrichterzake samen en devieert de eredienst tot een louter menselijke evocatie (hoe mooi ook), een louter menselijke entourage (hoe mooi mensen ook kunnen zijn), een louter menselijk feest dat in de partytent culmineert, in plaats van in de tent van samenkomst waarvan het hoogaltaar met zijn tabernakel bij christenen een afstraling is en de mystieke aanwezigheid van God bedoelt op te roepen. De christelijke eredienst heeft alvast geen ander bestaansrecht dan een feest te zijn voor de geest, een feest dat van nature uit gericht is op een weekschema (hoe heilig is niet het weekend voor onze geseculariseerde cultuur?), een feest dat op collectieve dialoog met God en zijn manifestaties gericht is. Dit alles lijkt me van fundamenteel belang nog vóór we kunnen spreken over de bijzondere manifestatie van God die in Christus wordt beleden en waarover een volgende reflectie zich aandient. In afwachting daarvan lijkt me volgende biddende en voorchristelijke gedachte van de profeet Habakuk gepast: "Zijn heerlijkheid is als een helder licht en stralen gaan uit van zijn handen; daarin schuilt zijn wondere kracht". (Hab.3,4)
E.H. Marc Van Steen, pastoor-deken
Woord van E.H. deken Marc Van Steen: HET CHRISTENDOM VANDAAG...deel 1
Goede vrienden,
Laten we even reflecteren over de betekenis van het christendom vandaag. Spontaan ben ik met name geneigd om te denken dat het christendom geen betekenis meer heeft in de harten van de grote massa naamchristenen omdat dezen manifest afwezig blijven in wat voor hen het hoogtepunt zou moeten zijn van hun belijdenis: de wekelijkse zondagsviering, het gemeenschappelijk eer brengen aan God in eenheid met zijn Veelgeliefde. Deze wekelijkse collectieve eredienst staat niet meer in het hart gegrift van wie nochtans in hun beider naam en hun beider geest gedoopt zijn en gezalfd. We hebben het hier uiteraard niet over de momenten waarop onze kerken te klein zijn uit sociale of aan traditie gebonden familiale overwegingen zoals bij een uitvaart van een bekend persoon, een vormselviering of een kindvriendelijke maandelijkse gezinsviering. We hebben het hier wel over de normale wekelijkse zondagseucharistie waaraan blijkbaar slechts een heel kleine, laten we eerlijk toegeven verouderde groep christenen trouw blijft, hoe ver deze zich ook dient te verplaatsen om een kerk te vinden, al lijdt ook zij ongetwijfeld aan een gevoel van onzekerheid en onbehagen (doe ik wel nog normaal?). De kerkverantwoordelijken staan zelf machteloos: enerzijds ontbreekt het hen aan jonge (lees: overtuigde) voorgangers (terwijl ze zelf op hun rijpere leeftijd overvraagd worden) en anderzijds constateren zij dat de secularisering steeds meer terrein wint op hun pastoraal veld, ja zelfs op hun eigen hart. Theologen brengen het einde van het sociologisch christendom uiteraard al langer dan vandaag ter sprake, maar vele tot dusver overtuigde christenen voelen het ongetwijfeld veel dieper aan als het einde van het christendom zelf. Het christendom valt in hun ogen natuurlijk niet exclusief samen met het bijwonen van de zondagsviering (het geloof zonder de werken is dood), maar het louter opgaan in de wereld - hoe geïnspireerd ook - zonder een wekelijkse eredienst betekent onwillekeurig het einde van hun erezaak zelf (men stelt op gewoon maatschappelijk vlak toch ook niet het belang van het weekend in vraag). En dan te bedenken dat de moslims er zich niet voor schamen collectief het werk te onderbreken om hun salat (eredienst) te volbrengen, ja zelfs verschillende maal per dag!
Wat is er gaande in ons christendom? Laten we duidelijk zijn: theologen en kerkmensen zitten met de handen in het haar en weten het hoegenaamd zelf niet. De secularisering is in onze Westerse cultuur zo'n ingrijpend fenomeen geworden dat niemand nog goed beseft waar men eigenlijk aan toe is. Feit is dat het christendom op grote schaal zijn regelmatige belijdenispraktijk heeft opgegeven en juist daardoor ook zijn vleesgeworden elan. Men heeft er geen zin meer in, noch in Kerk, noch in Ideologie. Wat is er gaande in ons christendom? Atheïsten staan al eeuwen klaar met hun analyse die ze vandaag alsmaar duidelijker bekrachtigd zien: het christendom moest vroeg of laat zijn betekenis verliezen, want het is slechts een mooi verhaal, een weliswaar prachtige doctrine, maar een die evenwel nergens anders op rust dan op de creatieve menselijke fantasie. In hun ogen blijft het christendom een luchtkasteel, een historisch verankerde mythe, een sussende drug die de eigenlijke waarheid haar kansen tot ontluiking radicaal fnuikt. Als God niet is, kan Hij ook niet spreken, kan er niets of niemand uit Hem voortkomen, is er van Hem naar waarheid geen teken van leven, is een sacrament een grove leugen. Wat is er gaande in ons christendom? Volgens deze analyse heeft een en ander te maken met het eerste algemeen maatschappelijk erkende begin van de eindfase van het christendom: de ontdekking dat het christendom slechts ‘des mensen' is en naast de eigenlijke waarheid grijpt. De waarheid van onze werkelijkheid gaat religie in die visie ver te boven. Het verhaal van het christendom - en al veel langer het verhaal van alle andere godsdiensten - is vandaag eens en voor altijd verteld. De gevechten die dit met zich meebrengt in het hart van zijn belijders zijn dan ook de laatste stuiptrekkingen van een heel diep en volwassen beleden ‘neen' aan dit onherroepelijk relict.
Wordt vervolgd...
E.H. Marc Van Steen, pastoor-deken
WOORD VAN DE DEKEN BIJ... Eerste parochie-assistente in ons dekenaat!
Graag even voorstellen: onze pas benoemde dekenale parochie-assistente! Inderdaad werd op 1 september 2014 mevrouw Lucrèce Ongenaert benoemd tot eerste parochie-assistente van ons dekenaat Sint-Gillis-Waas.
Lucrèce woont op Meerdonk (Molenhoekstraat 44), is gehuwd met Arnold Bral en is de fiere mama van Eva (15) en Aaron (9).
Wat is precies een parochie-assistente, vraagt u zich af. Een parochie-assistente is een pastoraal bewogen vrouw die - na een drie jaar durende opleiding - door de bisschop benoemd en toegewezen wordt aan een bepaalde standplaats (net zoals een pastoor of parochie-vicaris). Zij wordt voor haar dienstwerk ook bezoldigd door de staat en wel in een formule van 50, 100 of 150 procent. Zo heeft mevrouw Lucrèce Ongenaert er voor gekozen om zich half-time ten dienste te stellen (daarnaast geeft ze ook nog les) van ons dekenaat.
Een parochie-assistente wordt door de bisschop benoemd (niet plechtig aangesteld) en onder het gezag van een deken geplaatst, dit alles binnen de structuur van de plaatselijke VZW Pastorale Werking. Met geen van voornoemde partijen heeft de parochie-assistente een arbeidsovereenkomst. Zij heeft een statuut "sui generis", met name als vrijgestelde voor pastoraal vormingswerk in dekenaal verband. De parochie-assistente onderscheidt zich dus van de vele vrijwillige medewerkers door haar beroepsopleiding, haar professionele inzet en door haar bezoldiging. Zij komt zodoende niet in de plaats van de priester of diaken te staan, noch neemt zij het werk over van de vele vrijwilligers (bv. op het secretariaat), doch zal alle genoemden tot ondersteuning zijn. Het is ook niet de bedoeling dat de parochie-assistente rechtstreeks aan pastoraal werk doet (catechese, ziekenbezoek, doopsels, gebedsdiensten), maar wel dat zij in verkondiging, diaconie en liturgie een algemeen ondersteunende en vormende stem heeft. Bepaalde opdrachten als het voorgaan in ouderavonden of in volwassencatechese zijn uiteraard op haar hart geschreven.
De benaming "parochie-assistente" kan misleidend zijn, alsof zij enkel aan één bepaalde parochie zou verbonden zijn. Het bisdom ziet de parochie-assistente eerder als iemand die de vele parochies binnen het dekenaat assisteert in hun werking en groeiende samenwerking. Het bisdom Gent hoopt mettertijd in elke dekenaat een parochie-assistente te kunnen benoemen, eventueel zelfs een tweede.
In ons dekenaat (met haar twee pastorale kernen Sint-Gillis-Waas en Stekene) zijn we dan ook verheugd u onze eerste parochie-assistente te kunnen voorstellen. Wij hopen dat mevrouw Lucrèce Ongenaert haar opdracht in een ontvankelijk pastoraal veld kan volbrengen en overal mag rekenen op open armen en een open geest. Wij heten haar in ons dekenaat alvast meer dan welkom, drukken onze appreciatie uit voor haar benoeming en wensen haar bij voorbaat een vruchtbaar apostolaat toe!
E.H. Marc Van Steen, Deken
Men kan Lucrèce Ongenaert persoonlijk ontmoeten, in het secretariaat van het Koetshuis (Polenlaan5 a, naast de pastorie) op woensdag van 09.30 t.e.m. 11.30 uur, telefonisch bereikbaar op 03/779.40.21. en via mail op volgend adres: psgwens(at)hotmail.com .
Ofwel in de dekenij elke donderdag van 09.30 uur tot 11.30 uur. Telefonisch bereikbaar op nr. 03 773 47 80, via mail op volgend adres: psgwens(at)hotmail.com .
Woord van de deken:
BERICHT AAN ALLE OUDERS MET EEN VORMELING IN 2015 EN 2016 BINNEN HET DEKENAAT SINT-GILLIS-WAAS (PASTORALE EENHEDEN SINT-GILLIS-WAAS EN STEKENE)
Vanaf 1 september 2014 start de nieuwe vormselvoorbereiding die uniform wil zijn in heel het dekenaat. Nieuw is dat deze voorbereiding zich vanaf dan uitstrekt over twee (school)jaren! Alle kandidaat-vormelingen die dus op 1 september 2014 zowel in het vijfde leerjaar (geboortejaar 2004) als in het zesde leerjaar (geboortejaar 2005) zitten, dienen zich dus via hun ouder(s) aan te melden voor hun inschrijving. Concreet zal het eerste vormingsjaar bestaan uit het bijwonen door de kandidaat-vormeling (het liefst samen met zijn/haar ouder(s)) van een aantal kindvriendelijke vieringen, het tweede vormingsjaar uit het bijwonen van een aantal catechesemomenten en kindvriendelijke vieringen.
Om de inschrijving waar te maken wordt één van de ouders (of beiden) verwacht op de voorziene toelichtingsavond welke zal plaatsvinden :
-voor de pastorale eenheid Stekene (Stekene, Kemzeke, Hellestraat en Klein-Sinaai) op woensdag 17 september 2014 te 20.00 uur in de H. Kruiskerk te Stekene voor het vijfde leerjaar.
-voor de pastorale eenheid Stekene (Stekene, Kemzeke, Hellestraat en Klein-Sinaai) op donderdag 18 september 2014 te 20.00 uur in de H. Kruiskerk te Stekene voor het zesde leerjaar.
-voor de pastorale eenheid Sint-Gillis-Waas (Sint-Egidius, Sint-Pauwels, Meerdonk en De Klinge) op woendag 24 september 2014 te 20.00 uur in de Sint-Egidiuskerk voor het vijfde leerjaar.
-voor de pastorale eenheid Sint-Gillis-Waas (Sint-Egidius, Sint-Pauwels, Meerdonk en De Klinge) op donderdag 25 september 2014 te 20.00 uur in de Sint-Egidiuskerk voor het zesde leerjaar.
Wij hopen alle betrokken ouders te mogen begroeten op de voor hun kind voorziene toelichtingsavond en wensen hun gezinnen bij voorbaat een vruchtbare groei in het christelijk geloof.
E.H. Marc Van Steen
Deken
PAASGROET VAN DE DEKEN
Een zalig Pasen aan alle christenen van ons dekenaat
Goede vrienden,
Mag ik u allen van harte een zalig paasfeest toewensen? Na onze veertigdaagse woestijntocht worden we als het ware uit onze gebroken eierschelp geroepen om de lente binnen te gaan en te herademen op een nieuwe wijze. Pasen is het feest van de opstanding van Jezus Christus, en in Hem het feest van de opstanding van allen die zijn weg willen gaan. Niet de sabbat maakt de kern uit van onze Blijde Boodschap, maar de dag na de sabbat, de verrijzenisdag, de eerste dag van de week, de christelijke zondag! Op Pasen vieren we het ontstaan van de zondag en is het eerst echt zondag, eredag voor God en zijn geliefden, rustdag in de geest van Gods gezalfden, enkel en alleen omdat God zijn Zoon nieuw leven heeft gegeven en dus ook aan zijn volgelingen toekomst biedt. Zijn Zoon stierf op aarde, maar niet in de hemel. Dat is althans wat we tot op de dag van vandaag aanvaarden... met ons hart. Dat Christus verrees en het eeuwig leven van de Vader binnenging (Hij die uit God was en als God ons mensenbestaan kwam delen) is het fundament van ons geloof. Het is de doortrekking van het feest van Kerstmis: Hij kwam in de zijnen om hen te verlossen. Deze verlossing betekent het einde van vele strikken van onvrijheid en liefdeloosheid, het betekent ook het einde van de laatste strik: onze dood. Met Pasen mag ons hart in zuiver geloof aannemen: alleluia (‘loof God'), want Hij wekt zijn kinderen tot leven (hier en later). Een zalig Pasen!
E.H. Marc Van Steen
Pastoor-deken
WOORD VAN DE DEKEN BIJ ...
DE DEKENALE STUURGROEP, PAROCHIEPLOEGEN, DEKENALE CONFERENTIE EN RECENTE BESLISSINGEN ...
Graag deze week een woordje uitleg over de beleidsorganen van ons dekenaat. Om de herderlijke beleidsverantwoordelijkheid van de aangestelde pastoor-deken en zijn medepastoor(s) optimaal te laten fungeren, voorzien de Vlaamse bisschoppen in de oprichting van een dekenale stuurgroep, een (inter)parochiale parochieploeg en een dekenale conferentie. Deze drie raden werden sinds geruime tijd in ons dekenaat opgericht, elk met hun specifieke bevoegdheid: de stuurgroep bereidde de dekenale conferentie voor, de parochieploegen (Sint-Gillis-Waas en Stekene) voorzagen in het lokale pastorale beleid en de dekenale conferentie opereerde als maandelijks dekenaal gedachtenplatform.
In het licht van de toekomst en na constructieve gesprekken, besloten wij de bevoegdheden van de drie raden als volgt bij te sturen. Eén: de stuurgroep krijgt voortaan de bevoegdheid om de dekenale toekomst effectief te sturen. Zij bereidt voortaan niet slechts de dekenale conferentie voor, maar stuurt actief aan op veranderingen en neemt in eenheid met de deken de dekenale eindbeslissingen. De stuurgroep vergadert maandelijks, met name elke eerste dinsdag te 10.30 uur in de dekenij. Twee: de interparochiale parochieploegen tekenen in eenheid met de pastoor de plaatselijke pastorale lijnen uit en beslissen maandelijks over de plaatselijke pastorale items (in zover ze de objectieven en beslissingen van de stuurgroep niet tegenspreken). Zij vergadert op afgesproken data. Drie: de dekenale conferentie wordt de belangrijke adviesvergadering van het hele dekenaat. Op de dekenale conferentie wordt het dekenaal en lokaal beleid op de korrel genomen en aangestuurd op eventuele koerswijzigingen. De dekenale conferentie is het dankbare basisinstrument voor het beleid om voeling te houden met wat er aan de basis van de grote geloofsgemeenschap leeft. De conferentie vergadert elke tweede dinsdag te 20.00 uur in de dekenij.
Op de eerste vergadering van de nieuwe stuurgroep werd alvast het volgende beslist (met positieve beaming door de parochieploegen): voortaan zullen de parochies die zonder zondagseucharistie gekomen zijn, zelf een voorstel tot planning van een (sporadische) zondagseucharistie kunnen indienen bij de stuurgroep. Deze eucharistie wordt niet systematisch georganiseerd (we gaan niet de weg terug), maar kan occasioneel plaatsvinden wanneer de lokale gemeenschap er echt naar verlangt (bv. bij een kermis, bij de herdenking van een patroonheilige of op een hoogdag). De stuurgroep meent bij haar beslissing een krachtig signaal van erkenning te geven aan de christelijke gemeenschappen zonder zondagseucharistie. Niet elk voorstel zal uiteraard weerhouden worden (bv. jubileum), maar elk voorstel zal worden afgewogen aan het gemeenschapskarakter van de bedoelde zondagseucharistie.
De beslissingen van stuurgroep en parochieploeg(en) zullen ook zo duidelijk mogelijk aan alle gelovigen van het dekenaat worden meegedeeld via het medium van Kerk&Leven. Wij hopen dat er ook op deze wijze een groeiende verstandhouding en eenheid komt onder allen die het evangelie ook in deze bewogen tijd als een leidraad voor hun leven nemen.
E.H. Marc Van Steen
Pastoor-deken
WOORD VAN DE NIEUWE DEKEN... Z.E.H. MARC VAN STEEN...
Beste vrienden van het dekenaat,
Graag een eerste woordje aan u allen gericht als uw pas aangestelde nieuwe deken. Vooreerst een oprecht woord van dank aan mijn voorganger, Z.E.H. Dirk Van der Linden, een man niet alleen met een in mijn ogen uitgesproken diep christelijke binnenkant, maar ook een man die naar buiten weet te komen met een aanstekelijke christelijke diaconie. Hij heeft me vóór mijn verhuis naar Sint-Gillis-Waas heel accuraat en liefdevol ingeleid in het uitgebreide pastoraal veld van het dekenaat en me goed op weg geholpen om meer inzicht te krijgen in het kluwen van plaatselijke organisaties, raden en structuren. Ik ben hem ten zeerste dankbaar voor de vele uren die hij voor mij heeft vrijgemaakt om met veel geduld al mijn vragen te beantwoorden. U vraagt zich wellicht af waarom eredeken Van der Linden niet aanwezig was op mijn aanstelling, maar de traditionele gang van zaken voorziet dat dit niet gebeurt, evenmin als het gebruikelijk is dat de nieuwe deken aanwezig is bij het afscheid van zijn voorganger. Wat er ook van zij: beide dekens hadden en hebben de beste verhouding en kijken er nog steeds naar uit elkaar te blijven verwelkomen als broeders in het ambt en als onnutte dienaars die elk met zijn mogelijkheden het beste voor heeft met wie aan hem zijn toevertrouwd.
Moge hier op de tweede plaats ook gezegd zijn dat ik uitermate verheugd was met de wijze waarop mijn aanstelling gestalte kreeg op het feest van de Openbaring. Alleen al het feit dat zoveel mensen zich vrij hadden gemaakt om er op een januarizondagnamiddag toch bij te zijn en samen bewuste "Kerk" te vormen, gaf een bijzonder elan nog voor een woord was gezegd of een lied gezongen. Bij het officiële openen van de Kerk konden wij dan ook de blije verbazing op de gezichten van wie had deelgenomen aan de voorafgaande feestelijke optocht aflezen. Met velen waren we die wilden vieren, met hart en ziel, met tong en taal. Ondertussen maakte monseigneur samen met de concelebranten en diakens zijn opwachting bij een gastvrije christelijke familie en alles liep van bij het begin gesmeerd voor een beloftevolle hartverheffende eucharistie. Was de burgerlijke verwelkoming met aansluitende optocht al stijlvol, verheven muzikaal (harmonie) en oogstrelend (vendeliers), de eucharistie deed voor menig deelnemer de hemel even opengaan. Wie getuige was, voelde wat gevoeld moest worden: een kerk om van te houden! Dank aan allen die hiertoe bijdroegen binnen de bezielde coördinatie van onze liturgische werkgroep. Dank ook aan allen die na de eucharistie een feestelijk, ja zelfs koninklijk (Drieske Nijpers) en ludiek (Karel) cachet gaven aan de receptie. Om nog niet te spreken van het heerlijke feestmaal bij de overburen van de kerk.
In mijn eerste woordje tenslotte een wens voor de toekomst: dat ons dekenaat met haar acht parochies (Sint-Egidius, Sint-Pauwels, Meerdonk, De Klinge, Stekene, Hellestraat, Kemzeke en Klein-Sinaai) verder mag groeien in eenheid en verscheidenheid. In eenheid: laten we nieuwe kerk willen zijn (niet de kerk van weleer), met nieuwe inzichten door Gods heilige Geest, nieuwe perspectieven en nieuwe uitdagingen, alle gericht op een gezegende en schoonmenselijke ene gemeenschap, een gemeenschap ook met een zichtbaar midden. In verscheidenheid: laten we geen heil willen vinden in een eenheidsworst, maar recht willen doen aan elk particulier initiatief in zoverre het de eenheid niet schaadt. In de komende maanden zal ik vele gesprekken voeren om te luisteren naar wat er leeft in de geesten van de christenen in ons dekenaat om beide objectieven in een evenwichtige harmonie te brengen. Misschien bent ook u een van deze christenen. Uw bent alvast welgekomen in de dekenij! Zelf wil ik gekomen zijn - in eenheid met onze Heer - opdat "zij leven mogen hebben, en wel in overvloed". Alvast een vriendelijke groet aan u allen.
E.H. Marc Van Steen
Pastoor-deken
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.