‘Jezus is verrezen’ – de basis van ons geloof, maar echt wel geen eenvoudige boodschap. Wanneer we vandaag een beeld voor ogen hebben van een dode lichaam dat weer rechtveert, met de ogen knippert en zich ontdoet van zijn lijkwade, dan zitten wij ernaast. Verrijzenis is een fluisterende lenteboodschap van leven na de dood, hoop na wanhoop, dat er een overkant is, een andere oever.
Wat leert de geschiedenis van de Christenen ons ?
Dat er altijd mensen geweest zijn die Christus deden herleven, die Zijn kracht gewaarwerden om het kwaad te overwinnen, die geweld durfden beantwoorden met goedheid en onrecht met vergeving. Dat er altijd wel mensen geweest zijn die leefden in Zijn geest en die geloofden dat ieder mens een kind van God is, bemind en gedragen tot over de grens van de dood heen.
Vandaag staan we op een keerpunt in de tijd. Zoveel mensen worstelen met de vraag naar de zin van het leven, wanhopig levend op de rand van levensmoed, in diepe vereenzaming teruggeplooid op zichzelf, in geestelijke armoede. Een gevaarlijk keerpunt ook, waarin extreme ontberingen oorzaak zijn van massale volksverhuizingen, waarin oorlogsdreiging plots weer tastbaar wordt, waarin de toekomst van jongeren bedreigd wordt. Dit is niet zomaar een analyse van onze tijd in zware bewoordingen, het is dagelijks zichtbaar in de krantenkoppen in onze media:
Een bejaard echtpaar wordt gevonden in hun appartement, reeds weken overleden – vereenzaming ?
Depressies, burn-outs en zelfmoordcijfers pieken – wanhopig aan de rand ?
De Middellandse Zee wordt stilaan een massagraf – vluchtelingen op zoek naar menswaardig bestaan ?
Tactische kernwapens worden opgesteld in Wit-Rusland – oorlogsdreiging ?
Amerikaanse schoolkinderen oefenen hoe te reageren wanneer een schutter in de school rondloopt – vertrouwvolle toekomst ?
Geen hoopvol beeld, al die hedendaagse verhalen van dood en graf.
Wat kan dan de Paasboodschap voor ons betekenen ? Wat vraagt die Paasboodschap dan van ons ?
Ook wij worden vandaag opnieuw opgeroepen om zelf zo’n mens te zijn binnen een groot verhaal van liefde. Ook ieder van ons krijgt de kans om Jezus in zichzelf te laten verrijzen, door lief te hebben zoals Hij heeft liefgehad, zonder voorwaarde en zonder beperking, met een liefde die niets te maken heeft met sentimentaliteit of verdoken eigenliefde. Het gaat om een liefde die bereid is om met blote kwetsbare handen mee te werken aan een wereld waarin de ene mens geen bedreiging meer is voor de andere, geen gevaar betekent, maar alleen nog vrede en toeverlaat.
Laat Pasen voor ons een dag zijn waarop wij ons toezeggen om volop Christen te willen zijn, met een hart voor elke mens die wij ontmoeten. Dat wij een schuilplaats mogen zijn waar mensen even hun zware rugzak mogen neerleggen om daarna, getroost en gesterkt, weer op weg te kunnen gaan naar een hoopvolle toekomst. Misschien krijgen wij wel de kans om anderen te helpen de zware steen van hun graf een eindje weg te rollen zodat het licht weer binnenvalt. Misschien kunnen wij hen helpen de lijkwade die hen beknelt en verstikt wat losser te maken. En heel misschien mogen wij er dan op hopen dat anderen dat ook bij ons willen doen.
Op die momenten zal Christus telkens weer opnieuw in ons verrijzen.
Chrétien
