De langste dag van het jaar, 23 juni, staat symbool voor de tijd die mantelzorgers besteden aan de zorg voor een ander. Samana geeft een blijk van erkenning en waardering voor al wie aan mantelzorg doet.
In Sint-Gillis-Waas bezorgen onze vrijwilligers hen in deze week een geurkaars en een aandachtskaart.
We laten hierbij graag mantelzorger Luc uit Sint-Gillis-Waas aan het woord.
In welke omstandigheden ben je mantelzorger geworden en wat is jouw taak?
Vijf jaar geleden, in 2016, kreeg mijn vrouw Hilde de diagnose van ‘jongdementie’. Zij was toen 55 jaar.
Ja, we voelden al langer dat er iets niet klopte. De toenmalige huisarts dacht meer aan een depressie. Jongdementie hadden wij dus niet verwacht. Enerzijds was er opluchting dat we eindelijk wisten wat er gaande was, maar anderzijds was dit ook wel een domper die we moesten verwerken. En we zaten dan met veel vragen. Gelukkig werden we de daaropvolgende jaren goed geholpen door de plaatselijke maatschappelijk werkster van CM.
Welke evolutie is er in uw situatie? En wat is uw extra taak als mantelzorger?
Ik werkte toen nog, en Hilde kon niet de ganse dag alleen blijven. We konden een beroep doen op de oppasdienst van CM. Daar waren we allebei heel tevreden over. Die oppassers weten van aanpakken.
Maar van zodra Hilde geen moment meer alleen in huis mocht zijn, ging ze al snel twee dagen per week naar de dagopvang bij De Sloester in Beveren. En ondertussen is dat al vijf dagen per week. Ja, ook over die opvang zijn wij heel tevreden.
Ondertussen ben ik wel met pensioen gegaan. De coronacrisis noodzaakte ons om Hilde gedurende drie maanden constant thuis op te vangen. Ik mag Hilde geen moment uit het oog verliezen, moet voortdurend in haar buurt zijn. Dat was een zéér moeilijke periode! Temeer ook omdat we te allen tijde moesten vermijden dat Hilde door het coronavirus zou besmet geraken, want dat zou ze niet overleven. Wij kwamen ons huis niet meer uit, zagen geen mens meer. We konden ook niet meer met onze hond gaan wandelen. Onze dochter deed boodschappen en zette die aan de deur af. Regelmatig kregen we van de overburen een vers gemaakte maaltijd aangeboden.
Door die isolatie is ook de toestand van Hilde nog sneller achteruitgegaan. Momenteel spreekt zij eigenlijk nog amper (vragen enkel beantwoorden met ja of neen, en het is niet duidelijk of ‘ja’ wel ‘ja’ is en ‘neen’ wel ‘neen’), ze herkent haar vader en onze dochter nu niet meer, en stappen lukt enkel met ondersteuning.. We gebruiken dus al een rolstoel.
Ik weet wat mij nog te wachten staat, en wij zullen die weg samen gaan, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Ervaar je soms onbegrip van mensen?
Veel onbegrip. Zowel van de omgeving als van familie. Sinds de diagnose en corona nadien is er bijna geen contact met hen. Aan Hilde ‘zie’ je uiterlijk niets abnormaal. Maar ze kan geen enkele handeling zelfstandig uitvoeren. Dat onbegrip komt wellicht vooral uit schrik, uit niet weten hoe ze met Hilde moeten omgaan. Maar niemand spreekt ons daarover aan. Ik kan dus ook geen toelichting geven.
We hebben wel zeer begripvolle artsen.
Welke moeilijkheden heb je ervaren, of ervaar je nu nog? Wat zou beter kunnen, zodat uw taak als mantelzorger gemakkelijker wordt?
Jammer dat in onze eigen gemeente geen dagopvangcentrum is. Vervoer is niet altijd evident. Wij zijn hierdoor genoodzaakt om te kiezen voor een opvangcentrum in een andere gemeente die zelf vervoer aanbiedt.
Wat vind je van de werking van Samana in SGW? Hebben jullie daar iets aan?
Ja, in de beginjaren genoten wij nog van de bijeenkomsten en uitstappen. En de aandacht tijdens een huisbezoek doet deugd. Maar nu heeft Hilde daar zelf niets meer aan. Zij kan de gesprekken niet volgen, en te veel prikkels wekken boosheid op. Ik apprecieer wel de regelmatige contacten, zelfs op afstand of via berichtjes in de brievenbus tijdens de coronaperiode. Toch vind ik het belangrijk dat Samana te allen tijde doorgaat met de inspanningen, want voor veel mensen is dat zeer aangenaam.
Waar haal je de kracht en de moed vandaan om dat al die jaren vol te houden?
Ik vind het gewoon mijn verantwoordelijkheid om voor mijn vrouw te zorgen. Ik zou het er moeilijk mee hebben om haar in een instelling te plaatsen.
Luc, je geniet zeker onze grote waardering voor deze extra zorg voor Hilde!
Bedankt voor dit gesprek.
Ria Braem