Het was zoals altijd een warm weerzien. Het bisschopshuis in Homs is een open, gastvrije plek. Op het binnenplein staan christenen en moslims in een zacht lentezonnetje hun beurt af te wachten om zich te laten registeren bij Bureau Mar Elian. 90 procent van de Syriërs leeft onder de armoedegrens en moet rondkomen met niet veel meer dan 1 euro per dag.
Sinds een jaar kan iedereen die een hulpvraag heeft, aankloppen bij de sociale dienst van het aartsbisdom. Sommigen hebben nood aan dringende medische hulp, anderen hebben moeite om huisvesting te vinden of te betalen, velen hebben een klein financieel duwtje in de rug nodig voor een eenmalige aankoop of om verwarming te betalen, nog anderen willen hun kinderen laten studeren maar hebben er het geld niet voor.
Christen of moslim, iedereen is welkom.
Een jong team registreert nauwgezet alle aanvragen.
Hoe lang nog?
De noodkreet van het Syrische volk blijft overdonderend. In deze paastijd denk ik aan die woorden van Jezus aan het kruis en hoe ze bij hen weerklinken: God, waarom hebt Gij ons verlaten? In Syrië zelf maar ook in de vele uitgestrekte vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en Turkije blijven Syriërs wanhopig verlangen naar en smeken om een menswaardig leven. Voedsel en onderdak zijn daarvoor niet voldoende, als mens hebben we het nodig om een betekenisvol leven te kunnen leiden. Hoelang zal deze crisis nog duren?, vraagt bisschop Jacques zich af.
Wacht het Syrische volk eenzelfde lot als de Palestijnen die sinds 1948 in vluchtelingenkampen wonen in Syrië en Libanon?
Hoe hij er agendagewijs in slaagt, weet ik niet, maar als hij aanwezig is, vindt bisschop Jacques altijd wel een moment om me even te ontmoeten. Langskomen zonder een maaltijd te delen, strookt niet met de Syrische gastvrijheid, dus keer ik de volgende dag terug naar het aartsbisdom. In het kleine salon voor zijn bureau drukt hij zijn bezorgdheid uit over de situatie in Gaza. ‘Er zal nooit vrede zijn in het Heilig Land als er geen vrede is in de hele regio.’
Eén land apart steunen of helpen heeft op lange termijn geen zin. Landen als Syrië, Irak, Palestina en Israël zijn ten diepste met elkaar verbonden op historisch én economisch vlak. Er moet een oplossing komen voor de hele regio.
Tekst gaat verder onder de foto.