“Willen ook jullie soms weggaan?” Jezus’ vraag aan zijn leerlingen op het einde van de lange broodrede in het Johannesevangelie zindert na in de oren (Johannes 6,60-69). Willen ook wij soms weggaan als de Kerk, zoals ze is, ons teleurstelt? Is de vlam al langer uitgedoofd en is er niet veel nodig om ons te doen besluiten: ik kap ermee? Brandt het pitje nog? Of is het veeleer smeulen?
Blijven kiezen
In de voorbije vakantietijd was ik te gast bij een paar bevriende echtparen. Op een gegeven moment vraagt een van hen: “Sta jij nog altijd achter je keuze als priester?” En dat niet toevallig in het jaar dat ik veertig jaar priester ben. Mijn antwoord leek heel belangrijk voor hen te zijn: “Ja,” zei ik eerlijk, “ik sta nog altijd achter mijn keuze en vind die meer dan de moeite waard.” Die mensen waren daar zichtbaar blij mee, om mezelf, maar bijna meer nog om hen zelf. Het bevestigde hen in het gaan van hun eigen geloofsweg. Die is, meer dan een rimpelloos parcours, er een van zoeken naar medestanders waarop zij kunnen steunen en er zich aan op trekken. Wie heeft die nood niet als het over geloven gaat?
“Willen ook jullie soms weggaan?” Op bepaalde momenten van het leven worden we soms uitgedaagd om onze keuze voor iets of iemand te bevestigen. Er kunnen omstandigheden zijn waarin die keuze niet gemakkelijk is. Trouw aan een partner of kind, trouw aan een engagement of levenskeuze vraagt soms moed, geloof, steun ook van anderen. En nooit kunnen we elkaar zomaar veroordelen als die keuze anders uitvalt. Jezus doet dat ook niet. Het valt op hoe hij mensen telkens vrijlaat om te kiezen voor of zonder hem. Hij veroordeelt nooit. Hij laat integendeel zijn uitnodiging nog sterker klinken, met veel warmte, met veel liefde voor de mens voor hem.
Voedsel voor onderweg
“Willen ook jullie soms weggaan?” Is het brood dat ik te eten geef echt voedsel voor jou om van te leven? Is de weg die ik ga een begaanbare weg voor jou? Hoe is het om je dementerende ouder of partner te blijven bezoeken, ook al herkent die je niet meer? Hoe is het om te blijven investeren in die zoon of dochter die alle geld of kansen verspeelt? Hoe is het om je mee verantwoordelijk te weten voor de buurt, voor een leefbare samenleving, ook al zie je anderen dat manifest niet doen? Hoe is het om gelovig in het leven te staan, als je ziet dat je daar apart in staat?
Jezus maakt zijn boodschap niet minder krachtig als velen hem verlaten, van een menigte van vijfduizend tot nog twaalf. Wat hij aanbiedt: zijn brood, zijn leven, zijn liefde, blijft onverkort en krachtig klinken. Mag hij voor ons levensvoedsel blijven betekenen? De uitnodiging blijft er. Hopelijk kunnen we naar waarheid met Petrus zeggen: “Heer, naar wie zouden we anders gaan?”
(jh)
