22 november is de feestdag van de H. Cecilia, patroonheilige van muzikanten, zangers en dichters. Rond die dag houden de meeste zangkoren hun jaarlijkse feest. In onze pastorale eenheid zijn er nog enkele koren. Zowel in de kerken van Sint-Salvator, Sint-Jozef, Sint-Amandus en Sint-Augustinus repeteren geregeld mensen om samen te zingen en nieuwe liederen aan te leren. Af en toe worden dan ook de vieringen opgeluisterd. Dit geeft sowieso een extra dimensie aan de vieringen, want zingen is twee keer bidden.
In de Sint-Salvatorkerk worden telkens op donderdagavond de kelen gesmeerd. Op een donderdagavond wipte ik eens binnen om de sfeer op te snuiven. De stoelen in een halve cirkel rond het orgel, dirigente Annemie in het midden heeft de touwtjes, of moet ik zeggen het dirigeerstokje, stevig in handen. Wanneer ik stilletjes enkele foto’s wil trekken, breng ik blijkbaar toch enkele koorleden in de war. ‘Opletten, en herhalen. Het staat er duidelijk.’ Waarop ik stilletjes aan de kant ga staan, en geniet van de muziek en de liederen. Het werkt aanstekelijk.
Een ding valt me op: de mannenstemmen en vrouwenstemmen zijn gelijk verdeeld. Veelal zijn de mannenstemmen in de minderheid, maar niet in het Koninklijk Sint Salvatorkoor. Zou dit te maken hebben met het feit dat dit oorspronkelijk een mannenkoor was?
Het koor is gestart in 1943. In 1969 werden ook de vrouwen toegelaten. Twee dames uit het koor zijn er nog steeds bij: mevrouw Mia Devos en mevrouw Agnes Cnudde. Proficiat zou ik zeggen. In het jaar 2006 mocht het koor zich ‘koninklijk’ noemen omdat ze reeds meer dan 50 jaar bestaan. In 2007 werd Annemie Herman de dirigente en in 2010 werd een nieuw hoogtepunt bereikt. Annemie Desloovere werd de eerste vrouwelijk voorzitter.
Als ik na de repetitie enkele koorleden aanspreek en hen vraag waarom ze komen zingen, varieren de antwoorden. Omdat ze van de mooie klanken houden, de harmonieuze samenzang, voor de gezelligheid, zo blijven we jong. Al wordt ook toegegeven dat het in deze donkere dagen soms wat lastig is om uit de warme luie zetel te komen om naar de kerk te gaan.
Maar twee zaken komen altijd terug: omdat we graag zingen en omdat we een hechte vriendengroep zijn. Dat merk je ook als je de verschillende koorleden bezig ziet. Geregeld wordt wel een excuus gevonden om eens te trakteren, en bij te praten. En naast het verzorgen van vieringen is het jaarlijkse etentje het absolute hoogtepunt van het koor.
Naast het Sint-Salvatorkoor zijn er uiteraard nog enkele koren in onze pastorale eenheid: Jocanti in de St.-Jozefskerk, Vitalis in St.-Augustinus, het Ceciliakoor en het vriendenkoor in St.-Amandus Bavikhove.
Zin om zelf ook mee te zingen? Informeer in de lokale gemeenschappen of kijk bij de info om de contactgegevens te vinden van de verschillende koren. Je zal met open armen ontvangen worden.