Ik ben Francine Maelfeyt. Samen met mijn echtgenoot Luc Spiessens en onze 3 kinderen zijn wij in 1985 in Wachtebeke neergestreken. De locatie was ideaal, precies tussen onze werkplekken in: Eeklo voor mij, Antwerpen voor Luc. Van meetaf aan waren wij actief betrokken in het verenigingsleven – Gezinsbond, Samankoor – maar ook in het parochieleven. Toenmalig Pastoor Ryckaert wist mij te overhalen deel uit de maken van de parochieploeg en de cursus ‘parochiemedewerker’ (niet te verwarren met parochieassistent!) in St-Niklaas te volgen. Het was voor mij persoonlijk een boeiende heropfrissing van mijn geloofsleven en herwaardering van alle vormen van engagement in de kerk. Intussen was ik op mijn school directrice geworden, voorheen was ik 20 jaar lerares scheikunde en fysica. De werkdruk en de vele avondvergaderingen noopten mij, telkens met pijn in het hart, geleidelijk afstand te doen van al mijn engagementen.
En uiteindelijk ging ik met pensioen. Ik kon mij weer richten op mijn vroegere netwerken; koor en parochie kwamen als eerste weer bovendrijven. Het begon met kleine stapjes: misblaadje opstellen in de vakantieperiode, meewerken aan de redactie van de plaatselijke pagina’s in het parochieblad, iemand vervangen in de parochieploeg. En toen kwam de grote omwenteling: de opstart van de Bavoparochie. In veel opzichten deed het mij terugdenken aan de scholenfusie die ik heb meegemaakt. Niemand is echt voorstander voor zo’n ingrijpende verandering, er is tegenkanting, er zijn dwarsliggers, maar het kan niet anders. De zaken laten betijen zonder iets te doen draait uit op een catastrofe. Ook de andere partners leren kennen met hun eigen cultuur en gewoontes vergt tijd en energie. Ik ben op de boot gesprongen en ik betreur het niet. Meewerken aan de uitbouw van de Bavoparochie is boeiend, en er is werk genoeg!
We hebben in de voorbije 4 jaar nog niet teveel op onze lauweren moeten rusten. Wisselende bezetting van de ploeg en zeker de coronaperiode zorgden voor een woelige vaart van onze boot, maar we zijn er nog hé! Het mag ook eens gezegd worden dat we al heel wat verwezenlijkt hebben en dat de Bavoparochie er staat! Eucharistievieringen, doopsels, vormsel en eerste communie, catechese, uitvaarten, parochiesecretariaten, pastorale teams en werkgroepen, financies: het moet allemaal gestroomlijnd, gepland en georganiseerd worden; een gigantische logistieke machine voor zo’n uitgestrekt gebied, een gedeelde verantwoordelijkheid voor priester, parochieassistenten en gelovigen. Gelukkig zijn er nog veel vrijwilligers die de machine draaiend houden. Dankbaar ben ik ook voor de succesmomenten die we mochten ervaren zoals de voorbije Bavoviering van 1 oktober, wat een geweldige opsteker was.
