Liturgische vieringen
Zie Misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Aswoensdag in Ruiselede
Een mooie opkomst om 10 u in de kerk voor Aswoensdag, begin van de vastentijd. Een mooie groep vormelingen gesteund door ouder of grootouder waren aanwezig. Drie waren bereid om pop-up misdienaar te zijn, onder de hoede van Marie (professional) en Carina. Twee vormelingen lazen ook voorbeden en een aantal zong mee de vastenliedjes. Samen kerk maken, dat kan deugd doen.
Priester Bart had het in zijn homilie over een klavertje vier: vier keer S. De S van soberheid, in de vasten iets kunnen loslaten, jezelf eens kunnen wegcijferen, de S van solidariteit, delen met zij die het minder goed hebben, ook delen van tijd met mensen die we wel eens vergeten. De S van sacramenten beleven. Eens de mis bijwonen is daar een mooi voorbeeld van. En de S van stilte. Elke dag eens stilstaan, even stil worden: hoe was mijn dag? Wat was goed, wat kon beter. Ben ik dankbaar voor iets. Het klavertje kan ons dichter bij geloven brengen, dichter bij God, op weg naar Pasen.
De rijkdom van de verzilvering
Op donderdag 2 februari gaf Prof. Dr. em. Manu Keirse, klinisch psycholoog, in de bib van Aalter een lezing naar aanleiding van zijn nieuwste boek Anders Leven, uitgegeven bij Lannoo. Manu Keirse is een aimabel, beslagen en vlot spreker, inmiddels 77 jaar, professor emeritus van de KU Leuven. Hij staat vooral bekend om zijn boeken, lezingen en inzichten rond verlies en rouwen. ‘De man die zijn volk leerde rouwen’. Het auditorium van de bib was zo goed als vol.
Hoe was het vroeger?
Hij startte zijn lezing met kijken hoe het vroeger was. Zijn grootmoeder stierf in 1953 en was 70 toen ze stierf. Manu was 7. Ze had 11 kinderen opgevoed, klaagde zelden. Opa kwam nadien bij hen inwonen. Vroeger had je wel vaker 2 of 3 generaties onder één dak. Dit is nu een zeldzaamheid. Vandaar dat men vroeger als kind wel eens ziek zijn, sterven meemaakte van dichtbij, mensen werden soms thuis opgebaard. Tegenwoordig is dat helemaal anders. Mensen sterven in een woon-zorgcentrum, in een ziekenhuis, op een palliatieve afdeling. We bezoeken de gestorven dierbaren in een funerarium, weg van huis. Met die generaties onder één dak leerden jongeren van ouderen, hoe je met kinderen, ziek zijn omgaat, hoe zorgen voor mekaar gebeurt. Gehoorzaamheid was toen een deugd in de opvoeding, het was jezelf opzij kunnen zetten.
Levensverwachting
in 1870 was de gemiddelde levensverwachting voor mannen 37 jaar, voor vrouwen 38 jaar (er was veel kindersterfte ook toen, zit daarin mee vervat). Tegenwoordig is die levensverwachting voor vrouwen 82 jaar en voor mannen 80 jaar. Het eerste intensive care bed kwam er in de USA in 1955. UZ Leuven had er 4 in 1970, tegenwoordig 188. Het is een goeie zaak dat de medische wetenschap er zo op vooruit gegaan is. We worden ouder nu maar niemand kan ons het eeuwige leven beloven, niet de beste dokter. Waar een paar jaar geleden de focus vooral lag op ‘lang’ kunnen leven, ligt die nu op kwaliteitsvol langer mogen leven en dat is iets anders. Al langer pleit Manu Keirse om niet kost wat kost medisch in te grijpen zonder perspectief of zonder overleg tussen artsen en met de patiënt.
Gezond ouder worden
De spreker heeft het moeilijk met het cliché mediabeeld dat soms van ouderen opgehangen wordt: ze hebben grijs haar, hebben een stok of rollator nodig, zitten in een zetel. Is ouderdom een besmettelijke ziekte geworden, een gebrek? Waarom verplicht pensioen op 65? Er was een tijd dat pensioen met 52, 55 begon. Zo vroeg, te vroeg. Studies toonden aan dat + 55‘ers nog moeilijk aan een nieuwe job raken. Ouder = afgeschreven. Terwijl net actief geëngageerd blijven, je gezondheid en mentaal welbevinden ten goede komt. Gezondheid heb je ook voor een groot deel in eigen handen, aldus Keirse. Wat bedoelt hij daarmee? 60 % van de zieken werden ziek door eigen gedrag. Slechts 5 % lijdt aan dementie. Er zijn zeven keuzes voor je vijftigste die kunnen bijdragen tot gezond ouder worden: niet roken, beperkt alcoholgebruik, regelmatig bewegen, je gewicht bewaken, een stabiele relatie opbouwen, een gedegen opleiding volgen, kunnen afrekenen met problemen. Met dat voorlaatste had het publiek het moeilijk. Wat als je die kansen niet krijgt, hebt? Spreker vindt dat daar een taak voor de overheid ligt. Armoede, gebrek aan opleiding zijn naast ziekte de grootste bedreiging voor de gezondheid. Hij maakte ook onderscheid tussen fysiek ouder worden en sociaal ouder worden. Een klein sociaal netwerk hebben als je ouder wordt, is belangrijker soms dan niet roken, aldus de professor. Eenzaamheid is een grote kwaal van deze tijd. Er is een belangrijk verschil tussen hoe oud je bent en hoe je oud bent dus.
De rijkdom van ouder worden
Het kunnen aanvaarden dat je fysiek beperkter wordt, is een opdracht. De reclame maakt je wijs dat je met allerlei pilletjes, zalfjes jong kan blijven. Niet natuurlijk. Je organen beginnen achteruit te gaan vanaf 25 à 30 jaar. Je kan wel met wat pijntjes behoorlijk fit en mentaal gelukkig blijven. Vooral als je voor iemand nog iets kan betekenen, als er een perspectief blijft.
Hij is niet de enige die inziet dat oudere mensen een schat aan ervaringen hebben en levenswijsheid. Waar de politiek vaak rekent naar de toekomstige en huidige kosten van de vergrijzing, wil hij focussen op de rijkdom van de verzilvering. Zoveel ouderen worden vrijwilliger en leveren zo een mooie bijdrage aan het maatschappelijk leven. En er zijn zoveel actieve senioren. Toch blijft de eindigheid voor iedereen. Daarover tijdig nadenken, in gesprek gaan met kinders, familie, een huisarts kan belangrijk zijn op het moment later dat er belangrijke beslissingen genomen moeten worden. Soms geven stervenden zelf aan dat het mooi was en genoeg is geweest. Ook dat verdient respect. Warm omringd worden door naasten, soms thuis mogen sterven, het zijn zegeningen.
Genieten van het leven maar de dood niet wegduwen of onbespreekbaar maken. Ook niet voor kinderen. Vraag kwam uit het publiek: deel je met een kleuter de zelfdoding van een papa? Keirse zegt onvoorwaardelijk ja. Wel zorgen dat het op de juiste manier, in de juiste toon gebeurt. Op kindermaat. Je kan daarvoor hulp inroepen. Het gevaar dreigt anders dat het kind het te horen krijgt op de speelplaats of elders, zegt hij. Hou kinderen niet weg van een gestorven opa of oma. Begeleid ze in het afscheid nemen, geef het voorbeeld. Reik hen woorden en gebaren, rituelen aan.
Veel vragen bleven hangen maar het boek Anders Leven kan een antwoord bieden. Gratis te lenen in de bib of te koop in de boekhandel. 22,99 euro.
GM
Pastorale eenheid Augustinus getuigt bij diocesane missiepastoraal
Op donderdag 16 februari was er in het diocesaan centrum Groenhove te Torhout het jaarlijks Inspiratie- en Impulsmoment voor ‘Missiepastoraal Bisdom Brugge’. Gastspreker was Mgr. Gabriël Quicke, rector van de Koninklijke Belgische Kerk en Stichting Sint-Juliaan-der-Vlamingen in Rome. De titel van zijn referaat luidde: “Van ontmoeting naar gastvrijheid, geïnspireerd door Sint-Augustinus”. Het was in dat kader dat de verantwoordelijken van deze dag aan het team van onze pastorale eenheid Augustinus gevraagd hadden om iemand af te vaardigen en te komen getuigen vanuit de praktijk. De heer Dirk Vanduynslager heeft er, in naam van onze kerkgemeenschap van Beernem – Ruiselede – Wingene gesproken over het onthaal van Oekraïense mensen en hoe deze gastvrijheid heeft geleid tot echte ontmoeting. De zowat 100 aanwezigen waren bijzonder enthousiast over de gastspreker, mgr. Quicke en over het getuigenis van Dirk, uit het leven van onze pastorale eenheid gegrepen. Er werd ook eucharistie gevierd, voorgegaan door mgr. Gabriël Quicke en priester Dominique Ballegeer, de verantwoordelijke voor de pastoraal met buitenlandse christenen en begeleider van de Refuge in Brugge.
Bij deze geven wij alvast al mee dat op woensdag 26 april, monseigneur Gabriël Quicke vanuit Rome speciaal naar onze pastorale eenheid Sint-Augustinus zal komen om er ’s avonds te spreken over de Heilige Augustinus. Hij zal er tevens zijn nieuwe boek voorstellen dat de titel zal dragen “Feest vieren met Augustinus – laat de liefde de wacht houden …”. Iedereen van onze pastorale eenheid zal van harte welkom zijn in de St.-Amanduskerk te Wingene om te genieten van deze buitengewoon begenadigde spreker en het – voor onze pastorale eenheid speciaal gekozen – thema.
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
Naar de overkant
Zie hier op deze website
RUISELEEDSE PENNENTREKKEN
Krokusvakantie dus oma’s en opa’s krijgen kleinkinderen toegeschoven. Grijs weer, fris nog. En jongeren van ‘schermen’ weghouden is ook een opgave. GSM, tablet, pc, TV, voor hen altijd een optie, wij willen andere actie. De andere oma en ik besluiten een namiddag zwemmen in te lassen. Kortrijk heeft een nieuw zwemparadijs. We gaan samen met acht kleinkinderen - hoe meer kinderen, hoe meer plezier. We tellen de zitplaatsen in onze auto’s… ze passen erin.
Het begint al bij tickets reserveren. Als we om halftwee willen vertrekken, heb ik twintig minuten om dat via mijn smartphone of pc te doen. Het loopt vlot, klik klik. tot ik moet registreren. naam, voornaam, geboortedatum. maar als ik onderaan volgende wil klikken, verschijnt: onvolledig. Opnieuw gekeken, opnieuw ingevuld, check, dubbelcheck. onvolledig. Ik word al wat zenuwachtig.
Derde keer, goeie keer. Vergeet het! Zeker als een mens begint te stressen. Zoon komt kijken en vinkt toch nog helemaal onderaan een blokje aan. Voilà. Ik voel me wat gekleineerd. Allez zeg…
Na een hele organisatie en een vlotte rit, parkeren we aan het subtropisch zwemparadijs. De inkomhal staat vol met snoep- en drankautomaten die onze acht gaan verkennen… al weten ze dat ze op een njet zullen botsen. We krijgen plastic armbandjes met een QR-code erop. Die moeten om de pols. De tweede jongste is er al in geslaagd het plaklipje te scheuren, het plakt niet meer. Over naar de kassa weer. We zijn niet alleen die een paar keer moeten scannen om door de flappoortjes binnen te raken. Een habitué van het zwembad helpt even. Op naar de kleedhokjes en kleerkastjes. Voor die kleerkastjes heb je een één eurocent nodig. We hebben er twee maar geen vier. We doen aan ruilhandel met andere zwemmers en ook dat raakt in orde. We zijn al een poos bezig. We zien en ruiken en horen het paradijs al maar Sint – Pieter heeft nu de vorm van draaistangen die pas draaien na juist scannen van dat armbandje. Eindelijk water in zicht! De oma’s verkennen de ruimte nog: glijbanen, kinderbad, golfslagbad, labyrint bad… jacuzzi. ’t Is broeierig warm, subtropisch duidelijk en dat in Vlaanderen zeg. We willen afspreken waar ze ons, de bakens in nood, kunnen vinden. We zijn ze al kwijt. Ah, de andere oma heeft een oudere kleindochter gezien maar ‘t blijkt een meisje met eenzelfde badpak. Tja, oma’s zonder bril zien de finesses niet meer. Hilariteit. We posteren ons dan maar even met de voeten in het plonsbad en tussen al dat volk spotten we zonder bril uiteindelijk toch onze kroost. De nodige afspraken worden gemaakt. Wie zorgt voor wie.
We zoeken door de poortjes -na wat gescan weer- het sportzwembad op waar het koeler is en je gewoon baantjes kan trekken. Da’s meer ons ding. We zoeken het laddertje om elegant in het water te dalen maar er is geen laddertje? Erin springen kunnen we maar eruit zonder ladder? Met onze oude knieën? De andere oma geeft het op en gaat weer naar de tropen. Ik wacht even om na observatie vast te stellen dat de treden ingebouwd zitten in de zijkanten.. Ingenieus.
Stilaan wennen we aan de ruimte, de warmte en stilaan is er minder volk en genieten we mee met het jonge volk dat maar blijft klimmen en glijden en genieten van het water.
Waar is de tijd dat je met 10 frank en een onnozel kartonnen ticketje van een rol gescheurd door een gewone deur naar kleedhokjes kon. Er waren twee zwembaden, een groot en een klein, overzichtelijk. De pret beperkte zich tot zwemmen, springen, saltootjes en spetten of gooien met een plastic ring. Het leven was heel simpel, het zwemmen ook. Er zijn nieuwe tijden en daar moeten ook oma’s aan wennen, op hun trager tempo.
Maité
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel