Klein begonnen
Alles begint klein, ook het grote. Niet enkel levende wezens, zoals mensen, dieren en planten. Ook wie dromen wil realiseren, begint vaak klein. Het begint met iemand die een computer ineen knutselt in een garage en dat later uitgroeit tot een reuzebedrijf. Alles groeit, of toch veel. Neem een zaadje dat je plant, het wordt misschien een reuzeboom. Ook een mens groeit. Kinderen kun je niet vragen klein te blijven, ze groeien, als vanzelf. Ook al gaat dat niet zonder steun en begeleiding.
Krachtig idee
Nog indrukwekkender is de groei van een krachtig idee. Wie wist dat de ideeën van een Jozef Cardijn - om het dichter bij ons te houden - een hele generatie arbeiderskinderen zou optillen en geloof in zichzelf schenken? Onze geschiedenis, en niet in het minst de geschiedenis van de Kerk, is bezaaid met figuren – soms al lang vergeten – die een sneeuwbaleffect op gang brachten dat de wereld om heen veranderde.
Een bijzonder verhaal
Zo is het ook met het christendom (Johannes 1,1-18). Dat is tweeduizend jaar geleden begonnen met een onopvallende geboorte, ergens aan de rand van de samenleving, zeg maar in een stal, in een kribbe. Met ouders in omstandigheden zoals er helaas zoveel vluchtelingen die heden ten dage kennen. Enkel mensen in de marge van de samenleving, herders, hadden het toen in de gaten. En nadien nog enkele wijzen uit verre landen. Een jaar of dertig later komen daar twaalf apostelen bij. Ze voelden dat die man uit Nazareth iets bijzonders te vertellen heeft. Er gaat hoop en geloof van hem uit. En liefde, liefde van een God die naar mensen omziet. En ook als hij sterft, zetten ze zijn verhaal verder. Zo krachtig is die boodschap dat de wereld ervoor opengaat. Ook al lijkt hier het christendom soms wat op zijn retour, wereldwijd is het een krachtige en levendige beweging. “Wil je wel geloven dat het groeien gaat, klein en ongelooflijk als een mosterdzaad, dat je had verborgen in de zwarte grond, en waaruit een boom ontstond?” Zo zingen we het soms in een kinderlied.
Het verhaal gaat verder
Elk jaar op Kerstmis vieren we dat zaadje. We herinneren ons weer hoe klein het begon, met een klein kind in een armzalige stal. Tweeduizend jaar later vieren we hoe we zelf vruchtbare grond mogen zijn waarin dat zaadje van liefde en hoop mag gedijen. Het verhaal is immers nog lang niet ten einde. Het wil verder gaan in jou, in mij, in alle mensen van goede wil. Is dat niet prachtig?
Zalig Kerstmis toegewenst!
(jh)
