Opnieuw parochieblad voor 3 weken
De drukkerij is in verlof. Het parochieblad dat nu in de bus valt, bevat opnieuw parochietekst voor drie weken. Dus, de volgende weken 24 en 31 juli ontvangt u geen parochieblad.
Liturgische vieringen
Zie misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Zuster Lucienne, een roeping.
Ze wordt dit jaar 90. Ze is afkomstig van Desselgem uit een gezin van zes kinderen. Ze had vier broers en een zus. Een van de broers was haar tweelingbroer die altijd beweerd heeft dat hij de oudste was omdat hij eerst geboren werd. Ze kon dit goed verdragen! Na de lagere school in Desselgem volgde Lucienne twee jaar huishoudschool in Waregem, ze leerde daar koken en wassen en strijken en naaien. Haar oudste broer was ondertussen een schoenmakerij gestart. Lucienne ging daarom in Izegem de stiel leren om te kunnen schoenen naaien voor haar broer, net zoals een andere zus. Dit deed ze tot 18 jaar, en dan werkte ze thuis tot aan 20.
Roeping
In het gezin was er een groot engagement, een bewondering voor Mgr. Cardijn. Haar moeder is 50 jaar voorzitster geweest van KAV Desselgem. Haar oudste broer is nationaal voorzitter geweest van het ACV. De VKAJ waarvan Lucienne actief lid was, bloeide, er waren veel roepingen. Zuster Henriette was trouwens ook van Desselgem.
In de lagere school kwam er regelmatig een missionaris spreken over zijn werk in India.Dat was de kiem, nooit meer verdwenen, alleen maar gegroeid. Elk jaar waren er missiefeesten voor de missie in India. Lucienne en haar vriendinnen waren ijverige verkoopsters. Ze hadden een kraampje waar ze o.a. waterpistooltjes en confetti verkochten. De jonge snaken, waarvan de hormonen allicht al opspeelden, kochten pistooltjes en vroegen of ze de meisjes dan mochten natspuiten. Ze kwamen kletsnat thuis, vol confetti, hadden veel verkocht, en de roeping was overeind gebleven.
De intrede
Toen Lucienne twintig was vroeg ze thuis om naar het klooster te mogen gaan. Zij was de eerste die het ouderlijke huis verliet en werd sterk gesteund door haar oudste broer. Lucienne koos op aanraden van haar biechtvader voor de Zusters van Zeven Weeën. Haar biechtvader was onderpastoor geworden in Moen. Hij was van zeer bescheiden komaf, maar Moeder Overste van Moen had voor een mooi feest gezorgd. Hij was daar zo dankbaar voor dat hij de meisjes met roeping naar deze orde toe stimuleerde.
Eerst was er zes maanden postulaat, daarna anderhalf jaar witte novice, pas na drie jaar volgde de eeuwige professie. Lucienne was toen tweeëntwintig. De drang naar de missies bleef. Voor de eerste maal vertrokken er vijf zusters vanuit Ruiselede als missionaris naar Congo. Toen Moeder-Overste in 1963 haar zusters wou bezoeken vroeg ze wie er mee wou. Lucienne was natuurlijk kandidaat. Ze moest wel heel nadrukkelijk de toestemming van haar ouders hebben. Prachtig hoe zij reageerden: wij zijn met onze keuze getrouwd, jij mag ook je hart en je roeping volgen.
Het vertrek.
Ze vlogen met zijn tweeen met Sabena. Het was een heel blij weerzien met de zusters, ze werden allerhartelijkst onthaald. Moeder Overste vloog alleen terug naar België. Het was wennen aan de nacht die om zes uur invalt, en om zes uur in de morgen is het weer klaar. Er was veel werk in de brousse, dat was ook wennen, er was nog geen elektriciteit. Lucienne ging Franse les geven in Kisanga in het eerste leerjaar. De zusters hebben veel opgebouwd, ze hadden veel hulp omdat ze hun helpers goed betaalden. Zo was er een huishoudschool, internaat voor meisjes van veertien tot zestien jaar. Ze kwamen graag, ze leerden, ze hadden eten en een bed.Ze kwamen van zestig tot soms honderd kilometer ver, en gingen om die reden ook maar eens per jaar naar huis. De missie kreeg geweldige steun vanuit Ruiselede.
Moederhuis
Naast het internaat bouwden de missionarissen ook een Moederhuis. De toekomstige moeders kwamen van ver, soms was de vader mee. Ze waren soms al een of twee maand daar om de bevalling af te wachten. De bewondering staat nog te lezen in de ogen van Zuster Lucienne als ze over die sterke vrouwen spreekt die daags na de bevalling al vertrokken, met een baby aan de borst, soms al eentje op de rug en een pak op het hoofd.
Op het missieterrein waren er ook een twintigtal huisjes waar TBC -patiënten en melaatsen verzorgd werden door de Zusters. Water was van het allergrootste belang, alles gebeurde in de stroom, wassen, afwassen, de was doen. Zuster Christianne en Zuster Bonamie hebben ooit in Sancta Maria een zeepslag georganiseerd. Er werden ontzettend veel zepen en zeepjes verzameld en opgestuurd. Wat een kostbaar kleinood betekende dit voor de Afrikaanse vrouwen!
Na drie jaar of vier jaar mochten de Zusters op vakantie naar België, voor drie of vier maand. In Congo had Zuster Lucienne nooit heimwee naar België, het omgekeerde was wel waar, de drang om terug te keren naar het vele werk was steeds aanwezig. De vakantietijd werd goed gebruikt om te preken en geld en giften in te zamelen. Drie missen na elkaar preken was geen rariteit.
Terug naar het thuisland
Toen de zusters nog slechts met drie waren, en een van hen bovendien ziek geworden was, hebben ze beslist om hun missiepost over te laten aan inheemse Zusters. Ze hebben eerst nog twee jaar samengewoond zodat deze zusters het reilen en zeilen en de plaatselijke taal konden aanleren.
In 2003 kwamen de Vlaamse zusters terug naar het moederklooster. Zuster Lucienne woonde met drie medezusters in De Schakel, in de Knotwilgenstraat. Ze heeft daar achttien jaar gewoond. Door gezondheidsproblemen kwam ze drie jaar geleden naar de Bruggestraat wonen op de zorgafdeling. Ze is er gelukkig, ze is vol lof over de warme zorg, over zuster Isabelle en haar zorgzame team, zowel in de zorg als in de logistiek als in de keuken. Ze kan dagelijks op TV de mis volgen en op de afdeling de communie ontvangen. Bij goed weer gaat ze met een andere zuster eens wandelen, allebei met een rollator, naar de grote werken kijken in de Pensionaatstraat. Ze is ook blij met de vriendschap met zuster Filip, ze kennen elkaar al jaren ! Ze heeft ook al aangename momenten beleefd met haar medezusters en het personeel.
Mooie momenten
Toen ze in de Schakel woonde, was Zuster Lucienne vrijwilligster in het Opvangcentrum van het Rode Kruis in Wingene. Het mooiste moment dat ze daar mocht meemaken was het bezoek van Prinses Astrid in 2005. Voor het eerst iemand van koninklijken bloede mogen ontmoeten, die haar bovendien een hand gaf. En de kers op de taart: gouverneur Breyne vergezelde haar. Hij was naar de missies geweest, Zuster Lucienne was meegevlogen met hem met een klein vliegtuig naar een andere missiepost. Hij herkende haar en zei tegen Prinses Astrid dat ze een van zijn betere missionarissen geweest was.
Zuster Lucienne is in de eindfase van haar leven gekomen en ze bereidt zich rustig en sereen voor op de grote overgang. De Romeinen zeiden “nomen est omen, de naam is een teken” zij geloofden namelijk dat de naam die iemand toebedeeld krijgt, iets zegt over zijn lot. Lucienne betekent licht.
Haar kloosternaam is Gratiana. Dit staat voor: stijl, zegen, verdienstelijkheid, vriendelijkheid en vriendschap. Wat denkt u ?
Anne Marie
Vrijwilligersfeest PE Sint-Augustinus