Het geheim van de jongeren die op pelgrimstocht trokken naar Turijn, gaat over geredde schapen, over dorpsroddels, zwaailichten en lopen op kompas. Begeleider Katinka en (verdwaalde) begeleider Hanne dachten er een weekje over na, en beslisten toen toch om hun verslag van die tweede stapdag te delen met Verse Vis.
Met volle moed gingen de vier stapgroepjes ’s ochtends in de vroegte op weg, gezonden vanuit Vilar Perosa met als doel Cumiana. Een schitterende tocht voor de boeg met een drietal bergjes die op de kaart goed te overwinnen leken …
Dat was buiten het cartografische talent der Italianen gerekend.
De laatste berg was de Monte Tridente, bedekt met bos, een kluwen aan paadjes en niet al te best aangeduide GR-routes. Enkel te voet begaanbaar bovendien.
Afspraak op de berg
Toen rond 18 uur duidelijk werd dat slechts één groepje de tocht zou uitstappen en effectief op de weide aankomen, werd er volop gezocht naar een oplossing voor de drie andere stapgroepen. We spraken een punt op de berg af waar de auto hen kon oppikken om naar het lager gelegen dorp te voeren. Daar zou de bus staan wachten om de verplaatsing naar de kampweide te maken. De klok tikte. Het werd 21 uur voor het eerste stapgroepje het afgesproken punt wist te bereiken.
Enkele schapen waren al gered.
Boven op de berg hadden de twee overgebleven stapgroepen elkaar intussen ontmoet en zetten ze hun tocht samen verder. Gelukkig maar, want de weg vinden was op zich al niet evident en de invallende duisternis maakte het er niet gemakkelijker op. Dubbel zoveel ogen om het pad te helpen zoeken en dubbel zo veel helpende handen om elkaar heelhuids beneden te krijgen, waren welkom!
In het donker, onder het schijnsel van een enkele zaklamp en wat gsm’s, een berg naar beneden lopen die bestaat uit losse stenen en bomen, dat ging niet echt vlotjes. Toen bleek plots het pad verdwenen en zat er niets anders op dan het kompas te volgen om verder te volgen. In de verte in het zuiden waren de lichtjes te zien van het dorp dat de bestemming was, maar dat was nog ver weg. Gelukkig bleef de sfeer in de groep opperbest!
Twee jeeps en tien vrijwilligers
Ondertussen was onze bus neergestreken in het kleine bergdorp Cantalupa en konden de dorpsbewoners er niet aan weerstaan een praatje te slaan met de chauffeur. Zo deed het verhaal van de verdwaalde Belgen al snel de ronde. Het kwam ook enkele vrijwilligers van de Guardia Civil ter ore, die meteen hun collega’s contacteerden om naar de parking te komen
Uiteindelijk werden twee jeeps opgeroepen en een tiental vrijwilligers daagden op om samen het bos en de berg in te trekken op zoek naar de 11 verdwaalde stappers. Gelukkig kenden de heren de Monte Tridente als was het hun achtertuin.
Afdalen in het donker
Alle middelen waren goed opdat de groep en de reddingswerkers elkaar zouden vinden: zwaailichten, sirenes, steeds blijven doorlopen, luidkeels zingen en roepen, rivier stroomafwaarts volgen, een hond en vele instructies over en weer via de gsm. En dat uren lang, zonder de moed te verliezen; de groep op de berg bleef zonder opgeven afdalen in het donker, de groep zoekers bleef vol enthousiasme verder zoeken.
Tot de grote bevrijding om 2u30 uur: de verloren schapen waren gevonden en de euforie kon niet op.
Een moeilijke, angstige dag was al snel een stoer avontuur.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.