Is hij bankier of apotheker? Is hij pastoraal animator of bestuurder? Yves kan het allemaal: een school mee organiseren, een parochie mee ondersteunen en opbouwen, catechese geven. En hij kon nog meer dan dat: echtgenoot en vader zijn en een gezin helpen gelukkig zijn. Aan hem het woord.
Hoe lang ben je in de pastoraal actief, Yves?
In principe ben ik reeds sinds mijn zevende actief in de pastoraal. Na mijn eerste communie mocht ik immers misdienaar worden in mijn toenmalige parochie ‘het keur' in Dendermonde. Toen was misdienaar worden nog een voorrecht en kregen we onze eerste lessen van de oudgedienden. Die vertelden ons dan dat we heel veel water in de wijn dienden te doen, zodat ze achteraf zelf de wijn konden drinken. Meestal waren er drie misdienaren per dienst. En de zondag waren er nog drie missen: om 07.00 u., om 09.00 u. en om 11.00 u. De populairste dienst was zondagmorgen om 07.00 u., want dan mochten we na de Mis bij de pastoor koffiekoeken gaan eten. Als kind was het in die tijd normaal dat je iedere week naar de Mis ging. Ik herinner me dat ik als klein mannetje van 7 à 8 jaar met twee vrienden op zondag naar de vroegmis ging zodat we nadien naar zee konden. De toenmalige pastoor was verbaasd om daar drie kleine mannekes te zien zitten van voor in de kerk en vroeg ons nadien de reden waarom we zo vroeg waren die zondag. Nadien hoorde ik van mijn ouders dat de pastoor in de volgende vieringen ons had vermeld in de zondagspreek. We waren ‘een voorbeeld van plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel'. Zelf stonden we daar niet bij stil maar nu zie ik dat veel jongeren deze moeite niet meer zouden doen.
Zoveel vroomheid, wat een verrassing... Plichtsbesef en gevoel voor verantwoordelijkheid, dat herkent onze redacteur.
Het bleef waarschijnlijk niet bij de dienst als misdienaar. Ooit word je daar te oud voor.
Het jaar dat we huwden ben ik samen met mijn vrouw in de verloofdenwerking gestapt in het dekenaat Lebbeke. Dit hebben we ongeveer acht jaar gedaan, tot op het moment dat er bijna geen trouwers meer waren en de verloofdenwerking noodgedwongen werd stopgezet. In deze periode hebben we als jong getrouwd koppel wel veel ervaring opgedaan. Voor ons was dit een moment van bezinning, even weg van de dagdagelijkse realiteit, de drukte van de job. Tijd nemen om stil te staan bij vragen over het engagement binnen het huwelijk, de problemen die hieruit kunnen vloeien en hoe je deze kunt oplossen. Uit de getuigenissen van andere koppels leerden we hoe omgaan met elkaar in een relatie en welke plaats je geloof daar in kan nemen. Het naar elkaar luisteren is zo belangrijk en kan zoveel voldoening geven binnen een relatie. Dit is volgens mij een van de oorzaken waarom vandaag zoveel huwelijken op de klippen lopen. Men luistert niet meer naar elkaar of we nemen er de tijd niet voor, nochtans ligt het voor de hand, het kost niets maar je krijgt er wel veel voldoening voor terug binnen je relatie. Een TIP voor iedereen: maak tijd voor elkaar!
En toen kwamen jullie naar Nijverseel?
In 1993 zijn we naar Opwijk komen wonen en ben ik lid geworden van het oudercomité van de basisschool te Nijverseel. Dertien jaar ben ik daar voorzitter geweest en nadien ben ik overgestapt naar het bestuurscomité, waar ik tot op heden nog in zit. In een parochie als Nijverseel is de school een belangrijk element. Haast alle gezinnen hebben er een tijd lang mee te maken. Een school en het onderwijs in het algemeen, zijn ook voortdurend in evolutie. Je voelt er de polsslag van de samenleving.
Hoe ben je in de vormselcatechese terechtgekomen?
In 2003 ben ik als Chinese vrijwilliger, na een rondvraagje bij een uiteenzetting over het vormsel voor de ouders, gestart als catechist te Nijverseel, een engagement voor twee jaar maar na tien jaar deed ik het nog steeds met veel overgave. In 2013 heb ik even forfait gegeven om avondstudies te kunnen volgen als apothekerassistent. Nu houd ik me ter beschikking mocht men mij nodig hebben. Dat werken met kinderen en je geloof met hen delen, dat is een fijne ervaring. Bovendien hebben wij een toffe samenwerking met alle catechisten. Over de grenzen van de parochies zijn wij één team. Ik heb al in een andere parochie catechese gegeven omdat dat nodig was. Ik voelde mij daar even goed thuis. Chris, de catecheseverantwoordelijke, speelt hier een grote rol in. Haar enthousiaste en attente aanwezigheid zijn onmisbaar.
Yves is ook de vrachtwagenchauffeur als de bagage en het andere materiaal van de driedaagse moet vervoerd worden. Een duivel-doet-al of beter: een engel-doet-al.
Nu is het Ankerploeg maar toen jij begon was het nog Parochieploeg.
Ja, in 2008 ben ik op vraag van Stanny en Annemie mee in de Parochieploeg gekomen, de belangrijkste activiteit is ‘Een Avondje Nijverseel'. De bedoeling hiervan is alle Nijverselenaren gezellig uit te nodigen bij een hapje en een drankje en de mensen bedanken die zich inzetten binnen de parochie. Het groepje van de Ankerploeg is klein geworden. Gelukkig worden veel taken samen met de andere lokale gemeenschappen georganiseerd; de catechese is daar een voorbeeld van. Als lid van de Parochieploeg ben ik dan ook lector geworden te Nijverseel, samen met mijn vrouw en dochter.
De groep mensen die zich vrijwillig en belangeloos inzetten voor de parochie of andere verenigingen verkleint ten opzichte van vroeger. Weinigen willen nog een engagement opnemen; men heeft zogezegd geen tijd of geen interesse of men zoekt een andere reden.
Zo komen we als vanzelf bij de vraag naar de toekomst.
Binnen de actieve groeperingen zie je steeds dezelfde mensen terugkomen, zij die de kar trekken. Welk is de reden waarom deze groep verkleint? Moeilijk te zeggen... Ik denk wel dat je nog mensen kunt bewegen om initiatief te nemen, zie maar wat via sociale media soms kan teweeg gebracht worden (de witte mars e.d.). De moderne mediamiddelen zullen we meer dienen te gebruiken om een groter publiek te bereiken en de betrokkenheid met de lokale gemeenschap te verhogen.
Het is zoeken en tasten naar wegen en oplossingen om mensen de ervaring te geven hoe deugd het kan doen om ‘samen' te leven. Dan komt Yves met een verrassend duidelijke én persoonlijke conclusie!
Voor mij is het pastorale werk een ‘Commitment', mijn steentje dat ik bijdraag tot onze lokale christelijke gemeenschap, vanuit mijn eigen christelijke overtuiging. En dit wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen. Hieruit haal je zoveel energie en voldoening zodat je sterker staat in de wereld van vandaag waar alles beter en sneller moet!
Dankjewel, Yves. Een mooi getuigenis waar we veel aan hebben.