De jeugddienst van ons bisdom organiseerde in Lier de vormelingendag. Lang voordien schreven we in, want eens het streefgetal van 2000 bereikt, zou de kans tot deelname verkeken zijn. Een ideale gelegenheid in de bus om zowel vooraan bij wat meisjes als achteraan bij een paar jongens eens op informatieronde te gaan.
Kiezen voor het vormsel
Bij de vraag naar de keuze voor het vormsel viel wel op dat het zowat als een normale zaak beschouwd wordt dat je - als je in 't zesde leerjaar zit - gevormd wordt. Dat was een gewoonte waarbij de ouders en hun kinderen het zonder al te veel woorden eens waren als ze zich lieten inschrijven.
Toch viel het spontane antwoord van één van de meisjes wel op: "Ik vind als je kiest voor je eerste communie, dat je dan ook maar moet kiezen voor je vormsel. Eigenlijk horen die bij mekaar, want dat zijn toch sacramenten."
Een beetje raar dat het doopsel er niet in adem werd bij genoemd. Maar ja, toen waren ze nogal klein en dat kan mogelijk de onderliggende reden zijn. We hebben er niet verder naar gevraagd, dat was ook de bedoeling niet.
Hoe dan ook, er kwam gelukkig nergens een "moeten" meedoen aan te pas.
Beste herinnering
Niet echt verrassend dat zowel bij de meisjes vooraan als bij de jongens achteraan in de bus verwonderde blikken me aanstaarden. Wat hadden ze tot nog toe toch weer allemaal gedaan in het voorbereidend jaar!? Dan maar even het geheugen opfrissen en volgende opsomming meegeven:
er was het kerkbezoek en het bezoek aan het parochiesecretariaat, met als afsluiting de viering met naamopgave,
er was de stille tocht, een vrijdagavond in november,
dan waren er de bezoekjes aan zieken; later nog het bezoek aan de Trappistenabdij,
om nog niet lang geleden in de avondviering in de kerk het kruisje opgelegd te krijgen.
En wonderbaar maar waar, 2 activiteiten bleken het grootste succes gekend te hebben.
wederzijdse babbeltjes
Een bezoekje brengen aan zieke of oude mensen en tegelijk het kerstpakketje meenemen vanuit de parochie leek toch wel wat losgeweekt te hebben. Vormelingen waren vooral gefascineerd door de contacten met de mensen bij wie ze op bezoek gingen en dan vooral over de manier waarop ze tot wederzijdse babbeltjes kwamen, sprak meer dan boekdelen. Toch wel goed te mogen ervaren hoe belangrijk het is in niet te lange ontmoetingen heel nabij te mogen zijn. Alhoewel, volgens sommige jongens waren ze bijna de tijd uit het oog verloren en waren ze veel langer gebleven dan gepland.
Bij andere vormelingen lag het accent op de stille tocht. Ze vonden het wel goed dat ze het af en toe eens stil konden maken, want volgens hun zeggen zitten ze dikwijls tussen veel lawaai. Het liedje over de stilte als startpunt in de weekkapel, had hen blijkbaar al direct in de gepaste sfeer gebracht. 't Was niet altijd even stil onderweg als ze door het donker van het ene kapelletje naar het andere rustpunt trokken, maar 't was op de halteplaatsen toch wel stil, want daar konden ze luisteren naar de gebedjes of bezinningstekstjes die ze zelf hadden meegebracht. Hé, 't doet deugd te horen dat stilte bij deze jonge kinderen ook wel eens zalig kan zijn!
En dan: wat waren de verwachtingen voor "De Passie"?
Groot struikelblok bij het stellen van zo'n vraag! Want: "Passie, ik weet niet wat ik er van moet denken", was al een eerste spontaan antwoord. Of een ander zegde dan weer: "Ik ken dat woord passie niet" of "We zullen deze avond wel zien wat dat is." Oei, hadden we onze vormelingen in hun woordenschat overschat? Of stonden ze echt zover van het lijdensverhaal dat ze het antwoord schuldig bleven?
compassie
Dan maar op een andere manier proberen, want raar maar waar, verschillende kinderen kenden het woord "compassie" omdat ze dat thuis al wel gehoord hadden. Nog een praktisch voorbeeldje erbij en natuurlijk: compassie was dan hetzelfde als medelijden! Dat volgend tipje om bij ieder van die twee woorden de eerste lettergreep weg te laten, had hen tenslotte zelf doen vinden dat "passie" met "lijden" te maken heeft. Zo zaten we natuurlijk meteen op het goede spoor om rap de link te leggen met het lijden van Jezus. Maar wat daar weer allemaal mee gebeurde, hoe dat allemaal in mekaar zat? Daar was één van de meisjes direct paraat om te zeggen dat ze daar al ieder jaar op school over geleerd had. Voor vanavond stonden de neuzen in dezelfde richting: we zullen dat straks wel zien, we weten nu niet wat dat wordt. Nuchtere kinderrealiteit waarschijnlijk.
Na heel wat optrekken en stoppen en dan weer wat kilometertjes ongehinderd rijden, bereikten we Lier. Tijd om uit te stappen, tijd om onze ondervraging te stoppen! Nu maar afwachten wat de vormelingenactiviteiten en het passiespel of het lijdensverhaal deze verdere dag brengen zullen en of het verhaal zal herkend worden in wat ze ongetwijfeld in de Goede Week op school nog mee krijgen.
Een ander keertje horen we misschien hierover hun relaas.