Voor ons begon het in het najaar van 1992. Onze dochter Lise was een jaar oud, toen Kathleen als eerste instapte als catechiste van de huidige ploeg. Daarvoor had Nancy al catechese gegeven in een totaal ander concept.
Toen Filip Mullebrouck ziek werd, vroeg die mij om de zang op me te nemen en zo tuimelde ik ook de werking binnen. Het werd vanaf toen een familiegebeuren, zeker met het vormselweekend dat toen reeds bestond. Het hele gezin trok voor het weekend met de vormelingen en de toen bestaande catechistenploeg naar ter Loo, dat ruim 20 jaar onze vaste bezinningsplek werd. Enkele jaren later nam Kathleen de taak als verantwoordelijke over en sedertdien trok onze tandem de vormselkar. We kregen een vast equipe, met hier en daar iemand die kwam of ging, maar de kern bleef vast en groeide uit tot een aangename vriendenploeg. Ook priester Lieven voelde dit perfect aan en steunde ons als groep met kleine attenties. Vanaf 1998 kwam Sabeth ons versterken. Dat werd door haar achtergrond bij de chiro een echte verrijking. Marie-Monique visten we als oma terug op. Ook zij had een frisse kijk en haar eigen inbreng. Nancy voelde zich ook opnieuw geroepen en Greet stapte twee maal een periode mee. Drie jaar geleden sloot eindelijk een tweede man aan, Johan. Gelukkig konden we op drukke momenten ook rekenen op de wederhelften, die met evenveel enthousiasme mee trokken op weekend.
Sabeth keek aan de hand van al onze jaarthema's eens terug op die voorbije jaren…
2018 : de twintigste keer dat ik als catechist het vormsel beleefde in de OLV-ter-Duinenkerk Koksijde.
In 1998 was de start voor mij samen met onze jongste dochter Lore. We waren toen zoekende naar Zijn Gezicht. Het jaar daarna stond de deur op een kier zodat we olie en water konden vinden in 2001.
Ik heb altijd wat moeite gehad met die Gemeenschap in licht contrast maar we waren allen gezonden om te dienen. Dus deden we voort want God vroeg ‘vertel over Mij’.
Af en toe moet je als catechist ook eens naar jezelf kijken in een spiegel(t)je en niet vergeten te bidden…het werkt!
Onze ploeg is steeds goed inge-licht geweest om zo gaan-de-weg en met voldoende windkracht Jezus te volgen. Ja, Hij stak ons aan en wij bleven in beweging.
Soms was het moeilijk en werden er handen gevraagd om te helpen. Een enkele keer hadden we een andere mening, een andere kijk om te leven als een christen.
Maar geloven bleef voor ons dagelijkse kost. Af en toe, als we het niet goed meer wisten, vroegen we Hem wel eens ‘Spreek, Heer, ik luister’. Zodat we weer vol goede moed verder konden omdat Hij ons kracht geeft.
Hoeveel maal hebben we samen het ‘Onze Vader – onze leidraad’ gebeden? In elke viering en vóór elke maaltijd op het vormselweekend.
Leuke tijden! Prettige activiteiten! Inspirerende vieringen! Helende gesprekken! Vrienden voor altijd! … en daardoor ben ik vreugdevol gestemd!
Met betere woorden kunnen we dit stuk van onze levensweg niet afsluiten. Het is een heel eind geweest, als we terugblikken. Het is een fijne tijd geweest met een lach en een traan, met delen van vreugde en verdriet met elkaar. We groeiden naar elkaar toe, precies omdat we allemaal zo verschillend waren. We vulden elkaar aan, hadden elk onze talenten en we respecteerden elkaar erom. Vandaar dat de samenwerking ook zo lang kon blijven bestaan. Het is goed geweest, we hebben van deze laatste keer uitermate genoten, vooral van de viering zelf. Het is een tijd die we ons nog lang met trots zullen heugen.(J.S.)