Vastenboodschap in het Jubeljaarjaar van de Barmhartigheid

Bekeer je.
Ik word uitgenodigd mij te bekeren.
Niet eerst de wereld of mijn buur.
Ikzelf.

Degene die je de as oplegt spreekt niet in het meervoud. Hij richt zich niet tot de verzamelde gelovigen. Hij blijft in zijn spreken ook niet vaag en abstract. Hij wordt concreet: hij richt zich tot jou persoonlijk.

Ik word uitgenodigd me te bekeren. Tot Jezus en zijn evangelie. Wanneer ik naar de wereld kijk, vind ik misschien dat de wereld zich zou moeten bekeren. Maar Jezus zegt tegen me: als de wereld bekering nodig heeft, moet jij daartoe de eerste stap zetten. Bekeer je. Keer om.

Wat voor soort bekeringen wensen wij onze wereld toe en tot welke stappen worden wij dus zelf als eerste uitgenodigd? Sla de krant eens open, surf eens op internet en je krijgt een antwoord.

Rondom ons heerst er zoveel geweld. Ondenkbaar, wat er elders en ook zo dicht bij ons is gebeurd. Mensen vermoorden mensen. Mensen kunnen dit dus. Onze bekering is een stil en nederig antwoord te geven op dit geweld door in ons dagelijks leven geweldloos op te treden. Het is maar een begin, maar het is broodnodig.

Nog maar kort geleden zouden we ons niet hebben kunnen indenken dat mensen van onze tijd nog tot een dergelijk geweld in staat zouden zijn. Maar wij maken deel uit van deze mensheid: wat er op deze onze aarde gebeurt, daartoe zijn wij, helaas, in staat. De statengemeenschap probeert er een passend antwoord op te formuleren. Maar van ons, christenen, wordt bekering verwacht: een bekering die een teken stelt in deze wereld van geweld. Ons teken is geweldloosheid. Ons denken en doen, ons spreken en optreden zal gekenmerkt moeten zijn door afwezigheid van elke vorm van geweld of agressie. Alleen dan zullen we het evangelie beleven. Dat is een bekering die heel wat kost, meer dan op het eerste gezicht lijkt. Meer en consequenter met elkaar delen zal ons daarbij helpen.

Rondom heerst zoveel vermoeidheid. We maken ons geen illusies meer. We zijn moe. Onze bekering is een stil en nederig antwoord te geven op dit gebrek aan horizon door in ons dagelijks leven tekens van hoop te onderscheiden en die ook te verkondigen.

We staan allemaal zwaar onder druk. Iedereen rent en ploetert om het programma van vandaag af te werken. ‘Morgen’ is in een wereld van het onmiddellijke een verre categorie geworden. Er heerst veel angst en er is weinig uitzicht. Van ons, christenen, wordt een bekering gevraagd die een teken stelt in deze wereld die de richting is kwijt geraakt. Ons teken is de hoop. “Richt uw ogen op”, zegt de Heer (Jo. 4,35). Daar gaat het over onze kijk op deze wereld, een blik die verder reikt en dieper ziet. Onze ogen worden niet verblind door wat de wereld ons voorspiegelt. Ons begrijpen laat zich niet verstikken door wanhoop. Dat is een bekering die heel wat kost, meer dan op het eerste gezicht lijkt. Trouw blijven aan het gebed zal ons daarbij helpen.

Rondom ons, de aarde, zo kwetsbaar. En de mens die zich blijkbaar van de toekomst van de schepping niets aantrekt. Verontreiniging die ons niet wakker houdt. Onze bekering is een stil en nederig antwoord te geven op een zinloze verspilling door een sober leven te leiden.

Wij mensen hebben vergeten dat we behoeders van de schepping zijn, geroepen om de aarde aan toekomstige generaties door te geven. Van ons, christenen, wordt een bekering gevraagd die een teken stelt in deze wereld die zichzelf te gronde richt. Ons teken bestaat in respect, een halt toeroepen aan verspilling en met aandacht proberen een juist evenwicht te herstellen. Dat is een bekering die heel wat kost, meer dan op het eerste gezicht lijkt. Het vasten zal ons daarbij helpen.

Bekeer je.
Verander niet eerst de wereld,
maar je eigen leven.

Vasten, bidden, broederlijk delen moeten ons hierbij helpen. Dit alles gebeurt met het uitzicht op Pasen. Aan het kruis geeft Jezus het antwoord op zoveel geweld. Op Paaszondag wordt de verrezen Heer de hoop van de mensheid. Op Pinksteren stuurt hij de Geest, om de aarde te vernieuwen.

In dit Jubeljaar van de Barmhartigheid krijgen we de gelegenheid om de Vastentijd bijzonder intens te beleven. Laten we deze tijd van bekering niet zomaar voorbijgaan. Het is een gave Gods. Voor onze kleine inspanningen zal de Barmhartige Vader ons veel genade schenken.

+ Jean Kockerols