De Geest van God waait waar Hij wil. Hij begeleidt het volk van God naar een nieuwe tijd. Een fenomeen van onze tijd is de toegenomen migratie in onze streek.
“Als Kerk kunnen we een profetische rol spelen door een pastoraal rond migratie uit te werken,” zegt paus Franciscus.
Christenen die een andere cultuur binnen brengen in onze geloofsgemeenschappen kunnen ons enkel verrijken. De synodale pastoraal die door paus Franciscus gepromoot wordt, laat niet toe dat iemand uitgesloten wordt. Het is een ‘samen op weg gaan’. Dit betekent ook dat we als Kerk deel hebben aan en medeverantwoordelijk zijn voor de rijkdom die in verscheidenheid schuilt.
De Kerk is als een prisma, dat veelkleurig schittert en waarin iedere mens, iedere cultuur zich herkent. De Kerk is als een netwerk van gaven en genaden die we erkennen in mensen die ook vandaag van verre horizonten naar ons toekomen.
Hierin kan de kerkgemeenschap leren van de jongeren. Zij zijn immers flexibel, creatief en onthalend voor wie ze ontmoeten op hun weg. Ze zijn beweeglijk en nemen deel aan de verscheidenheid van culturen via feesten, muziek en contacten. Langs jongeren om is de Geest van God actief aanwezig in de Kerk.
Geloof kent geen grenzen
Migranten en vluchtelingen die onder ons leven herinneren er ons aan dat “wij allemaal vreemdelingen zijn op aarde” (Hebr. 11,13). Wij verwelkomen ook christelijke gemeenschappen van vreemde origine. Een aantal kerkgebouwen zijn ten dienste gesteld van niet-rooms-katholieke gemeenschappen. In andere kerken komen mensen van verschillende culturele achtergrond samen in meertalige vieringen. De dynamiek van zulke gemeenschappen brengt een frisse rijkdom binnen in de Kerk in Vlaanderen. Opmerkelijk is de manier waarop zij hun geloof in Christus uitspreken en uitzingen. Symbolen en iconen dragen bij tot de verdieping van de geloofservaring. Door deze verscheidenheid van expressie kunnen wij de diepe grond van ons geloof herontdekken. Andere inzichten worden ons aangereikt en nodigen ons uit ons geloof te verbinden met de openheid en de solidariteit. Het geloof kent geen grenzen.
In de exhortatie Christus Vivit schrijft paus Franciscus over migratie als een paradigma van onze tijd.
Velen ontvluchten oorlogslanden en economisch onhoudbare situaties. De solidariteitsinitiatieven die ontstaan, doen ons luisteren naar hun verhalen en doen ons kennismaken met hun culturen. Dat opent ons voor een meer integrale menselijke groei. Onze geloofsgemeenschappen worden erdoor versterkt en krijgen nieuwe impulsen van vitaliteit. Het paradoxale is dat we, juist door de grote miserie en de pijn van anderen te beluisteren en te verwelkomen, onszelf en onze gemeenschappen verrijken.
We kunnen zeggen dat migranten, vluchtelingen en andere bevolkingsgroepengroepen in ons midden een genade zijn die de Geest van God ons schenkt.
Het doet denken aan het Pinkstergebeuren in Jeruzalem waar iedereen in alle talen de kernboodschap van de apostelen begreep. (Hand. 2, 11).
+ Luc Van Looy
