Aansluitend op al een tal van activiteiten en ervaringen tijdens onze Lourdesreis, vond ook de eucharistieviering met de ziekenzalving plaats. Oma had haar opgegeven voor het ontvangen van de ziekenzalving maar ik ook. Mijn jonge leven was er één van tegenslagen en trauma’s. Alles alléén als kind en gebrek aan steun en troost. Daarom dat er ooit eens een lange periode van therapie zat aan te komen. Ik had daarbij reeds een lange en zware weg afgelegd en had nood aan hulp bij het geduldig dragen van de zwakheid van mijn lichaam, verlichting van mijn mentale en fysieke pijn en troost in mijn lijden. Ik was nog slechts eens schim van mezelf met de weinige kilo’s die nog restten, ik moest energie zoeken om de kinderen op school te krijgen zonder ongelukken,...
Ik had extra hulp en kracht nodig...
Ik had graag dat oma eerst de zalving ontving. Ik was al heel emotioneel en wilde er eerst nog voor haar zijn, ik wilde mijn hand op haar schouder leggen als meter voor haar. En ze heeft dat nederig ondergaan. Ze is gewoon fantastisch, mijn omaatje...
Op voorhand had ik in de wachtrij al wat tranen gelaten, ik voelde de warmte waarmee mensen kwamen aftoetsen of het wel ging met me en ze me wilden bijstaan. Maar ik wilde mijn omaatje achter me staan hebben. Ik ging naar voor bij de priesters... en dan... dan kwam er een onbeschrijfelijk gevoel; 4 handen belandden op mijn hoofd, niet zomaar op mijn hoofd. Ik voelde een druk op mijn hoofd, er werd op geduwd. Niet alsof iemand je wil lastigvallen, wel alsof je vollédige bescherming krijgt,
het voelde warm, het voelde beschermd, het voelde.... alsof alles van zware lasten uit me werden geduwd.
Ik huilde en huilde en kon niet meer stoppen. De ene priester legde een hand op mijn schouder, oma haar hand op mijn andere schouder, ik was gesteund langs beide kanten, ik mócht ook effectief huilen. Ik had ècht het gevoel dat de Heer in me neerdaalde en me wilde verzekeren van zijn aanwezigheid, zodat ik er steeds beroep op kan doen mocht ik het even niet meer weten. De priester sprak me toe maar ik heb maar flarden kunnen onthouden van zijn mooie woorden. Hij had het over “lijden en lasten in mijn nog zo jonge leven” en dat ik de kracht zal krijgen om dit te trotseren. Die woorden pakten me hard, want het is zo: ik ben nog héél jong. Ik heb steeds veel aan mijn geloof in de Heer en Maria gehad, véél steun, maar er zijn ook wel periodes die te hévig zijn en je die extra krachten van de Heer kan gebruiken. De zalving gaf me een zachtheid op mijn huid, mijn hoofd kreeg rust... mijn hoofd werd een stuk leeg gemaakt, er werd ontladen... daarom ook het vele huilen, denk ik. De priester nam me daarop vast, wat was dat een warm gevoel, een vertrouwd gevoel, een... aanvaard gevoel.
“Het ga je goed, Ilse”, zei hij... die woorden blijven me altijd bij, echt...
Toen ik even verderop stond zakte ik wat weg uit mezelf... er kwam zóveel in me los, ik voelde zóveel tegelijk... ik kon het niet kanaliseren... het was teveel. Eén van de medewerkers was zo lief om met me buiten te gaan in de frisse lucht en bood me zijn schouder aan. Ik heb minutenlang gehuild, hij was zo begripvol en lief, hij was ondersteunend, hij was een fijne Christen voor me, en ik ben zéker dat hij dat voor iedere persoon is. Hij gaf me de steun om dit door te komen, om dit te kunnen beleven tot na de viering... Ik ben hem zo dankbaar, onbeschrijfelijk... hij was mijn steunpilaar... en bleef dat ook. Het vervolg van de viering ben ik tranen blijven laten, ze moesten eruit, ik kon ze niet tegenhouden. Het deed ook deugd om ze de vrije loop te laten...
Na de viering kwamen verschillende deelnemers mij en ook oma proficiat wensen, proficiat dat ik het aandurfde om kracht te vragen, proficiat dat ik me liet helpen... Dát moment... de andere deelnemers die me bevestigden dat het mócht en gegrond was... dat deed me heel veel... Het is op een manier ook wat bevestiging om van een ouder persoon de steun te krijgen. Zij hebben sowieso al veel meer levenservaring, wijsheid, tegenslagen en maar ook geloof gekend... ik voelde me een beetje onder hun hoede genomen... het voelde zo immens goed en warm.
Na de viering wilde ik gewoon zo snel mogelijk naar het hotel... Ik wilde een moment alleen hebben, ik wilde omaatje bij iemand dierbaar laten zijn en ik wilde gewoon de kamer opzoeken en uithuilen... Er moest lading af... en dat er lading af is gekomen... Het deed deugd, het voelde goed, het verlichtte.
Het was me wel een ervaring.
Onbeschrijfelijk. En het hoeft zelfs niet beschreven te worden want ieder heeft zijn moment van zalving en zijn reden daartoe, dus ieder heeft daarbij dan ook zijn ervaring.
Ik gun het ieder persoon, om zich te laten bijstaan en steun te verkrijgen bij het lijden, het dragen, enz. Om de warmte van de Heer wat extra in zich te laten neerdalen.
Ik ben dankbaar om deze ervaring en even blij dat ik ze kan delen met jullie, waarbij ik de warmte die ik kreeg, kan doorgeven.
Wil je graag de volledige getuigenis van Ilse lezen dan kan dat.
Ze schreef het oorspronkelijk voor haar vava,
maar wil het graag met ons delen.
[klik hier]
