Priester-missionaris zijn in het leven. Wat betekent dit?
Na iets meer dan 50 jaren ervaring als priester-missionaris ben ik de Heer uiterst dankbaar, omdat ik samen met Hem die weg mocht afleggen. Ik was de pelgrim, maar Hij ging naast me mee. Ik begrijp dan ook het enthousiasme van de apostelen op sommige momenten van hun leven wanneer ze samen waren met Jezus. Want de persoon van Jezus, zijn omgaan met mensen, vooral met hen die in de maatschappij niet meetelden, heeft me reeds vroeg in mijn leven sterk geboeid. Hij blijft mij boeien, ook vandaag nog, want zijn woorden en daden blijven me aanspreken. Hij gaf me het verlangen om zijn blijde boodschap in mezelf op te nemen en ook de drang om die aan anderen mee te delen. Voor mij betekende dat veel, vooral in Afrika.
Waarom als missionaris van Afrika, Witte Pater?
Voor ik binnentrad, heb ik maar één witte pater gekend. Het was de broer van onze toenmalige pastoor in Koersel Vandenhoudt. Hij had al een zekere ouderdom, kon niet meer spreken, alleen maar fluisteren, maar hij was uiterst vriendelijk en hij was voor mij als een heilige. Hij was dus moeilijk te verstaan wanneer hij trachtte iets te vertellen over zijn missie, maar hij maakte wel een grote indruk op mij. Wat me ook zeker aangetrokken heeft om bij de Witte Paters aan te sluiten, was het feit dat de Witte Paters leven en werken in een 'internationale sociëteit'. Christus verkondigen met mensen uit verschillende landen van Europa, Amerika en Afrika, trok me sterk aan. Later zou ik dikwijls de enige Belg zijn in een internationale gemeenschap. Maar ik vond het steeds fijn en bemoedigend dat we als confraters, wat ook de nationaliteit was, met hetzelfde enthousiasme en inspiratie dezelfde boodschap mochten verkondigen. Het was voor mij een opening naar de wereld. Dicht bij Jezus blijven, Hem zien wandelen met zijn apostelen langs het meer van Genesareth, Hem beluisteren in het evangelie. Door mijn wijding hoor ik Christus via het woord van St. Paulus: "Niet ik, maar Christus leeft in mij".
Reeds tijdens mijn studies in Tunesië, nog voor mijn wijding, kreeg ik de gelegenheid om in contact te komen met de islamwereld. Ik wilde graag de Arabische taal leren want de moslimwereld trok me aan. Hoe bidden mensen uit een andere godsdienst tot God? Wat is hun relatie tot God? De Heer zou mij later naar Algerije, Soedan en ook eventjes naar Jemen sturen. Allemaal landen met een moslimmeerderheid, maar waar ook christenen waren, vooral bij de vluchtelingen in Soedan. Ik ging niet om moslims te bekeren, maar wel om bij hen te getuigen over mijn geloof, over Christus en het evangelie. Ontelbare malen ging ik met moslims in dialoog. Als vreemdeling kwam ik binnen, maar ik vertrok als vriend zowel bij moslims als bij christenen. Bij de moslims heb ik ook heel fijne en diepgelovige mensen ontmoet. De mensen in de missie hebben me meer gegeven dan ik hen kon geven. Het vreugdevol vieren in een verzorgde eucharistie met Afrikaanse christenen en de gastvrijheid van de moslims deden me deugd. Ik droeg altijd een kruisje op de borst en dat was bij moslims nooit een probleem. Ze aanvaardden mij voor wie ik was, ik een christen, zij moslims, maar met wederzijds respect.
Bruggen bouwen en mensen bij elkaar brengen zijn ook taken van de missionaris. Ik heb dit beleefd met duizenden vluchtelingen; ook uitgehongerden uit Eritrea op de dool in Soedan; later met ontelbare vluchtelingen uit Zuid-Soedan, gevlucht voor de burgeroorlog. Het is dan vooral helpen om elkaar terug te vinden, soms kinderen redden uit slavernij en hen dan op weg helpen om God te vinden, een God naar de mensen toe. Een moeizame maar hartversterkende opdracht in navolging van Jezus die steeds in beweging was voor de uitgestotenen. "Wat ge aan de minsten van de mijnen hebt gedaan, hebt ge aan Mij gedaan". Ook zijn woord bij het mirakel van de broodvermenigvuldiging voelde ik als voor mij: "Geef gij hen te eten".
Natuurlijk is en blijft Jezus zelf in dat alles, de enige herder en priester van zijn Kerk. Het is vreugdevol te weten dat Hij je roept om met Hem mee te gaan. Hij neemt het initiatief en nodigt je uit.
Na mijn verblijf in de missie in Afrika, heb ik de vreugde om priester te zijn ook mogen ervaren in de eigen parochie en de federatie hier in België. Samen zoeken en overleggen met geëngageerde teams en vrijwilligers -gelovige mensen die bezorgd zijn om het pastoraal welzijn van een gemeenschap-, waren ook een bemoediging voor mij. Priester zijn is een levensvervullende taak. Werken in dienst van God en het evangelie is vandaag niet meer zo vanzelfsprekend. Maar het blijft wel boeiend en hoopvol. Veel mensen stellen zich diepe levensvragen. In veel van die vragen leeft onuitgesproken de vraag naar God en naar de zin van ons bestaan. Het is mooi en boeiend mensen daarin nabij te zijn en trachten te begeleiden. In dat alles heb ik de Heer altijd zeer nabij geweten. Om kleine materiële problemen op te lossen, was een fijn smakend pijpje dikwijls voldoende, maar voor meer ernstige problemen wist ik steeds met wie ik op weg was, wie mij geroepen heeft, wie mij inspireerde door zijn Geest, kortom er was IEMAND op wie ik ten volle mijn vertrouwen kon stellen. …