Omdat hij toch wel een buitengewoon man is, gaan we voor Kerk en Leven op interview bij Frans Verbruggen.
Er zijn van die mensen van wie je denkt: ze blijven het volhouden en ze doen het goed.
Zo iemand is Frans. In oktober 1972 werd hij lid van de Machelse kerkraad. En nu na 45 jaar trouwe dienst, geeft hij het roer uit handen. We schrikken er wel van, want hij was steeds even enthousiast om allerlei wat met de kerkfabriek te maken had, te laten voorgaan!
Suzanne, zijn echtgenote, knikt lachend: zij vond dat goed!
- Frans, na 45 jaar inzet voor de kerkfabriek, verkoos je niet langer lid te blijven van de kerkraad. Dat was wellicht niet in een plotse opwelling.
Ondertussen ben ik 88 geworden en mijn gezondheid laat me niet langer toe nog actief met de activiteiten van de kerkraad bezig te zijn. Uiteraard blijft het mij allemaal erg interesseren en ik blijf ter beschikking wanneer ik ergens mee kan helpen.
- Je was 46, toen je tenslotte inging op de vraag van pastoor Jan Van Huynegem om lid van de kerkraad te worden.
In die tijd had ik een drukke dagtaak: ’s morgens naar de vroegmarkt om verse groente en fruit in te kopen voor onze winkel in de Schroonsstraat. Dan verrichtte ik mijn dagtaak bij de post. Weer thuis hielp ik Suzanne in de winkel. We hadden drie kinderen: Krista, Jan en Mia en die vroegen ook onze aandacht. Ondertussen zijn Krista en Jan, spijtig genoeg, overleden.
Toen onze winkel onteigend werd voor de aanleg van het viaduct van Vilvoorde was het uitkijken naar een nieuwe woning en toen zag ik ook meer mogelijkheid om lid van de kerkraad te worden.
- De leden lieten je -op je eerder verzoek- niet zomaar vertrekken. Op 21 december van vorig jaar was het menens en daar moesten ze wel vrede mee nemen. Waar denk je nu nog het meest aan terug?
Ik heb het werk altijd graag gedaan. Eerst als lid. Daarna was ik 21 jaar voorzitter. Mijn vader zat eerder ook in de kerkraad als schatbewaarder. Hij is me blijven inspireren.
Goede herinneringen komen boven als ik kijk naar wat in die periode werd gerealiseerd door de kerkraad. De restauratie van de kerk gebeurde in drie fasen. We begonnen eraan in 1994. Eerst werd gewerkt aan de buitenkant van de kerk: het dak, de toren en de aflopen. Later werd werk gemaakt van het metselwerk van de gevels en de ramen. De reiniging van de binnenkant sloot de restauratie af in 2009. Blijven nog het restaureren van de overgebleven glas-in-loodramen en de kruisweg.
Architect E. Van Lembergen dankte mij als voorzitter van de kerkraad, voor mijn uitzonderlijke en niet aflatende inzet voor onze St.-Gertrudiskerk en voor de spontane medewerking om alle werken tot een passend resultaat te leiden.
Eigenlijk was er met de kerkraad ongeveer elke dag iets te belopen of te bevragen of te beslissen. Het praktische werk dat tot de taak van de leden van de kerkraad hoort, is niet in enkele woorden weer te geven!
Ik ben ook gevoelig voor de blijken van waardering: de vriendschap van de mensen die ik kon helpen, de bekroning vanuit het bisdom: het zilveren en later het gouden St.-Romboutskruis en vooral het gouden pauselijk ereteken van het Heilig Kruis in 2012. Dat document hangt ingekaderd in mijn bureau. Ik ben er fier op.
- Ik herinner me ook nog dat je -toen ik nog zelf lid was van de kerkraad- elk jaar een aangename en interessante uitstap regelde.
28 uitstappen heb ik zo georganiseerd! Dat deed ik zeer graag. We verkenden het hele land op een aangename manier. Daarbij staken we ook wel eens de grens over. Tegelijk verstevigden we de vriendschapsbanden en ook de partner van de leden mocht mee.
- En nu? Heb je nog plannen?
Voorlopig staan de plannen nog naar de zijkant geschoven. Weer gezond zijn en goed te been, dat staat voor Suzanne en mij nu op de eerste plaats en dan zien we wel wat nog binnen ons bereik ligt.
- Om te besluiten: wat motiveerde je om zo dapper verder te werken, eerlijk en kordaat?
Ik deed mijn werk graag en ik hoopte dat de parochie ermee gediend was.
Louisa
