Homilie van 30 juni 2013

Roger Van de Berge

Radicalisering is zo langzaam aan een modewoord geworden.  Het is niet meer weg te denken uit de dagdagelijkse communicatie onder mensen.  Wie het begrip gebruikt zal heel vaak als in één adem het thema jongeren en vooral jongeren van allochtone afkomst vernoemen.  Al moeten we dat laatste toch wat nuanceren in het licht van de verscheidene Vlaamse en Waalse jongeren die o.a. de islam ontdekken als een voor hen verrijkende godsdienst.  Natuurlijk gaat het dan om de meer fundamentalistische tak van de islam.

Wat drijft jonge mensen in deze meer extreme hoek?  De godsdienst op zich, die volgens een sommigen eng en fundamenteel zou zijn?  Wat ik er van weet doet mij neen zeggen.

De situatie waarin ze leven en zijn terecht gekomen? Werkloosheid, armoede, conflict met de omgeving, … onvrede met de maatschappelijke situaties, een sterk rechtvaardigheidsgevoel, ….. solidariteit met de verdrukte, …

Deze meer politieke factoren spelen soms heel sterk mee in de evolutie, in de ommezwaai, en in de radicalisering  die jonge mensen doormaken.

 Zullen we hen terughalen met hen het burgerschap te ontnemen, hen te schrappen uit de gemeentelijke of stedelijke lijsten?  Moeten we hen interneren, omscholen, ..

Neen zeggen de verhalen uit het boek der koningen, uit de brief aan de galaten en uit het Lucas evangelie.  Doe aan activering.

Elia daagt Elisa uit om profeet te worden. Paulus roept op om vrijheid niet te verwarren met zelfzucht, Jezus probeert via beeldspraak en vergelijkingen aan te geven hoe ingrijpend een keuze voor jezelf kan zijn.

Dan toch radicalisering zal je misschien zeggen.  je ossen slachten en juk verbranden is een radicale keuze.  Je kan geen weg terug.  Je losmaken van een verengende wet om radicaal lief te gaan hebben: iedereen en altijd….

en afstand doen van al te veel bezit en de blik gericht houden op wat voor je ligt zonder nog achterom te kijken, ….het klinkt behoorlijk radicaal.

Toch niet zeggen diezelfde fragmenten en hun verhalers!! Elisa wordt dienaar; Paulus roept op om beminnende en allesbehalve egoïstische mensen te worden, om niet te bijten en te  klauwen, de zelfzucht te vermijden. Wie Jezus volgt in zijn oproep wordt mensenvisser en onthecht levende leerlingen.

De ogenschijnlijke radicalisering is veeleer een activering.  En laat dat nu net het moderne antwoord zijn dat naar voor wordt geschoven om jongeren van een negatieve spiraal van geloofsverengend leven en denken weg te houden.

Laat hen actief worden in de samenleving, laat hen anders naar de samenleving kijken, laat hen zien en ervaren dat ze een toekomst hebben die niet de naam werkloosheid draagt, of armoede, of allochtoon, diplomaloos,

De boodschap die jonge mensen, mensen tout court, krijgen moet in die mate uitdagend zijn dat zij  weliswaar de hand aan de ploeg slaan, niet meer achterom kijken, maar vooruit leren kijken omdat ze een mens op het oog zouden hebben die vraagt om bemind te worden, die vraagt om als naaste te worden behandeld, die hoopt om een bezielde en begeesterde mens te ontmoeten.

Het fundament dat hen wordt voorgehouden moet liefhebben zijn,  vrij zijn van welk juk dan ook, ook het juk van een godsdienst.

De levenshouding die hen wordt aangereikt gaat voorbij aan om het even welke vorm van religieuze verenging. Als gelovige mogen en moeten ze dienend in de wereld staan, vertellen over een rijk dat zich hier en  nu realiseert en niet in een hemel waar 72 maagden hen zullen verblijden.

JoP – 30 juni 2013  Vlassenbroek