Als we allemaal elkander helpend een hand zouden kunnen geven,
het zou één grote Pasen zijn.
Marleen De Belser ging een paar jaar geleden door een heel moeilijke tijd, maar mocht ervaren wat Pasen en weer opstaan met een mens kan doen. We gingen haar opzoeken in haar mooie, smaakvolle woonst in het centrum van ons dorp. Ze woont er met haar man Rudi en hun zoon Jori die jaren misdienaar was. Marleen was doopcatechiste, maar moest stoppen door omstandigheden en is kernlid bij Samana.
Marleen, je hoopt van ooit terug de tijd te hebben om catechese te kunnen geven. Waarom doe je dat zo graag?
De jeugd trekt mij enorm aan omdat ik graag naar hun visie luister en hen daarin wat kan begeleiden. Niet dat ik daar veel wil in doen maar hen gewoon zichzelf laten zijn. Elk kind is uniek en heeft het goede in zich. En veel jonge mensen maken moeilijke tijden door. Ze hebben bemoediging nodig, want het leven bestaat uit vallen en opstaan.
En toch heb je nog recent bewust gekozen voor een job als verzorgende bij Landelijke Thuiszorg wat veelal met bejaarden is.
Ja, ik ben drie jaar geleden door een heel moeilijke periode gegaan met mijn vorig werk. Ik heb toen even alles laten bezinken en heb vrij snel de beslissing genomen: ik ga - op mijn 54ste - terug studeren voor verzorgende, zorgkundige. Dat was niet evident, maar als je echt gedreven ben en je hart op de juiste plaats ligt, dan lukt het je wel.
Vanwaar de keuze voor verzorgende?
Eigenlijk had ik dat mijn hele leven al willen doen, maar het liep anders tijdens mijn jeugdjaren. Iemand helpen, dat maakt mij altijd gelukkig, je krijgt er zoveel voldoening van terug. In mijn vorige werksituatie draaide het veel rond geld en kwam er weinig respect en menselijke waardering aan te pas. Nu kom ik na mijn werk heel voldaan thuis: je hebt iets kunnen betekenen voor mensen.
Die moeilijke periode die je hebt doorgemaakt, wat heeft je geholpen om uit die put te kruipen? Dat je jezelf zo snel hebt laten lanceren naar iets nieuws? Waar hield je die kracht vandaan?
Uit mijn geloof… De eerste maand kroop ik in mijn schelp en op zondag kon ik even niet hier in eigen parochie naar de viering gaan. Via een goede vriend ben ik in ‘Siddartha’ in Baal terecht gekomen waar ik een tijdje wekelijks kwam. Het was toen ook maart, de weg naar Pasen toe. En doorheen die tijd ben ik terug opgetrokken, kreeg ik doorzettingskracht. We maken het allemaal mee, het leven is vallen en opstaan en neen, we blijven niet in de miserie zitten. Het litteken in mijn hart blijft wel maar ik kreeg iets mooi terug: de heropstanding. En nu mag ik – in diezelfde periode – hiervan getuigen door dit gesprek. Eigenlijk is elke stap in het leven geleid, dat geloof ik sterk. Tijdens de opleiding tot zorgkundige heb ik ook vele nieuwe mensen leren kennen met allemaal hun uniek verhaal die mij zeiden: je ben niet alleen. Zij zijn er ook allemaal doorgegaan.
Elke mens komt inderdaad wel eens in ‘een put’ terecht. Ben je dan niet boos op God, dat je zoiets moet meemaken, dat dit net jou moet overkomen?
Ja, in de eerste fase was ik boos en teleurgesteld, mijn vertrouwen was weg. Het goede was uit mij uit getrokken, ik heb dat terug moeten opbouwen. En nu alles weer goed zit, blijf ik bang dat het mij terug zou kunnen overkomen. En toch, nu dankbaar en gelukkig durven zijn, het is niet evident. Maar ik ben helemaal niet boos op God, daar kan Hij niet aan doen.
Wat is voor jou dan verrijzen, Pasen : het nieuwe leven?
Kerstmis is mooi, maar Pasen is voor mij, van kinds af het mooiste feest geweest. Alles komt opnieuw tot leven, terug een nieuwe kans, we gaan er terug voor. Het stopt hier niet, we kunnen terug verder gaan.
En de paastijd duurt voort.
Sinds augustus vorig jaar ben ik aan het werk als zorgkundige, deels in de dagopvang CADO van Tildonk en deels in de thuiszorg. Gaan werken is nu niet zomaar werken want wat je terugkrijgt is veel meer waard dan wat je aan die mensen, waar je voor zorgt, kunt geven. Dat is zoveel! Gewoon dat de mensen je graag zien komen, die dankbaarheid, … Het geeft allemaal zoveel kracht om door te zetten en blijven door te gaan. Als we allemaal op deze wereld elkander zo helpend een hand zouden kunnen geven, wat zou het een mooie grote Pasen kunnen zijn. Wat zou dat schoon zijn, de aarde hier zou de hemel zijn. Vrede zou reëel zijn, geen oorlog, geen haat… Dat is voor mij Verrijzenis.
Daarom ga ik op zondag naar de mis en erzonder heb ik iets gemist. Het evangelie horen, daar leer je uit! We maken allemaal fouten in ons leven en veelal onbewust. En dan kom ik uit de kerk en denk: inderdaad, Hij heeft ons weer eens wakker geschud. Moest iedereen zo een keer naar de kerk kunnen gaan: luisteren naar het evangelie en het toepassen in het dagelijks leven…