Tijdens de meimaand…
Mariake Van Aerschot woont in Haacht, maar ze is, sinds een tiental jaren, een trouwe en geëngageerde parochiaan in Keerbergen. Getrouwd met Jos Mees hebben ze samen een dochter Gretel en een kleinzoon Ewout. Mariake was zorgcoördinator in de Sancta-Mariabasisschool te Aarschot tot aan haar pensioen. Daarna werd ze lid van het Sint-Michielskoor en sinds kort doet ze mee de kosterdienst.
Mariake, sinds Miel en Roza gestopt zijn met de kosterdienst, heeft er een groep vrijwilligers deze taken overgenomen. Komt daar zoveel bij kijken?
Ja, dat is alles klaarzetten, hé. Dat begint met het leggen van de juiste kleur van altaardoek tot de deuren losdoen, de verwarming opzetten, kijken of er voldoende hosties zijn, kelk en wijn achteraan klaarzetten, kaarsen aansteken, de boeken openleggen op de lezing van de zondag,… Daar komt heel wat bij kijken en je mag niets vergeten. Daar we met velen zijn om deze taak te verdelen en mekaar afwisselen, is er een draaiboek gemaakt dat we volgen om niets te vergeten.
We zijn nu in de meimaand. Maria, O.L. Vrouw, is in je leven altijd al heel belangrijk geweest.
Ja, dat begint al met mijn naam. Ik heb de naam, Maria, gekregen omdat ik geboren ben op 15 augustus. Mijn moeder was voor mijn geboorte al ‘over tijd’ en de dokter zou met vakantie vertrekken. Dus bad mijn moeder dat ik toch maar a.u.b. diè nacht geboren zou worden, vooraleer de dokter weg was. En zo geschiede… Op het feest van Maria Hemelvaart! Daarom noem ik Maria, anders was mijn naam Lutgart geweest.
Daar begint het eigenlijk al.
Heel die devotie voor O.L. Vrouw heb ik dus van thuis uit mee gekregen. Zo trok ik veelvuldig, vanaf 1976, met mijn ouders mee naar Lourdes. Later ging onze dochter Gretel ook enkele keren mee, zoals bijvoorbeeld met haar Eerste Communie. Mijn ouders zijn daar trouwens getrouwd. Moeders broer was destijds diocesaan proost van de Boerenbond-KVLV. Hij woonde toen, samen met zijn zus, onze nonkel en ons tante dus, bij ons thuis in.
Hoe kwamen je ouders op het idee om te gaan trouwen in Lourdes?
Eigenlijk hebben ze dat nooit verteld en dus weet ik het niet. Ze kwamen allebei uit een thuis met een sterk geloof dat van generatie op generatie doorgegeven was. Het was een geloof van bidden tot O.L. Vrouw. Trouwen in de parochiekerk van Lourdes was toen iets heel aparts. Achteraf is ons moeder haar trouwboeket gaan neerleggen bij de ‘Gekroonde Lieve Vrouw’. Dat trouwboeket was speciaal omdat onze vader niets anders vond dan gladiolen… Hier thuis staat ook een Lievevrouwbeeldje dat ik van mijn moeder kreeg bij onze trouw. En ik heb toen ons dochter trouwde haar ook eentje gegeven. De laatste keer Lourdes was met de parochie. Gretel die enkele weken later gehuwd is in de kerk van Keerbergen, was ook mee. We hebben toen heel bewust enkele dingen kunnen doen, zoals de opdracht van de kaars…
Het praten hierover ontroert je, Maria. Hoe komt dat?
Er hangt daar ook zoveel mee samen… Het brengt inderdaad steeds weer emoties teweeg. Het is een gevoel van echt thuiskomen als ik aan die Grot sta, je heel kort bij O.L. Vrouw weten. Ik zag dat bij mijn moeder. En onze dochter Gretel zei het zo : ‘Ik zou willen geloven zoals Oma’. Maar hoe geloven de jonge mensen vandaag? Dat houdt mij erg bezig. Hoe geef je vandaag door wat voor jezelf zo van levensbelang is, wat je eigen geluk uitmaakt? Deze zorg welt bij mij telkens weer op wanneer ik mij tot het Mariabeeld wend. Ik vraag mij ook af, wat dringt er nog door bij onze kinderen? Ze hebben geen vrienden meer die iets met geloof te maken hebben, ze gaan op grote feestdagen op stap en beseffen nauwelijks nog wat. En dan verwatert het vlug, hé. Ik weet niet in hoeverre bidden hen nog iets zegt. Je kan als meter wel wat aan je kleinkinderen proberen mee te geven, maar alles zal ook hier weer afhangen bij welke vriendengroep ze zullen terecht komen… Je hebt er zelf zoveel aan gehad, maar ik weet niet of ik het genoeg heb kunnen doorgeven.
Hoe ging Oma dan met haar geloof om dat haar kleindochter dit als voorbeeld wou?
Haar manier van omgaan met mensen, het naar Scherpenheuvel gaan en daar voor mensen kaarsjes aansteken en bidden. Dat zien, heeft ons dochter van kleins af wel getroffen, denk ik. Is het toeval of gaat het voort door ons geloof, ik weet het niet, maar onze kleinzoon Ewout werd vorig jaar op 25 maart, het Feest van Mariaboodschap, gedoopt.
Thuiskomen bij de Grot in Lourdes… En hier thuis, is O.L. Vrouw in je dagelijks leven aanwezig?
Ja, als ik het zo mag zeggen: ik bid mijzelf in slaap. Ik zal altijd mijn dag afsluiten met mijn Weesgegroet(en) te bidden. Daarbij probeer ik drie positieve dingen te benoemen die ik tijdens de dag heb beleefd en heel bewust te zoeken wat mij vandaag heeft geraakt, heeft blij gemaakt. Ook als ik voor moeilijke dingen sta, zal ik makkelijk een kaarsje aansteken.
‘Alles voor Jezus, door Maria’, is een oud gezegde van ons moeder dat heel dikwijls bij mij opkomt. Sommige mensen bidden makkelijker tot de Vader of tot Jezus, anderen dan weer tot O.L. Vrouw zoals ik. En dan vraag ik aan haar om mijn gebeden te brengen tot bij de Vader, tot bij Jezus, langs haar om.
En het moet niet altijd bij vragen blijven, we moeten ook kunnen dank u zeggen omdat iets goed verlopen is. Dat doe ik ook ’s avonds voor het inslapen. En dat durf ik al wel eens in een sms’je naar ons Gretel sturen.
O.L. Vrouw is toch echt wel je vertrouwenspersoon, Maria.
Ja, eigenlijk wel. Ik denk dat ik tegen O.L. Vrouw meer zeg dan dat ik ooit tegen ons moeder heb verteld of tegen welke mens ook.
Nog een wens naar de lezers van ons parochieblad?
Dat geloven heel wat kan betekenen in je leven en het ècht wel een houvast kan zijn als het eens moeilijk gaat, maar ook als het goed gaat. Dat je uit je geloof heel wat kunt putten om je leven zinvol te beleven. Geloof heeft een heel diepe en speciale plaats in mijn leven en daardoor kan ik alle dagen op pad.