Onder impuls van de NSB met als bezieler Paul Desmet werd weer en mooie herdenking einde WO I geprogrammeerd in ons dorp. Harmonie, de lokale verenigingen met vlaggen, brandweer, gemeentebestuur, een delegatie van landmacht en luchtmacht, veel familie van oud-strijders en sympathisanten gaven weer present zodat de kerk goed bevolkt was.
Viering in de kerk
Het kerkkoor o.l.v. Cecile Deleersnyder en met aan de piano Cindy was op post om de viering luister bij te zetten. ‘Vrede voor jou, hierheen gekomen, zoekend met ons om mens te zijn… werd o.a. gezongen. De eerste lezing was een brief van Cas Vander Taelen die ooit een (fictieve) brief schreef aan de onbekende soldaat. Hoe erg moet het zijn om geen naam te krijgen, nadat je je leven gaf voor een hoger doel.
Pastoor Bart gaf in de homilie aan wat V-dag betekent, het nooit eindigende streven naar vrede in het wereldgebeuren. V-dag is ook nationale vrouwendag, zei hij, en hij refereerde naar een groep die vaak minder belicht wordt: vrouwen in oorlogstijd. Het waren dokters, verplegenden, religieuzen, verzetsstrijdsters die hun bijdrage wilden leveren om leed te lenigen. Maar ook moeders, echtgenotes die man of zonen aan het front hadden. Gebroken harten als het nieuws van een gesneuvelde dierbare kwam of als de dierbare verminkt terugkwam. Vrouwen die het in oorlogstijd thuis alleen moesten zien te redden. De kerk is de plek ook waar de vredesboodschap wekelijks wordt doorgegeven: recht doen aan elk mens, ieder zichzelf laten zijn en ieder met respect behandelen, mekaar dragen, verdragen. Het blijft de evangelische boodschap.
Monument en officiële plechtigheid
Na de mis ging het naar het oorlogsmonument in het park voor een bloemenhulde. Altijd aangrijpend, denkend aan zij die hun leven veil hadden voor onze vrijheid. Kan de jonge generatie zich dat voorstellen? Zij die nooit oorlog meemaakten, enkel kennen van films en mediabeelden.
Met de harmonie ging het in stoet naar zaal Sport en Spel waar Paul het publiek toesprak. Dit jaar bestaat het Brusselse monument voor de onbekende soldaat 100 jaar. Een onbekende soldaat werd er begraven en stond voor alle onbekende soldaten die stierven. Kwam in de media aan bod. Paul was recent bij de Ijzertoren in Diksmuide, een ander vredesmonument, waar in vier talen Nie wieder Krieg, plus jamais de guerre, nooit meer oorlog, never war again staat te lezen. Misschien, aldus Paul, moet het er ook in het Russisch, Arabisch of Portugees komen, voor landen waar krijgsgeweld blijft doorgaan. Hij dankte alle deelnemers aan de herdenking van Harmonie tot verenigingen, en vooral gemeentebestuur. Het is niet evident dat het gebeuren gesteund wordt, er zijn andere gemeentes, waar men om politieke redenen dwars zit. Geert Kindt, trouwe kompaan van Paul, stopt om gezondheidsredenen maar vindt opvolging in Chris De Doncker en Yves Meirhaeghe. Chris zal het secretariaatswerk op zich nemen, Yves wordt vlaggendrager. De vaandrig van de NSB werd symbolisch doorgegeven. Chris had meteen een verrassing. Hij had twee eremedailles mee, Gouden Palm, vanuit de Nationale Strijdersbond (NSB), voor Geert en voor Paul, voor hun jarenlange toewijding aan de NSB en het organiseren van de herdenkingen. Een warm applaus van het publiek steunde de waardering.
Schepen Frans Debouck verving de burgemeester die naar de zusterstad Krasnik was voor de herdenking daar. Hij wees er in zijn toespraak op dat WO I tot het collectieve geheugen behoort en niet vergeten mag worden. De oorlogswaanzin blijft bestaan, in gang gezet door kwalijke leiders, zei hij. Hij mocht samen met schepen Linda Wyckstandt de medailles opspelden. De Harmonie vergastte ons op twee swingende slotnummers en toen was het tijd voor een drankje en hapje. We waren met velen weer fier inwoner van Ruiselede te zijn.
GM.
Beeld van de week: Vlag doorgegeven
Niet enkel de NSB-vlag ook die van OKRA werd doorgegeven op 11 november.
Nicole Braeckevelt was 20 jaar vlaggendraagster van OKRA Ruiselede met hart en ziel. Op Wapenstilstand droeg ze een laatste keer de vlag naar de kerk en het oorlogsmonument. Bij de zaal Sport en Spel gaf ze die door aan Lieva Deman, de opvolgster. Niet zonder wat emotie.
Zingen met Ignace Thevelein
Op donderdagavond 24 november aanstaande om 19 uur komt Ignace Thevelein naar Ruiselede (centrumkerk) om ons adventsliederen aan te leren. Koster Michiel zal begeleiden. In aanloop naar de advent is het goed dat we ons liederenrepertorium aanvullen. Priester Ignace Thevelein is een autoriteit, dirigent van het koor Collegium De Dunis.
Hij is diocesaan verantwoordelijke voor de kerkmuziek van het bisdom Brugge en lesgever kerkmuziek aan het Grootseminarie te Brugge. Als kapelmeester van de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge dirigeert hij het Brugs kathedraalkoor.
Het is dus een unieke kans om met een professioneel dirigent liederen aan te leren. Geen drempelvrees! Zing je graag, dan verwachten we je die avond om met vele kerkgangers, koorzangers van de pastorale eenheid, een mooie zangavond te beleven. Meer dan welkom.
Wij vrouwen
Ook gekeken op één naar de reeks ‘Wij vrouwen’ over vrouwenemancipatie. Een stuk belangrijke geschiedenis. Kan je herbekijken nog op VRT max.
Vrouwen en politiek
Een eerste feministisch protest begint in de 19e eeuw als Marie Popelin, de eerste vrouwelijke juriste, geweigerd wordt door de balie. Ze mocht geen advocaat worden en ook in cassatie werd haar verzoek afgewezen. Ze zou de Vrouwenraad stichten. Algemeen stemrecht voor vrouwen komt er pas in 1948. Voorheen vanaf 1919 hadden ze enkel stemrecht op gemeentelijk niveau. Het is niet omdat iets wet wordt, dat het daarom meteen verandert. Voor visies en mentaliteiten veranderen, kan het nog een hele poos duren. In het programma blijkt ook dat doorsneevrouwen weinig of geen belangstelling hadden voor politiek. Hun taak was het huishouden en de kinderen in die tijd. Hadden ze met de paplepel meegekregen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1921 blijkt dat de vrouwen zich niet zozeer laten leiden door de Kerk, maar wel door hun echtgenoot. Over heel het land worden slechts 196 vrouwen verkozen, van wie er 13 tot schepen en 6 tot burgemeester worden benoemd. Vrouwelijke verkozenen vertegenwoordigen slechts 1 procent van het aantal raadsleden, voorlopig blijft de politiek vooral een mannenzaak. Ook in het onderwijs voor vrouwen werden accenten vooral daar gelegd. Kunnen naaien, koken, etiquette en een mondje Frans spreken waren al goeie kwaliteiten voor de ideale echtgenote. De katholieke kerk was begin 20e eeuw niet tegen vrouwenstemrecht omdat ze in hen een buffer zagen tegen het rode gevaar, het communisme. Na WO II is de trage opmars van vrouwen in de politiek niet meer tegen te houden. De vrouwelijke witte raven in het parlement houden zich vooral bezig met zaken die vrouwen na aan het hart liggen en de meeste partijen kunnen zich daar best in vinden. Ze hadden het wel nog moeilijk. Nelly Maes (Volksunie) verwoordt het heel mooi in het programma. Facebook en Twitter waren er nog lang niet maar ze kregen ‘bagger’ over zich heen of werden publiekelijk uitgelachen, bv. omdat ze als Nelly Maes aangesproken wou worden en niet met de naam van haar echtgenoot. Zelfs in mijn school begin jaren 70 werd je mevrouw (naam echtgenoot) en verdween je meisjesnaam als je trouwde. Het veranderde snel evenwel.
Vrouwen in het katholiek onderwijs
Een van mijn oudste collega’s mocht na trouwen blijven lesgeven omdat de wet rond de celibaatsvoorwaarde veranderd was, voorheen tot 1963 was dat anders. Je kon als getrouwde vrouw je roeping als lerares niet tot een goed einde brengen, dacht men. ‘Daarbij dient nog te worden opgemerkt dat wanneer zij zwanger voor de klas zou staan, dat op de verbeelding van de kinderen kan werken en hun veel kwaad kan berokkenen.’( Bron zie onderaan ) Een totaal andere tijdsgeest dus. De wetgeving was veranderd maar de zuster directrice had het er moeilijk mee en zette wat druk om misschien toch te stoppen met lesgeven. Nog moeilijker werd het toen ze een paar jaar later moest gaan zeggen dat ze zwanger was, ze stelde het uit... maar op een zeker moment werd het zichtbaar, dus moest ze het gaan communiceren. Het was geen aangename periode, die eerste jaren, voor die pioniers. Vele onderwijzeressen en leraressen bleven vroeger ongehuwd omdat ze verder les wilden geven. ‘Mijn pa had zoveel moeite gedaan en hard gewerkt om ons, zijn dochters, te kunnen laten studeren, dat ik dat diploma niet wou opgeven’, zegt Trui Huys, onderwijzeres in Aalter geweest. Nu is 85 % van het korps in het basisonderwijs vrouwelijk.
Dolle mina
Begin jaren ’70 kwam de vrouwenemancipatie volop op gang. Een van de eerste acties waarmee Dolle Mina naar buiten trad, was de bezetting van een verzekeringskantoor in Antwerpen. Vrouwelijke werknemers mochten niet roken op het werk, in tegenstelling tot hun mannelijke collega's. Dolle Mina eiste 'het recht op longkanker, ook voor vrouwen'. Daarnaast klaagde de beweging de verschillen in lonen en promotiekansen binnen het bedrijf aan. De actie was typerend voor de nieuwe, meer radicale stijl die het feminisme in de jaren 1970 zou hanteren. Op ludieke wijze trok men de aandacht van de pers, om het dan over de daadwerkelijke eisen te kunnen hebben. Ook de Miss België-verkiezingen werden verstoord. Er kwam heisa rond voorbehoedsmiddelen en rond abortus, baas in eigen buik... Ethische discussies, niet onbelangrijk. Met de encycliek Humanae vitae kwamen de paus en de kerk op voor het beschermen van het ongeboren leven maar dat ze tegen voorbehoedsmiddelen waren, zorgde voor controverse. Het zelfbeschikkingsrecht is echter nooit helemaal teruggedrongen.
Sterke vrouwen
Uiteraard waren er voor de emancipatie sterke vrouwen, ondernemende vrouwen, slimme vrouwen, levenswijze vrouwen maar ze waren minder zichtbaar, leefden of werkten vaak in functie van een/ hun man, denk maar aan boerinnen, dokters- en notarisvrouwen, vrouwen van middenstanders, ondernemers, politici, verzetsstrijdsters. Dankzij hen konden mannen focussen op de carrière. Zij zorgden voor de kinderen of stonden mee in dienst van die carrière. Arbeidersvrouwen hielpen met zwaar werk en minder loon dan mannen, het karige gezinsbudget toereikend houden en namen er de kinderzorg en het huishouden bij. Dat laatste werd nooit als echt werk gevaloriseerd en leverde geen pensioen op. Bij vrouwelijke religieuzen waren evenzeer sterke figuren, abdissen, directrices, oversten... De kerk was/is sterk patriarchaal en moest stilaan vrouwelijke leken leren aanvaarden en waarderen. Het vraagt een boek om de vele aspecten van vrouwenemancipatie te belichten en te kijken hoe de maatschappij en de kerk ermee omging en mee evolueerde. Onderaan vind je zo’n boek. Vooral kansloze vrouwen, slachtoffers van intrafamiliaal geweld, van aanranding, van mannelijke onderdrukking kregen door de emancipatie en het stemrecht, een stem. Het is nooit af en elders herhaalt de geschiedenis zich, denk maar aan vrouwen onder de taliban, aan wie onderwijs, medezeggenschap ontzegd wordt. Bij het bekijken van de programmareeks zien we welke weg wij hier in 150 jaar afgelegd werd. Deugddoend en hoopgevend.
GM.
Bronnen
• Katholiek onderwijs in België . Jan De Mayer – Paul Wynants uitg. Halewyn.
• Wikipedia
• Vrt nws
Lectuur
• Wat zoudt gij zonder ’t vrouwvolk zijn Monika Triest (bib R)
• De eeuw van de vrouw Alexander De Croo
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
Naar de overkant
Zie hier op deze website
RUISELEEDSE PENNENTREKKEN
Wij vrouwen, meisjes
Al mijn zachtaardigheid ten spijt, in de vriendenkring van mijn man word ik als dolle mina bestempeld. Omdat ik ooit in een ver verleden, jaren 70 op 11/11 naar de nationale Vrouwendag ging, de V-dag (vrede, vrouw, verzet, vrijheid en victorie). ’t Ging over takenverdeling binnen het gezin, vrouwenwerkloosheid, geld voor opvang. De GPS was er nog niet, dus moest je op de kaart zoeken hoe je de locatie in Gent of Ieper best kon bereiken, toen nog met de auto en met weinig of geen files. Je zag er vrouwen in alle maten en van allerlei pluimage. De rebelsen met opzichtige kledij en kapsels, zonder bh en de braven, die er gewoon uit zagen en er gewoon bij wilden zijn. Waarom ik ging met twee vriendinnen? Omdat het ‘in’ was en wij mekaar onder invloed van kranten en TV opstookten dat we geëmancipeerd wilden zijn, modern dus. Gelijk loon voor gelijk werk, baas in eigen buik… het was veraf nog voor ons als studentjes. Naïeve schapen.
Twee jaar vroeger droegen we witte sokken en ons blauwe-witte uniform, waren in het internaat, afgesneden van de wereld maar we waren voor abortus. Waarom? Omdat onze godsdienstleraar ertegen was en wij puberden. En wij het heerlijk vonden nee te kunnen zeggen tegen gezag. De man had ons door – besef ik nu - en onderging zijn lot en wist wel dat het goed kwam met ons. We waren 17 en gingen nog niet uit, daar moest je toen 18 voor zijn. We lonkten wel bij de ‘gemengde, culturele ontmoetingen’ naar de jongens van het college en lieten de externen al eens een briefke smokkelen richting college. We beleefden einde humaniora mei ’68, betoogden in Tielt voor Leuven Vlaams, vooral omdat de jongens van het college ons kwamen halen, zeg maar ‘bevrijden’ via de groene poort van de meisjesschool. Er viel iets te beleven die dag, anders dan de routineuze schooldagen. Na de betoging ’s anderendaags gaven leerkrachten commentaar, of een preek, vooral afwijzend, wieweweldachtentezijn en modellenvoordemaatschappij moesten zijn en dat zou met betogen zeker niet gaan. De Vlaamsgezinde leraar Grieks en die van Nederlands wensten ons proficiat, de witte raven. We zaten braaf aan onze bank en haalden ons diploma maar we wilden geëmancipeerd zijn. Gingen daarvoor naar de betere film, discussieerden achteraf, lazen over Simone de Beauvoir en luisterden naar Boudewijn De Groot, Bob Dylan. Maar inmiddels had ook de liefde toegeslagen en hadden we voor dat lief veel over… lieten daarvoor harde vrouwenprincipes al eens vallen. Onze zachte kant kwam boven.
Nog veel later in het onderwijs en het beroepsleven zag ik waar het misliep. Vrouwen die te weinig kansen kregen op de arbeidsmarkt, door laaggeschooldheid, door kansarmoede, door tunnelvisie, vrouwen door hun man in de steek gelaten, met weinig alimentatie, die probeerden te zorgen voor kinderen en vooral probeerden te overleven. Ik zag meisjes die geëtiketteerd werden door afkomst en zo kansen misten. Toen dook ze weer op, de dolle mina van ooit. Niet met veel lawaai maar waar het kon, probeerde ze te luisteren, aan te reiken, door te sturen naar instanties of te helpen of minstens begripvol te zijn.
Een vergis je niet, dollemina’s zijn niet tegen de mannen, ze hebben wel een boontje voor vrouwvriendelijke exemplaren…
Maité.
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.