Liturgische vieringen
Zie misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Clarisse en Georges, een albasten echtpaar.
Toen ze 70 jaar gehuwd waren, hun platina jubileum, werden ze gehuldigd op het gemeentehuis van Ruiselede. Bovendien stuurde de perschef van het Koninklijk Paleis een oorkonde met felicitaties, en een zeer mooie medaille met een beeltenis van het Koningspaar. Dit jaar, als het God belieft, zoals Clarisse stilletjes zegt, zullen ze in Amphora bezoek krijgen van de burgemeester en een delegatie. Ze hopen weer op een bericht van het Koninklijk Paleis.
Geschiedenis
Beiden zijn geboren en getogen in Ruiselede, en zijn er altijd gebleven, tot ze negen maanden geleden naar Amphora in Wingene, verhuisden. Ze stellen het er goed, alhoewel niets aan thuis kan tippen. In maart viert Georges zijn negenennegentigste verjaardag. Clarisse vierde eind januari haar vierennegentigste verjaardag. Georges heeft een broer en zus is overleden. Clarisse komt uit een gezin van zeven. In oorlogstijd was de vader van Clarisse bomen aan het kappen, voor hout voor verwarming uiteraard. Hij kwam ongelukkig ten val en overleed. Hij was pas 53. Moeder bleef achter met het grote gezin. Er was geen sociale zekerheid, en ze ging werken in de prei om in hun onderhoud te kunnen voorzien. Een broer van Clarisse heeft tijdens de oorlog vier jaar gedwongen bewaking gedaan in Duitsland.
Georges werd op zijn achttiende tijdens de oorlog verplicht om naar Duitsland te gaan. Hij verstopte zich en werd telkens getipt als de Duitsers op ronde waren. Zo kon hij zich blijven verstoppen en ontsnappen. Na de oorlog heeft hij een jaar legerdienst vervuld, eerst in Brugge, daarna in Soest, Duitsland. In die tijd was er schoolplicht tot veertien jaar. Georges ging na het lager werken in de Brouwerij Faict. Na zijn legerdienst was de brouwerij wasserij geworden en werkte hij daar opnieuw, gedurende 27 jaar. Daarna ging hij bij Bekaert aan de slag, tot zijn pensioen.
Romantiek
De zus van Georges, Georgette, werkte samen met Clarisse bij Billiët. Zo leerden Clarisse en Georges elkaar kennen. Over de middag hadden ze een uur vrij voor de lunchpauze. Georges zorgde dat hij op dat moment met de steekkar op stap was om de wandelende dames te ontmoeten.
De tuin van Faict, reuzegroot, had goede kersenbomen. Hij mocht kersen plukken en hij legde die aan het kleine groene poortje van de fabriek in den Berdauw, ofte de Waterboordstraat. Clarisse en haar vriendinnen vonden die daar dan en deelden ze graag. Soms waren er geen kersen, anderen hadden ze soms al voor hen gevonden. Ze moeten er nog om lachen.
In hun verkeringsperiode konden ze op zondagmiddag aan pintjedek doen. In een café in Kruiskerke was er accordeonmuziek en werd er gedanst. Clarisse had leren dansen van een broer van haar. Ze vertrokken om twee uur en moesten om zeven uur thuis zijn.
Huwelijk
Op 11 mei 1949 zijn ze voor de wet getrouwd, dat was een woensdag. Dezelfde week zijn ze op zaterdag in de kerk getrouwd. Ze droegen gewone kleren, uiteraard nieuw, en Clarisse had een bruidsboeket. Georges herinnert zich dat het feest bij hem thuis doorging. Zijn moeder had konijn klaargemaakt. Ze trouwden in, in café ’t Prinsenhof, in de Bruggestraat. Na 1 jaar waren ze gelukkig met hun huisje in de Knokstraat, daarna woonden ze nog enkele jaren in de Bruggestraat, tot ze verhuisden naar de Toekomstlaan.
Het echtpaar kreeg twee zonen, deze bleven ook in Ruiselede wonen en zorgden samen voor drie kleindochters. Er zijn zes achterkleinkinderen.
Elke dag hebben Clarisse en Georges bezoek, de twee broers wisselen elkaar af. Terwijl ik daar ben komt Freddy er trouwens aan. Even later komt ook kleindochter Eva langs.
Geheim?
Hoe doe je dat om zolang gehuwd te zijn, vraag ik? Het antwoord is eenvoudig: gewoon samen blijven. Mijn volgende vraag: en water in de wijn doen? Ze kijken elkaar liefdevol aan en schudden en zeggen tegelijkertijd “nee”. En Georges kijkt naar Clarissa en vraagt: “Moest jij veel water bij de wijn doen?” En zij zegt liefdevol nee. Hij kijkt haar verliefd aan en zegt: “ik ook niet”.
Anne Marie
Vormelingen op ontdekkingstocht in de kerktoren!
Wat de vormelingen elk jaar heel graag doen is de kerktoren bezoeken.
Er zijn 131 trappen die ze onderweg wel vergeten te tellen.
Cecilia, Annie en Anne Marie puften samen met 16 vormelingen, ook een eerstecommunicantje en een paar ouders kwamen mee. Niemand had echt hoogtevrees.
Paul gaf zoals altijd deskundige uitleg. De hoogte van de toren werd geschat, er werd getoond waar hij vroeger stond, het verhaal van de gestolen klokken tijdens de oorlog en de kostprijs, dat alles kwam aan bod.
Natuurlijk mochten er een paar handmatig eens “kleppen”. De buurt weet al: ah, de vormelingen zijn op pad! En graag!
De automatisatie van het klokgelui dateert van 1958, Paul toonde de sacristie waar de bediening hangt.
De vormelingen bedankten hem met een welgemeend applaus.
Anne-Marie
Vormelingen tonen hun goed hart!
Op vrijdag 12 april hebben vormelingen de bewoners van WZC ‘Sint-Jozef’ een fantastische namiddag bezorgd. De bewoners konden genieten van het warme zonnetje bij hun eerste uitstap en een aangename babbel met hun begeleider.
