Vorige week, op 8 september was het dertig jaar geleden dat ik tot priester werd gewijd in Alsemberg. Een dag om dankbaar te zijn en even stil te staan aan de hand van een Bijbeltekst die me dierbaar is:
Johannes 15,8-17
‘[8] De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn. [9] Ik heb jullie liefgehad, zoals de Vader mij heeft liefgehad. Blijf in mijn liefde: [10] je blijft in mijn liefde als je je aan mijn geboden houdt, zoals ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb en in zijn liefde blijf. [11] Dit zeg ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven, dan zal je vreugde volkomen zijn. [12] Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben zoals ik jullie heb liefgehad. [13] Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden. [14] Jullie zijn mijn vrienden wanneer je doet wat ik zeg. [15] Ik noem jullie geen slaven meer, want een slaaf weet niet wat zijn meester doet; vrienden noem ik jullie, omdat ik alles wat ik van de Vader heb gehoord, aan jullie bekendgemaakt heb. [16] Jullie hebben niet mij uitgekozen, maar ik jullie, en ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan en vrucht te dragen, blijvende vrucht. Wat je de Vader in mijn naam vraagt, zal hij je geven. [17] Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief.’
Dat we vrienden van Jezus mogen zijn is iets moois, iets groots, iets om te koesteren. In die vriendschap mogen leven is een bron van vreugde. Met die 30 jaar in gedachten wil ik graag met jullie delen waar en hoe het geloof in Jezus mij vreugde gaf en geeft.
De vreugde van het bemind zijn
Dat is het verlangen van ieder mens. Ik word door iemand bemind. Heel de bijbel vertelt ons over God die naar ons op zoek is. Hij wil met ons in relatie treden. Geloven is voor mij een relatie met iemand, ik heb mijn leven niet gegeven voor een idee, maar voor iemand. Hij houdt van ieder van ons. Dat doet me leven. Zijn liefde is vandaag tastbaar doorheen jullie. Ieder die me de afgelopen 30 jaar gedragen heeft.
De vreugde van vriend van Christus te zijn
God geeft ons zelf een tochtgenoot: Christus. Jezus noemt ons vrienden, geen slaven. Ongelooflijk: vriend van de Heer worden. Vriendschap, dat is vertrouwen en trouw, uitwisseling, tijd nemen voor elkaar. Dank voor jullie vriendschap en die van velen op mijn weg.
De vreugde om zich te voeden aan zijn Woord
Het dagelijks lezen van het evangelie voedt me, troost me, interpelleert me, confronteert me.
Soms lijkt het alsof het voor mij geschreven is die dag. Het Woord leert me om Christus beter te begrijpen en wat God met ons mensen voor heeft.
De vreugde van meer en meer mens te worden
Door ons geloof worden we wat we echt zijn, een mens. Menswording, wat we vieren met Kerst, is een enorm feest. We worden mens naar zijn beeld en gelijkenis. Meer mens worden mocht ik ook dank zij jullie, al die mensen van de voorbije 30 jaar, in het delen van het leven, in ziekte en gezondheid.
De vreugde van het dienen
‘Wie zijn leven probeert te winnen zal het verliezen en hij die zijn leven durft te geven zal het winnen’. Dit klinkt soms raar maar eens je het ontdekt hebt, ervaar je een diepe vreugde. Ons geloof roept ons op tot solidariteit met anderen. Een bezoek aan een zwaar zieke, doet je eigen problemen heel wat kleiner worden. Door te geven, ga je zelf ook ontvangen. Ik mocht het meermaals ervaren.
De vreugde van de vergeving
Aan ons geloof vind ik het onvoorstelbaar dat God steeds met ons opnieuw wil beginnen. Hij wil ons nodig hebben zoals we zijn, ook met onze schaduwkanten. Hij pint ons niet vast op het verleden: Hij is een barmhartige Vader. Vergeven worden is enorm bevrijdend: zoals een zware rugzak die je neerzet. In onze kwetsuren komt God tot ons. Daar ons laten aanraken door Hem, geneest ons. Net zoals een dokter dat doet. Een geloofsgemeenschap, een samenleving, een gezin kan maar bestaan als er vergeving kan zijn. Ook een pastor en zijn mensen. Vergeving maakt ons ook vrij.
De vreugde van het vrij worden
God zelf laat ons ook vrij om op zijn aanbod van liefde een antwoord te geven, een heel persoonlijk. Je moet niet, je bent vrij en het maakt je ook vrij. Vrij van veel ballast en dan kan je ook de diepere smaak ontdekken van de weg die je gekozen hebt.
De vreugde je niet alleen te weten in het lijden
Een van de moeilijkste dingen in ons leven is het lijden. Christus staat naast ons omdat Hij in zijn kruis door alle lijden is doorgegaan. Net in het kruis zien we dat God naast ons staat. Tot in de dood. Ook dat mogen we af en toe samen ervaren als een geliefde heenging bijvoorbeeld. Je bent niet alleen.
De vreugde te weten dat er leven is na de dood
Voor mij staat dat als een paal boven water. ‘Hij heeft mensen niet gemaakt om op te bergen in de grond’ zei Toon Hermans ooit. Leven eindigt niet in het niets maar in het licht van God.
De benedictijn Benoît Standaert vatte het samen ooit als volgt: “God laat zijn vriend niet vallen.” Dat probeer ik altijd in een uitvaart mee te geven. Dat er hoop is, dat op een dag het goede het zal winnen op het kwade. Dat we verwacht zijn en goed terecht komen.
Dat is mijn geloof, ons geloof. Dat geloof mocht groeien dag aan dag in het werken in Zijn Kerk, beginnend in Anderlecht, in het begeleidingswerk op het seminarie in Mechelen en Leuven, terug naar Brussel op de Heizel en in Laken, in IJD Jeugdpastoraal en nu weer hier in Anderlecht binnen de Brusselse Kerk. Je wordt niet als christen geboren, je kan het worden. Het is een groei, en je moet er aan werken: nooit denken, nu ben ik er. Het is zoals de zalm die stroomopwaarts kuit gaat schieten. In beweging blijven of je gaat achteruit. We zijn mensen van de weg, steeds vooruit en aanhangers van de weg van Jezus. Altijd in beweging, altijd op weg. Dank aan jullie allen die meestappen op die weg!
Ons geloof begon als een zaadje dat steeds verder groeit, dat af en toe bij gesnoeid, steviger wordt. We hebben alles ontvangen in ons leven en kunnen dus geen rekening aan God voorleggen. We zijn onnutte knechten. Daarom vroegen de leerlingen in het evangelie aan Jezus: “Heer, geef ons meer geloof.” Vragen we dat ook vandaag voor onze toekomst als Kerk, een toekomst die ons al eens angst inboezemt of onzeker maakt omdat het nieuwe er nog niet is en afschrikt, omdat het oude, bekende loslaten nooit eenvoudig is.
Geloof is onszelf durven overgeven aan God, ons laten ontwortelen van alles wat ons daarvan afhoudt en ons leven durven planten in de weidse zee van het leven, in de geest van Christus zelf. Dat wens ik jullie van harte toe.
Pastor Guido
