Een stevige basis
“Ik ben afkomstig uit Ivoorkust en groeide op in een katholiek gezin”, zo begon hij. “Elk gezinslid was op de één of andere manier geëngageerd in de plaatselijke parochie. Ieder van ons kreeg zo de kans om zijn eigen weg te gaan en op die manier God anders te leren kennen door de keuzes die we maakten.”
Omdat er geen plaats was in het seminarie, wegens een overvloed aan roepingen, vatte priester Ettien eerst studies economie en boekhouden aan. Via een pater Augustijn kwam hij uiteindelijk 15 jaar geleden in ons land terecht waar hij in Brugge de seminarie-opleiding volgde en daarna tot priester gewijd werd.
Missionaris?
“Mensen vragen me soms of ik een missionaris ben. Nee, want ik ben bijvoorbeeld niet verbonden aan een bisdom in Ivoorkust. En toch ook ja, want: “Missioneren is een must, het behoort tot het fundament van de Kerk”, zo zegt kardinaal Peter Turkson.
Jezus heeft niets anders gedaan dan mensen opgezocht, mensen ontmoet, onderweg of in hun huis. Hij heeft ook zijn leerlingen gezonden, twee aan twee, met de opdracht: als je een huis binnengaat, wens dan eerst vrede aan het huis en zijn bewoners, genees de zieken die er zijn en zeg hen: “Het Koninkrijk van God heeft jullie bereikt”. Dat is onze missie: het Koninkrijk van God brengen bij alle mensen, met heel eenvoudige en concrete dingen. Niet alleen een taak van de priesters, maar van elke gelovige.”
“Missionair zijn begint thuis en in de buurt waar je woont, stap voor stap”, vervolgt priester Ettien. “De liefde en de vrede die ik zomaar ontvangen heb, doorgeven. Dat is een hele uitdaging, een zoektocht, elke dag weer opnieuw. Maar wat er ook gebeurt, God zegt: “Ik zal er zijn voor u.” Dat is een grote geruststelling. In alle vertrouwen kan ik Gods Geest in mijn leven aan het werk laten.”
Herders van elkaar
De tijden zijn veranderd. We zien de leden van onze kerkgemeenschap ouder worden en kijken met angst naar een onzekere toekomst. Priester Ettien blijft vertrouwen: “Ik denk niet dat ons geloof achteruitgaat. Veel mensen blijven zoekend naar zingeving en religie. We worden als gelovigen opgeroepen om te getuigen over Gods Liefde, om een blijde boodschap te verkondigen. Zo kunnen anderen misschien ook geraakt worden om de weg van Jezus te volgen.”
En hij gaat verder: “God heeft ons nodig. Hij heeft geen andere handen dan de onze om zijn werk te doen, geen ander hart dan het onze om te beminnen. Hij nodigt ons allemaal vandaag, hier en nu, uit om barmhartig en nederig om te gaan met de medemens. Het is meer dan gewone sympathie voor de zwakkeren in onze maatschappij. Het is een oproep om uit de grond van ons hart, in het diepste van onszelf de anderen te aanvaarden zoals ze zijn en nog dieper, in hen Gods liefde te durven erkennen. Zo worden we goede herders van elkaar, herders die ruiken naar de geur van Gods liefde, zo zou paus Franciscus het zeggen.”
De kracht van de gemeenschap
“De plaatselijke gemeenschappen zijn de pilaren van onze kerk”, poneert priester Ettien. “In Ivoorkust wordt de plaatselijke werking, de plaatselijk gemeenschap volledig gedragen door de gelovigen zelf, want priesters blijven slechts vijf jaar in eenzelfde parochie. Hier in Europa verwacht men veel van de pastoors. Het is belangrijk als gelovige om zelf de handen uit de mouwen te steken. Je de vraag stellen: “Wat kan ik als gelovige zelf doen om jongeren of zoekende volwassenen te bereiken en te raken?” Dat is de kracht van een gemeenschap.”
Op weg naar de toekomst
Onze kerkgemeenschap bevindt zich vandaag tussen een roemrucht verleden en een onzekere toekomst, maar priester Ettien trekt verder met de Bijbel als gps: “In Exodus 3 lezen we hoe Mozes met zijn volk door de woestijn trekt om een nieuwe toekomst te laten geboren worden. Als je eenmaal weggetrokken bent, dan moet je blijven voortgaan. En als je verdergaat merk je dat de horizon steeds wijkt. Is deze wijkende horizon niet het perspectief van ons geloof? Mensen van de Weg zijn, steeds onderweg zijn naar de plaats waar de hemel de aarde raakt.
Geloven is voor mij dan ook een zoekend onderweg zijn, samen met anderen, op zoek naar de stilte waarin we God kunnen proeven, om Hem dan in ons dagelijkse doen en laten zichtbaar te laten worden.”
Mijn werk en mijn droom
“Als priester is mijn werk en mijn droom dat onze huidige kerkgemeenschap een thuis mag zijn voor mensen. Een thuis is een plaats waar je beluisterd en begrepen wordt, waar mensen zich zonder woorden verbonden voelen met elkaar en waar men een gemeenschappelijke droom, een gezamenlijk ideaal deelt.”
Zo eindigde priester Ettien zijn boeiende uiteenzetting. Een uiteenzetting die stof gaf tot een interessant vraaggesprek nadien, maar vooral die ons aanzet om te zingen: “We gaan weer verder, vol van hoop, de ongebaande wegen…”
Karen Devroe