Paus Franciscus vraagt om pelgrims van hoop te zijn in het Heilig Jaar 2025
Ken je Bockie de Repper?
Tot voor kort was dat voor mij een nobele onbekende. Of toch zo goed als.
Ik wist dat hij een rapper is en af en toe wel eens op tv komt maar voor de rest wist ik helemaal niets van hem.
Maar daar kwam tijdens dit voorjaar verandering in door een programma waarin die Bockie de hoofdrol speelde.
Bompa Bockie heette het programma en het ging over bewuste Bockie die 30 dagen onafgebroken in een woonzorgcentrum in Reet verbleef.
Je zag er hoe de bij momenten klungelige gast die Bockie toch wel is, af en toe serieus van zijn sokken werd geblazen door de ontmoeting en de gesprekken met de rusthuisbewoners.
Wanneer mensen vertelden over hun vrouw of man die ze al zoveel jaar moesten missen en zich zeer eenzaam voelden of wanneer sommigen zeiden dat ze al hun leeftijdgenoten verloren waren, zag je Bockie slikken. En ook als kijker moest je bij momenten op je tanden bijten of even een verloren traan wegpinken….
Maar toch was het zeker niet allemaal kommer en kwel. Integendeel.
In het programma zag je o.a. hoe het personeel echt veel voor haar bewoners deed. En nu Bockie er voor een maand zijn intrede had genomen, deed hij juist hetzelfde. Zorg dragen en animeren. Hij rummikubte met drie dames, bracht op zijn eigen manier schwung in de soms eentonige maaltijden, hield een heuse housewarming voor heel het rusthuis en entertainde als geen één. “Sprankels” van vreugde en hoop bracht hij in veel kamers ; soms door zijn gekke gedoe, soms ook door zijn stille en vriendelijke aanwezigheid…
Hoop brengen. Pelgrims van hoop zijn.
Dat is wat paus Franciscus in het komende jaar ook van ons als gelovigen vraagt. Het is een bijzonder jaar dat voor de deur staat in onze Kerk. Een heilig jaar, een jubeljaar.
Maar wat is dat eigenlijk een jubeljaar? De term heeft twee wortels. Het Hebreeuwse “jobel” betekent “ramshoorn”. Daar blies men “in den beginne” op om - om de vijftig (uiteindelijk vijfentwintig) jaar - aan te kondigen dat in dat jobeljaar alle schulden werden kwijtgescholden en iedereen kon beginnen met een schone lei. Alhoewel dit nooit in de praktijk werd gerealiseerd en ook niet kon gerealiseerd worden, is het jobeljaar altijd blijven functioneren als een ideaal van sociale hervorming en gerechtigheid.
Maar er bestaat ook het Latijnse woord “jubulus”: jubel, vreugde, feest! Het jubeljaar zoals de Kerk het viert, verenigt beide wortels in zich: het is bedoeld als een feestelijk jaar van hervorming van het hart en van de samenleving.
Zo’n jubeljaar klinkt als een mooie droom en dat is het tot op zekere hoogte ook.
De pelgrimstocht van het leven gaat inderdaad niet altijd over rustige wegen. Gelukkig zijn er her en der sprankels hoop te rapen.
In personen als Bockie de Repper bv. maar ook in zoveel anderen.
In de zoon of dochter die op velerlei manieren zorg draagt voor zijn of haar ouders die al een dagje ouder worden. In de verplegende die een hartelijk woord heeft voor een bange patiënt.
In de buurman die een beetje “let” op zijn buurvrouw.
Maar ook in de arts die niet kiest voor de “grote” carrière maar meegaat met artsen zonder grenzen om “iets” te doen of te betekenen voor mensen.
Of in de man of vrouw die zich waagt in oorlogsgebied omdat hij of zij het niet kan aanzien dat mensen omkomen van honger en dorst.
Pelgrims van hoop.
Elk op onze manier kunnen wij hoop zijn, hoop betekenen voor een ander.
Moge het voor ieder onder u een fijn en vooral inspirerend jubeljaar worden waarin het grote woord hoop gestalte mag krijgen in wat we doen en zeggen.
Carine Dochy, CCV-medewerker bisdom Brugge.