Ik weet niet of diegenen onder jullie die peter of meter zijn straks een nieuwjaarsbrief zullen ontvangen van jullie mete- of petekind.
Het is dan altijd een plechtig moment. Ik zag vroeger mijn petekind met zijn kaart afkomen en dan midden de woonkamer met enig schaamrood op de wangen kwam het er uit.
Wist je dat een nieuwjaarsbrief nergens anders ter wereld voorkomt dan in Vlaanderen. Al meer dan 500 jaar. Uniek.
Volgens Wikipedia wordt deze Vlaamse traditie net door het onderwijs doorgegeven van generatie op generatie.
Zo’n brief voorlezen, blijkbaar een heel oud gebruik, vind ik een bijzonder krachtig signaal.
We leven in een waardevolle cultuur als we erin slagen om dankbaarheid en respect te benoemen en te uiten.
Ik vroeg me af waarom we daar mee stoppen als we wat ouder worden.
Wat houdt ons tegen om af en toe eens gewoon op papier te zetten wat we zo in een ander appreciëren. Het is één van de wetenschappelijk bewezen middelen die werken om van ons gelukkiger mensen te maken: anderen expliciet bedanken.
Ik heb even het potlood gescherpt om mijn nieuwjaarsbrief naar voren te brengen.
Verwacht nu niet dat ik zal eindigen met de schijnbaar correcte clichés op rijm van ‘zoen’ en ‘kapoen’. De vorm is niet dezelfde, de inhoud daarentegen wel.
We beleven als gelovige gemeenschap moeilijke tijden. Ik wil iedereen bedanken en bemoedigen om ondanks alles te blijven vertrouwen op een God wiens naam is ‘Ik ben er voor jou’. Om lid te zijn van onze christelijke gemeenschap en in het bijzonder de vele vrijwilligers die zich in onze pastorale eenheid inzetten hoe klein of hoe groot de bijdrage ook is.
Moge de hoop van Kerstmis in ons blijven leven en laten we daar kracht uit putten. Het voorbeeld van onze Redder mag ons daarbij tot steun zijn. Ook Hij had het niet gemakkelijk. Hij bleef echter vertrouwen op God en op de mensen.
Een gezond en voorspoedig Nieuwjaar gewenst.
Pastoor Peter
