Toeren rond de toren

Op 23 april kwamen de jongeren die op 7 mei in Sint-Niklaas Oostduinkerke worden gevormd, naar hun zesde vormselbeurt. De 49 jongens en meisjes uit de vijf bestaande groepjes werden herverdeeld in zeven groepjes van zeven. Elk groepje moest via zeven grote en zeven kleinere opdrachten op verkenning. Hoofddoel was de zeven schilderijtjes te vinden die op 7 mei in de vormselviering een rol spelen. Die hebben de mensen van Rozenwingerd voor hen gemaakt. Ze beelden de gaven van de Geest uit: ‘vrede’, ‘vreugde’ en ‘vriendelijkheid’, ‘goedheid’ en ‘geduld’, ‘trouw’ en ‘liefde’. Door de opdrachten heen maakten de vormelingen ook kennis met de parochie ‘Ster der Zee’. Achter het woord ‘parochie’ zit een brede groep van mensen, een levend geheel, gedragen door de figuur van Jezus van Nazaret. Wat Jezus heeft bezield, zijn ‘geloven’, wordt in de parochie verkondigd. Dat hij ons geleerd heeft hoe we samen kunnen vieren, hoe we brood en wijn en alles met elkaar kunnen delen, wordt in de parochie elke week op zes plekken beleefd. Zijn zorg voor de mensen krijgt in ‘Ster der Zee’ op vele manieren gestalte.

Omdat de catechisten hun jonge vormelingen vleugels willen geven, kreeg elk van de zeven groepjes op 23 april de naam van een vogeltje: de Kerkuiltjes, de IJsvogels, de Roodborstjes, de Pimpelmezen, de Torenvalken, de Wielewaaltjes, de Kolibries. Ik had het geluk met (bijna) elk van de vormelingen een gesprekje te kunnen voeren. Ik liet hen verwoorden hoe ze de voorbije vormselbeurten, op weg naar het feest van 7 mei, hebben beleefd: tegenvallers, momenten die een opsteker waren, of gewoon dingen die hen zijn bijgebleven. Wegens tijdsgebrek raakten de Kerkuiltjes (Elize, Fien, Lukas, Luna, Mathijs, Melanie en Thomas) niet meer tot bij mij. En ook de jongens (Axel, Hendrik en Kasper) van de IJsvogels heb ik voor een persoonlijk verhaal niet lang genoeg gezien. Maïté, Océane en Vic waren er niet. Maar dit is wat de 36 anderen allemaal vertelden:

De Kolibries (Bram, Cilke, Maya, Margriet, Merlijn en Micky – Maïté was er niet)

Zowel Maya, Margriet als Cilke vonden de kwis en de spelletjes van de groepjes tegen elkaar, terwijl ‘toch iedereen gewonnen’ was, reuze. Ook het bordspel met de pionnetjes, waarbij ze telkens een bijbeltafereeltje moesten uitbeelden, is hen bijgebleven. Cilke vermeldt de grote puzzel van de groepsfoto met alle vormelingen, waar ze elk hun eigen fotootje in moesten puzzelen. En de liedjes die ze samen hebben gezongen. Voor de drie jongens waren er ‘geen tegenvallers’. Merlijn noemt – net als Cilke – het zingen aan het begin en aan het eind (ook meerstemmig!) een plus. De bordspelletjes met de opdrachten vindt Bram ‘interessant’: je leert over God en Jezus nieuwe dingen die je ‘nog niet goed wist’.

De Wielewaaltjes (Alèxe, Eva, Helena, Léon, Marie, Mathis en Maxime)

Léon spreekt over het bordspel met de kaartjes, waar je via een schilderij uitkwam bij een sacrament: gedoopt worden, trouwen, het vormsel, de ziekenzalving. Over het samen zingen bij begin en eind maakt Mathis een onderscheid: bij het begin heb je nog geen zin en doe je onnozel, maar een keer dat je met de opdrachten bezig bent, kom je er helemaal in – óók in dat zingen aan het eind. Maxime is blij met al die ‘dingetjes’ die je meekrijgt: een vouwbergje, een kei, een papiertje-met-tekstje voor aan de kerstboom. Marie en Helena zullen nooit vergeten dat ze misdienaar waren tijdens de Paasviering. Hoe ze ‘veel moesten helpen en superveel rondlopen’, o.a. met de kwispel (‘precies een wc-borstel’, zegt Marie). Hoe Marie zich bijna had verbrand aan een kaars. En hoe ze paaseieren moesten uitdelen: ‘Een marathon – het bleef maar duren!’. Ook Alèxe vertelt dat ze samen met Elize misdienaar was bij de laatste gezinsviering vóór de Paasviering. Eva vond de verhalen soms te lang: ‘Ik kan ze alleen onthouden als het interessant is’. Ze noemt het verhaal van Martha en Maria van op school: ‘Dat weet ik nog omdat er een toets over was’.

De Torenvalken (Lina, Mathieu, Mauranne, Sophie, Stella, Xander en Yorrit)

Lina vertelt enthousiast over de kwis in groepjes met de belofte: ‘Wie winnen, krijgen volgende keer iets’. En over het trofeetje met de snoeprolletjes dat ze nadien kregen: ‘Ja, dat was redelijk veel snoepen’. Stella en Mauranne zeggen dat ze in hun groepje ‘niet alleen over de vormselboekjes’ hebben gebabbeld, maar ook over (veel) andere dingen. En dat dat mocht van hun catechiste. Stella vindt het goed dat ze veel vrienden hebben bijgemaakt door de indeling in groepjes. Sophie was blij met de spelletjes: het is leuker dan opschrijven. Ook Yorrit vermeldt de spelletjes: hij vindt ze goed omdat iedereen aan bod komt. Mathieu denkt terug aan het gezelschapsspel en de kwis over de zeven gaven van de Geest: ‘vrede, goedheid, liefde’. En hij noemt het marionettenspel met de Kikker Krik dat ze in de viering moesten brengen: ‘Met een buidel vol geluk’ – dat je met kleine dingen gelukkig kan zijn! Hij herinnert zich ook hoe, ‘na lang niet zingen en dan plots veel’ je stem kan wegvallen. Samen met Xander vond hij het samenwerken in het groepje plezierig. Xander vertelt over het samen zingen: hoe door die ‘echt krachtige’ liedjes iedereen werd meegetrokken! En hij noemt ‘Handen gevraagd’ en ‘Ik geloof, ik vertrouw’.

De Pimpelmezen (Alex, Anneleen, Flo, Joshua, Laura, Margaux en Storm)

Laura vertelt dat elke vormselbeurt bij het begin en eind met allen samen was, maar genoot vooral van het kleine groepje. ‘Het was er altijd rustig’, zegt ze. Flo en Storm vonden het spijtig dat alleen zij twee van dezelfde klas waren. ‘Met mensen die ik beter ken, vind ik het leuker’, zegt Flo. Storm had de vormselbeurten saaier verwacht: de spelvorm met de dobbelstenen en het uitbeelden maakten dat anders. Anneleen: ‘De catechisten doen heel veel moeite voor ons. Dat is toch heel speciaal.’ Ook Joshua verwoordt veel respect voor Carmen en de catechisten. Hij zegt: ‘We hebben anderen leren kennen. Het was een nieuwe ervaring. Je wordt gevormd, en niet iedereen doet dat. Dat is een ervaring die zij dan missen.’ Alex kijkt met een goed gevoel terug: ‘Het is leuk dat het samen was, met kinderen van andere scholen. Je leert elkaar beter kennen’. Margaux gaat akkoord en vult aan: ‘In het begin blijft elk bij zijn eigen school, ook bij het zingen’. Maar door de leuke spellen, opdrachten en OOK het zingen, verandert dat. En ze noemt Dries en hoe grappig dat die keer was met zijn gitaar. Alex spreekt over hun catechist Guido: ‘Kijk, ik heb nog altijd zijn naamkaartje in m’n jaszak’. En hij toont het (ietwat verfrommelde) kaartje.

De Roodborstjes (Renée, Thomas, Venus, Wout en Wouter – Océane was er niet en Vic moest vroeger weg)

Voor Renée en Venus was de grote tegenvaller dat het elke zaterdag zo vroeg opstaan was. En boven op de toren was het érg koud, zegt Venus. Maar ook leuk, want ik kon mijn huis zien. En ik onze kerk in Nieuwpoort-stad, zegt Renée. Ze vindt het rondlopen vandaag ook plezierig. Het is ‘niet zittend’, en het is een spel dat boeit! Wout bleef gesloten voor het verhaal van Talita Koemi en vond de cake-jes en het chocolademelkje na het oplossen van het kwisje het plezierigst. Wouter was onder de indruk van het hele verre uitzicht op de toren (tot de Rode en de Zwarte Berg!) en van wat hij vandaag had gehoord: de klepel van de kerkklok weegt 40 kilogram, het beeld vooraan 4 ton en de gekruisigde Jezus in de kerk is als enige in Europa gegoten uit één stuk.  Alle drie de jongens beamen zijn verhaal.

De IJsvogels (Amélie, Axel, Cheyenne, Ella, Hendrik, Kasper en Kato)

Voor Amélie waren ze een toffe bende: ze hebben veel gelachen, maar waren ook serieus als het moest. De jongens sluiten aan: wij waren ‘de tofste groep’, maar – inderdaad – ook serieus. Ella ziet een contrast: geloof en God kwamen aan bod in spelvorm en ‘toch leuk’, niet alleen ‘serieus’ zoals je zou verwachten. Ook Kato ziet een tegenstelling, omdat ‘bijna niemand echt gelovig’ is en iedereen toch kiest om zich te laten vormen… Cheyenne verwoordt ten slotte iets waar de drie andere meisjes volmondig bij aansluiten: het maken van de bloemstukjes vandaag was super!

Dirk De Zutter