Donderdag 26 augustus stond al geruime tijd aangekruist in de agenda’s van de pastores van Brussel Zuid. Onze jaarlijkse teamdag was eindelijk aangebroken. Elke ontmoeting is na de lockdown-periodes een ware verademing!
Om professionele redenen kon Hans ons pas tegen de middag vervoegen. Dus wrongen we ons met vijf in het autootje van zuster Lea. Let wel… allen met mondmasker, want van afstand houden kon in deze situatie geen sprake zijn.
De sfeer zat er meteen in. Het sardineblikje zette koers naar Heverlee.
We werden verwacht in de Abdij van Park om een bezoek te brengen aan de tentoonstelling: ‘Als de bliksem - 900 jaar norbertijnen’.
Met de audiogids in de hand, struinden wij door het hele pand!
We werden ondergedompeld in het leven van Norbertus van Gennep, bisschop en stichter van de orde der norbertijnen (ook bekend als premonstratenzers of witheren) en in de geschiedenis van de orde die dit jaar 900 kaarsjes mag uitblazen.
De eetzaal en de bibliotheek lieten een onuitwisbare indruk na. De stucplafonds met reliëfafbeeldingen zijn ronduit schitterend. Centraal in de eetzaal konden we een tafereel van ‘het laatste avondmaal’ bewonderen. In de bibliotheek, die abt Libert de Paepe in de zuidvleugel liet bouwen, kon je languit op een comfortabele ligzetel genieten van het plafond, waarop halfverheven beeldhouwwerk met scènes uit het leven van Sint-Norbertus in kalkstuc werd aangebracht.
Persoonlijk werd ik sterk aangesproken door een ‘besloten hofje’ uit de abdij van Tongerlo. Weet u niet wat dat is?... Ik wist het ook niet, maar als u er meer over wil weten moet u beslist eens googleen of zoeken op YouTube… Het geduld en de verbeelding van de zusters die dit geproduceerd hebben, roept bij mij intense bewondering op!
Aan de uitgang van de tentoonstelling stond Hans ons op te wachten. Wij rondden de voormiddag af met een bezoekje aan de abdijkerk en schoven dan aan tafel voor een smakelijke lunch in ‘De Abdijmolen’. Even napraten over al het moois dat we zonet zagen en dan naar het winkeltje van Kerk in Nood, waar zuster Lea een bestelling ging ophalen.
Nu konden we ons (gelukkig) verdelen over twee wagens om onze trip verder te zetten naar Leut in het verre Limburg. Daar stonden zuster Karita en haar twee medezusters ons al op te wachten.
Het werd een blij weerzien… We konden een kijkje nemen in de gezellige kapel (voormalige wijnkelder?). We werden uitgenodigd aan een rijk gevulde tafel met heerlijke Indonesische specialiteiten. Loempia, soep, bami goreng, zalige wortelpuree en als afsluiter een exotische fruitsalade waarvan ik de naam al lang vergeten ben…
Nagenieten konden we bij koffie en Hasseltse koekjes in de tuin, waar we de bloemenpracht bewonderden en ook de kleurrijke vogels in de volière. Onverwacht was zelfs de zon van de partij.
Zuster Karita trakteerde ons ook op een Indonesisch volksliedje, dat mij bekend in de oren klonk. Ik leerde het ooit bij ‘De Zingende Brug’, een vereniging voor beleving en interpretatie van volksliederen wereldwijd. Er werden heel wat anekdotes opgehaald en tegen acht uur werd het tijd om afscheid te nemen en huiswaarts te keren.
We blikken terug op een dag waarop al onze zintuigen geprikkeld werden: ’s morgens was het zien en horen geblazen, ’s middag en ’s avonds mochten we genieten van de aroma’s en werden onze smaakpapillen verwend.
Een welgemeende dank aan alle mensen die deze uitstap mogelijk maakten!
En… laat op de avond maakte ik in gedachten een ontwerp voor mijn eigen ‘besloten hofje’.
Rita De Maeght