Even kennismaken …
We waren graag samen gekomen, maar zoals u weet door de corona was dit niet mogelijk. Dus we zoomden maar even in op het scherm. Onze nieuwe benoeming brengt ons opnieuw samen. We kenden elkaar al van tijdens ons seminarieopleiding. We schrijven 1993. Wat gaat de tijd toch vlug. Tijd dus om even bij te praten.
Pr. Bart
Na mijn wijding in 2004 kwam ik terecht in de boterstad Diksmuide, voor mij toen totaal onbekend terrein. Ik werd er benoemd als pastoor in de federatie Ijzerkerken bestaande uit Diksmuide, Esen, Woumen en Driekapellen en ging wonen in de vrijgekomen pastorie te Woumen. Zelf werd ik vooral verantwoordelijk voor de parochies Esen, Woumen en Driekapellen en later ook Vladslo, Beerst, Keiem en Leke. Ik werkte er samen met de Diksmuidse deken, diaken Palmer, de parochieassistenten Bernadette en Stefaan en tal van vrijwilligers. In 2014 werden alle parochies van Groot-Diksmuide een pastorale eenheid. Ik verbleef er tot 2019. Terugkijkende op die tijd mocht ik ingroeien in de parochiepastoraal en hou ik er veel mooie herinneringen aan over.
Pr. Edouard
Na mijn wijding in 1996 werd ik benoemd als medepastoor op de Sint-Pietersparochie te Brugge. Voor mij, als kind van de zee, was het een hele nieuwe omgeving: een parochie aan de rand van Brugge met een zeer gevarieerde populatie. Als ik eraan terugdenk, dan komen mij vele warme herinneringen naar boven. Medepastoor zijn op één parochie, is achteraf beschouwd een echte luxe geweest. Ik had tijd om vele mensen te bezoeken en mee te leven met het verenigingsleven: een boeiende leerschool voor menselijke contacten. Ik blijf er dankbaar voor. In 2001 werd ik benoemd tot pastoor in Ruddervoorde. Het was een beetje liefde op het eerste zicht, zowel met de plaats als met de mensen. In de vele contacten die ik er had, voelde ik mij meer priester worden. Zo gaan de jaren vlug en dat was ook de impressie die ik had toen ik in 2009 benoemd werd voor de federatie Beernem. In afstand was het niet ver van Ruddervoorde, maar het was een totaal andere situatie. In het begin was ik er nog samen met priester Marc Pollet. Na één jaar bleef ik er alleen over voor de vijf parochies.
Dat bracht voor de mensen en voor mezelf een hele aanpassing met zich mee. We zijn ondertussen gegroeid tot een mooie kerkgemeenschap die elkaar vindt over de lokale grenzen heen.
Nu samen op weg naar een pastorale eenheid
Pr. Bart
In de parochies van Diksmuide was ik al vertrouwd met het werken in een pastorale eenheid. Gezien de vele kleinere parochies waren we de eerste pastorale eenheid die werd opgericht in ons bisdom. Het samenwerken tussen de verschillende gemeenschappen was geen gemakkelijke, maar wel een boeiende uitdaging. Het vraagt luisterbereidheid en geduld. Deze ervaring zal mij dienstbaar zijn voor onze nieuwe opdracht. Dat was ook de mening van het bisdom.
Pr. Edouard
Ik heb zo een beetje het idee dat de realiteit ons voor is. Er is ook veel veranderd in de laatste jaren. Heel wat priesters zijn weggevallen, maar er zijn ook heel wat minder mensen die deel uit maken van onze vierende gemeenschappen. In de voorbije twaalf jaar hebben we aan Beernemse kant beetje bij beetje de meerwaarde ervaren van naar elkaar toegroeien. De nieuwe pastorale eenheid die we moeten vormen, is opnieuw dezelfde beweging. Ik vind het alvast een boeiende uitdaging, al stel ik mij de vraag hoe we de letterlijke en figuurlijke afstanden zullen kunnen overbruggen tussen onze 13 kerkplaatsen
Het is voor mij alvast een vreugde om in dit avontuur met jou, priester Bart, op weg te mogen gaan. Het is ook bijzonder aanmoedigend dat we mogen rekenen op de medewerking van velen, zeker ook van diaken Danny, onze twee parochieassistentes zuster Rita en Thea en de mensen van de mandaatgroep en de lokale vrijwilligers.
Dromen
Pr. Bart
Het vormen van een pastorale eenheid kan de indruk wekken dat het vooral gaat om een herstructurering van parochies. En dit is het ook, maar het gaat om veel méér dan dit …
Pr. Edouard
Inderdaad, hopelijk mogen we vooral uitgroeien tot één biddende, warme en vierende gemeenschap. Ik denk dat het voor vandaag en morgen heel belangrijk is dat we als christenen elkaar kennen en samen elkaar kunnen dragen in ons geloof. Zo worden we ook een gastvrije plaats voor mensen op zoek naar zin en spiritualiteit. Misschien moeten we ook meer leren spreken met elkaar over ons geloof …
Pr. Bart
Ja, dat denk ik ook. Spreken over ons geloof en daarover delen met elkaar zijn wij niet gewoon. Ik hoop dat de vorming van een pastorale eenheid ook op dit vlak meer kansen zal bieden. Het zou fijn zijn als we meer zouden kunnen samen komen voor geloofsverdieping.
Coronatijden
Pr. Edouard
Wie had kunnen denken dat we wereldwijd ineens zo konden worden geteisterd? Het woordje ‘corona’ zullen we niet vlug vergeten. Het heeft enorm veel impact op heel het sociale segment van de samenleving. Onze kerkgemeenschap is daar een deel van. Het is een medaille met twee kanten. Enerzijds missen we enorm onze menselijke verbondenheid en voelen we het gemis aan van spontane en warme ontmoetingen. We kunnen elkaar geen hand meer geven, we moeten afstand houden, contacten vermijden…. nét dat wat zo belangrijk is in ons gelovig gemeenschap vormen. En anderzijds beseffen we dat een leven waarin minder moet, waarin ineens dingen wegvallen, ook meer ruimte schept voor verdieping en innerlijkheid.
Het heeft mij méér doen beseffen dat we niet alles in handen hebben én dat de verbondenheid met God een bron van vertrouwen is en kracht in deze omstandigheden.
Aan Beernemse kant vond ik het steeds belangrijk dat alle vijf de kerken altijd open zijn. We zien ten andere dat er elke dag mensen in de kerk binnenkomen om even te bidden, een kaarsje te ontsteken, even tot rust te komen. Als de kerk een open huis is temidden van een dorp heeft ze een diepe betekenis, ook zijn er niet vaak meer diensten. Hoe sta jij daar tegenover?
Pr. Bart
Ik ben grote voorstander van open kerken. Hopelijk zijn het ook verzorgde kerken die uitnodigen tot rust en gebed. Een kerk binnengaan is een beetje een andere wereld instappen. Voor de één kan dat confronterend zijn, een ander heeft er nood aan, nog een ander komt er toevallig eens binnengewandeld. Het is goed dat er zulke open plaatsen zijn waar alle mensen terecht kunnen.
Wat de coronacrisis betreft, maken we een zware beproeving mee op vele vlakken. Als kerkgemeenschap missen wij vooral het vieren van eucharistie op zondag. Dit is niet zo verwonderlijk want de eucharistieviering is zowat het hart van het kerkelijk leven. Daar voeden wij onze band met God en wordt er gemeenschap gesticht met elkaar. Daarzonder moeten wij veel meer inspanning doen om deze band en gemeenschap te bewaren. Dat proberen wij natuurlijk, maar we ervaren dat dit niet zo gemakkelijk is. Daarom dat wij zo uitkijken naar weer een normaal leven. Wel zit er ook een goede kant aan: het heeft ons veel bijkomstigheden doen relativeren en ons weer bij de essentie gebracht: niet het doen en het hebben, maar gewoon bij elkaar en er voor elkaar zijn.
Vrije tijd
Pr. Bart
De coronacrisis heeft voor mij een wat rustiger levensritme met zich meegebracht, en dat was maar goed ook. Want het moet niet altijd werken zijn hé, Edouard. Op tijd wat ontspanning is belangrijk. Of nog beter gezegd: we moeten ons werk voldoende ontspannen kunnen verrichten. Na de coronacrisis wordt het wellicht weer drukker. Temeer nu ik voortaan niet alleen de parochies van Wingene onder mijn hoede heb, maar ook deze van Beernem, Ruiselede en Zwevezele. Een andere aanpak van de parochiepastoraal dringt zich op en in die zin ben ik blij een pastorale éénheid te kunnen vormen.
Toch moeten we er af en toe gewoon even tussenuit en wat ontspanning nemen. Voor mij hoeven dit geen grote dingen te zijn. Ik ben al tevreden als ik eens rustig een boek kan lezen en kan uitlezen … Tevens hou ik van een wandeling in de natuur of een fietstocht en tijdens het verlof een cultureel reisje. Gezellig samenzijn met vrienden met een etentje vind ik ook plezant.
Pr. Edouard
Ik hou veel van muziek. Ik mis het wel dat we nu niet naar het concertgebouw in Brugge kunnen gaan. Voor ons is het niet ver én ze bieden prachtige voorstellingen aan. Maar ik speel ook graag zelf een beetje muziek, vooral op het orgel. Gregoriaans hoor ik ook graag en vaak zing ik ’s avonds de completen in het gregoriaans, zacht begeleid op mijn orgeltje.
Lezen is mijn andere grote passie. Ik noem het ‘reizen in de geest’. Ik heb geen tv en wanneer er geen avondverplichtingen zijn, zijn de uren met een boek een échte vreugde. Geschiedenis, romans én poëzie zijn de grote drie. Om enkel auteurs te noemen: Stefan Hertmans in het Nederlands, Philip Roth voor de Amerikaanse literatuur en Marguerite Yourcenar voor het Frans. Een boek dat me onlangs zeer geraakt heeft is: ‘Alleen in Berlijn’ van Hans Fallada. Een aanrader! Het gaat over verzet van Duitsers zelf tegen het Nazisme.
Ik kocht dit jaar de ‘poëziekalender’, een gedicht voor elke dag. Het is een avondritueel geworden. De gedichten van Bart Moeyaert vind ik ook zeer mooi en van Paul Eluard…
Lezen is een avontuur zonder einde. Ik wens het iedereen toe.
Slaapwel
We zouden zo nog lang verder kunnen doorgaan. We zien al uit naar een volgende ontmoeting, ook met onze medewerkers…
We denken aan de boeken van de protestantse dominee Nico ter Linden :’Het verhaal gaat’. Het verhaal van onze pastorale eenheid Beernem, Ruiselede, Wingene en Zwevezele is alvast begonnen en hopelijk mag het verder gaan. Wij zijn alvast enthousiast om eraan mee te schrijven. U ook?
