Ze is een van onze lectoren in de Sint-Jozefskerk en samen met haar kinderen is ze vaak aanwezig in de gemeenschapsvieringen: Mamu Ruysschaert.
Ben je in Brussel geboren of een inwijkeling zoals velen onder ons?
Mamu: ik ben in Brussel geboren, in Laken eigenlijk maar ik ben opgegroeid in Sint-Joost-ten-Node en Sint-Gillis. Daar heb ik tot mijn tiende gewoond. Tussentijds heb ik twee jaar, om gezondheidsredenen, ook deels in Wallonië gewoond in een katholiek onthaalgezin maar ik kwam wel regelmatig terug naar huis. In het zesde studiejaar zijn we naar Ternat verhuisd nadat mijn moeder is hertrouwd met een Belg. Mijn stiefvader/dooppeter heeft ons erkend, mijn oudste broer en mezelf. Vandaar mijn Belgische achternaam. Ik heb in Ternat het middelbaar onderwijs gevolgd, een deel bij de zusters Ursulinnen, een deel bij de broeder Jezuïeten. Op mijn 18e ben ik naar Woluwe gekomen om er handelswetenschappen te gaan studeren. Zes jaar later ben ik in Elsene gaan wonen. Daar ging ik naar de zondagsmis in de kerk Sainte-Croix/Heilig Kruiskerk e drie jaar later zijn we in die kerk getrouwd.
Hoe ben je dan in Evere terechtgekomen?
M.: na ons huwelijk zijn we dan in Schaarbeek gaan wonen, rechtover het Josaphatpark. Toen ik in 2008 zwanger was, zijn we verhuisd naar het Meiserplein. Maar in 2014 zochten we een school voor de kinderen (we hadden ondertussen nog een tweede zoontje) en we konden hen inschrijven hier in Evere in het Heilig Hart van Maria Instituut. En dan hebben we besloten om dichterbij te komen wonen en vonden we een appartement op de Oud-strijderslaan, vlakbij de school. Zo heb ik de Sint-Jozefsparochie ontdekt en de eerste indrukken waren heel positief. Er zijn vieringen zowel in het Nederlands en op zaterdagavond ook in het Frans met het jongerenorkest. Beide vieringen zijn heel verschillend maar allebei vallen ze in de smaak.
Ben je katholiek opgevoed?
M.: ik vind het belangrijk om zin te geven aan mijn leven en ik heb altijd veel belang gehecht aan mijn geloof. Het kerkgebeuren moet naar mijn gevoel ook weerspiegelen in het dagelijks leven, op school, … Mijn geloof is altijd een leidraad en een houvast geweest in mijn leven en het heeft mij altijd geholpen door moeilijke omstandigheden. Gisteren hoorde ik nog op Radio 1 een gesprek over de desacralisering… van de kerk. Artiesten zouden nu de nieuwe priesters zijn. Maar dat is verkeerd, we mogen de twee niet verwarren. Er is entertainment en er is geloof. In het Westen lopen veel mensen weg van de Kerk maar die is niet zo gemakkelijk te vervangen. Geloven gaat veel dieper. Geloof wordt ook vaak op de proef gesteld. Het vraagt een inspanning. Soms weet je het niet zo goed meer waar je je moet op richten, maar geloof heeft niets te maken met dagdromen. Kerkgangers zijn geen ja-knikkers. We worden geregeld geconfronteerd met moeilijke momenten. We moeten hulp bieden aan de armen, we moeten bereid zijn om te vergeven, verzoening met jezelf en met anderen is heel belangrijk.
In mijn familie is geloof altijd belangrijk geweest. Zeker voor mijn moeder die mij voor het grootste deel heeft opgevoed, was én is haar geloof nog altijd erg belangrijk.
We zijn hier in de Sint-Jozefsparochie heel goed onthaald door Mariette en de pastores. Wat ik ook erg praktisch vind, is de kalender die ze uitdelen met alle data van de gemeenschapsvieringen.
Ben je in Laken gedoopt?
M.: ik ben maar op latere leeftijd gedoopt, toen ik 6 jaar was, samen met mijn broer die toen 9 was. Dat was in de Sint-Bonifaciuskerk in Elsene. Daar heb ik heel duidelijke herinneringen aan en een heel goed besef dat we toen in de kerk zijn onthaald als jonge gelovigen. Ongeveer een jaar later heb ik mijn eerste communie gedaan samen met de kinderen van de klas. Dat was helemaal georganiseerd door de school Saint-Jean-Baptiste de la Salle in Sint-Gillis. Mijn vormsel en plechtige communie was ook in de school en daar heb ik ook leuke herinneringen aan. Natuurlijk vind je als kind het feest belangrijk maar ik heb ook veel herinneringen aan de echte bezinningsmomenten in het kapelletje van de school en aan de schoolvieringen. In groep naar de vieringen gaan is veel boeiender dan alleen met je ouders. Met mijn mama ging ik bijna alle zondagen naar de mis in de Sainte Trinitékerk in Sint-Gillis. Die duurden toen voor mij oneindig. Het waren heel multiculturele vieringen in een reuze grote kerk (in vergelijking met die van Sint-Jozef) die helemaal vol zat. Als tiener ben je kritischer en tijdens de godsdienstlessen leerden we ons standpunt verwoorden. We leerden ook meer over andere religies.
Toen ik 21 jaar was, heb ik samen met andere volwassenen, kinderen begeleid tijdens de vieringen in de basiliek van Koekelberg. De kinderen werden apart genomen en we moesten ze zelf ‘animeren’. In Koekelberg en ook in Sint-Katharina Lombeek was ik ‘voorlezer’ in de kerk.
Nu heb je zelf twee zonen en ze komen mee naar de kerk.
M.: Diego en Audry, onze zonen van 10 en 6 jaar, zijn allebei gedoopt. Ik vind het belangrijk om ons kind te presenteren aan de geloofsgemeenschap. Diego heeft twee jaar geleden zijn communie gedaan en hij is vorig jaar gevormd. Audry is bij Mariette naar de kinderwoorddienst gegaan en Diego werd begeleid door Hilde bij de sterretjes. De Godly Play vind ik zelf ook zeer interessant. Het is een heel creatieve manier om de bijbelverhalen te vertellen, het is gericht op de taal en het niveau van de kinderen. Ik heb zelf een kinderbijbel in het Frans en vertaal die zelf maar bij Mariette leren ze de verhalen op een speelse manier. De gezinsvieringen vind ik heel positief omdat de bijbelverhalen ook gelegd worden op het dagelijks leven. Diego gaat ook naar de pluswerking. Hij is voorlopig de jongste van de groep maar hij kijkt er wel naar uit dat de pluswerking in het najaar weer van start gaat.
Heb je nog dromen of wensen voor onze geloofsgemeenschap?
M.: ik hoop dat we steeds meer ons geloof kunnen delen ongeacht de culturele barrières. Zo vraag ik me af of het niet mogelijk is om een soort ‘Open deur dagen’ of een ‘kerk-tour’ te organiseren zodat anders-gelovigen ook met onze gemeenschap kunnen kennis maken. Als we in het buitenland een kathedraal of museum bezoeken en je doet dat mét een gids, dan is dat veel verrijkender. Zo zou het ook kunnen als we zo een ‘kerk-tour’ zouden organiseren. Dan zou er bijvoorbeeld wat meer kunnen verteld worden over de kruisweg, de verschillende afbeeldingen, wat ze allemaal betekenen bijvoorbeeld. Ook doorheen het kerkelijk jaar zou daar misschien meer aandacht kunnen aan besteed worden.
Bedankt Mamu voor dit hele open gesprek en voor de tips die je hebt meegegeven!
Ria
