Even voorstellen… Heidi Janssens.

Wie naar de gemeenschapsvieringen in Sint Jozef komt, heeft ze ongetwijfeld al vaak gezien. En ze valt ook op, zeker als haar kinderen mee zijn: drie meisjes en een jongen. De twee oudste zijn ondertussen al als misdienaar aan de slag. Vandaag stellen we u graag hun mama voor… Heidi Janssens.

Ben je een geboren Brusselaar ?

Heidi: ja en neen, ik ben geboren in het Brusselse Sint Jansziekenhuis maar daar stopt het. Mijn ouders woonden toen in Zaventem en ik heb daar ook lange tijd gewoond. Ik liep daar ook school, zowel lager als middelbaar onderwijs. Daarna ben ik in Leuven op kot gegaan en heb pedagogische wetenschappen gestudeerd. Voor ik naar Schaarbeek ben komen wonen heb ik tussenstops gemaakt in Vilvoorde en Mechelen. We wonen nu met ons gezin in de Helmetwijk, niet zo ver van het station van Schaarbeek eigenlijk.

Wat voor job doe je?

Heidi: na mijn studies heb ik stage gelopen bij het CLB, het Centrum voor leerlingenbegeleiding, of het vroeger PMS van het Gemeenschapsonderwijs in Mechelen. Mijn taak is de psychologische begeleiding, mijn collega’s zorgen voor het sociale en het medische luik. We werken in team en dat vind ik zelf een heel toffe manier van werken. Het werk bij het CLB is de laatste jaren enorm geëvolueerd. Vroeger werd er vooral klassikaal gewerkt. Nu wordt niet meer iedereen “gescreend”. Kinderen en ouders komen alleen op aanvraag bij ons terecht. De scholen hebben meer expertise. Ze zijn al vertrouwd met dyslexie en dyscalculie. Pas als ze zelf geen oplossing meer vinden, komen ze bij ons aankloppen. Ik begeleid zelf een gewone school en een school van het type 9 voor kinderen met autisme. Ook daar zijn veel gradaties. Sommige kinderen met autisme kunnen volgen in een gewone school, anderen voelen zich beter in een aparte klas. Het is heel boeiend werk en ik doe het heel graag, vooral ook het samenwerken met collega’s.

We zien jou vaak met de kinderen in de gezinsvieringen in Sint Jozef. Naar de huidige normen heb je een vrij groot gezin?

Heidi: ik ben zelf enig kind maar we hebben vier kindjes tussen 3 en 8 jaar: Sarah is de oudste, Esther, Mirthe en de jongste : Joachim. Ze hebben veel aan elkaar maar maken ook wel eens ruzie, zoals alle kinderen zeker. De kinderen zijn ook een verrijking voor mijn werk. Door de ervaring in ons eigen gezin, kan ik ouders beter helpen. De belangrijkste tip is: deproblematiseren. Ik heb afgeleerd om op elke ruzie te reageren. ‘Negeren’ is bij ons thuis het belangrijkste woord. Ook de kinderen kennen daar al heel goed de betekenis van. Vooral het avondritueel kan heel pittig zijn want de kinderen komen doodmoe thuis van school. Mijn man is muziekleraar en geeft ’s avonds les. Gelukkig kan ik drievijfden werken. Woensdag is er vooral voor de hobby’s van de kinderen en op vrijdag doe ik de grootste huishoudelijke taken. Zo houden we het weekend vrij voor ons gezin.

Waarom kom je naar de gezinsvieringen?

Heidi: ik heb een christelijke opvoeding gehad. Ik ging iedere zondag met mijn ouders naar de mis en in mijn jeugd ben ik veel met geloof bezig geweest. Zo was ik ook lid van de Europascouts in Nossegem. Hun levenshouding is een weerspiegeling van de grondbeginselen van het scoutisme zoals die door Baden Powell, de stichter van de beweging, gesteld werden. Veel kinderen kwamen uit grote gezinnen. Op zondag gaan ze samen naar de misviering en de avond sluiten ze af met een gebed. Later ben ik ook in de leiding gestapt en ik ben er tot mijn 25 jaar gebleven. Als tiener maakte ik deel uit van een groepje ‘de vrienden van Jezus’ en later ben ik in een bijbelgroepje gestapt. Niemand in mijn klas nam daaraan deel en ik besefte wel dat ik een uitzondering was. Toen ik mijn man leerde kennen, ben ik gedurende enkele jaren minder met het geloof bezig geweest. Maar ik voelde dat ik iets miste. Na de geboorte van ons eerste kind hebben we veel gediscussieerd of we het al dan niet zouden laten dopen. Mijn man vond dat de kinderen er beter later zelf voor konden kiezen maar voor mij lag dit toch gevoelig. We hebben al onze kinderen toch laten dopen. Toen ze naar de kleuterklas gingen, kwam ik in gesprek met andere ouders. Hun oudste dochter zou gevormd worden in de kerk in Sint Jozef. Zo ben ik ook naar Evere naar de vieringen gekomen en het voelde direct als thuiskomen.

Sarah en Esther zijn ondertussen misdienaar in Evere. Hoe komt dat?

Heidi: tweeëneenhalf jaar komen ze naar de kinderwoorddienst en ze hebben alle verhalen al twee of drie keer gehoord. Daarom vond ik het een goed idee toen pastor Mariette dat voorstelde. Ze zijn beter gemotiveerd om naar de vieringen te komen want ze willen heel graag iets doen in de viering. Ze hebben allebei hun eerste communie gedaan en ze zijn bijna de enige in hun klas. De oudste volgt nu het nieuw catecheseproject. Zelf ben ik ook altijd bezig geweest in de vieringen : in het kinderkoor, als misdienaar, later ben ik lector geworden. Toen ik in Leuven studeerde was ik lid van het solidariteitskoor Pati Pati waar heel wat liedjes uit de Afrikaanse ritus werden gezongen begeleid door gitaar en djembe. Dat vond ik heel tof. Jammer genoeg ontbreekt mij de tijd daarvoor maar als je meezingt in een koor dan leef je veel meer mee in de vieringen. Al zingend vieren, met de teksten bezig zijn, die vreugde voelen, blij zijn, dat is ook voor kinderen heel verrijkend.

Je oudste dochter volgt het nieuw catecheseproject dat dit jaar is opgestart. Hoe ervaren jullie dat?

Heidi: de kinderen zijn ondertussen drie keer samengekomen en de ouders één maal. Ik vond het heel interessant, het brainstormen en samen bespreken van de bijbeltekst. Voor mij zou mogen ze iedere maand zo een ouderbijeenkomst organiseren. Sarah is blij als ze naar de catechese mag gaan maar ze is ook heel kritisch. De teksten zijn moeilijk en ze stelt veel vragen, is heel nuchter. Dat we gezamenlijk het traject gaan, kinderen én ouders vind ik heel waardevol. Ook al is het een hele uitdaging binnen onze hectische samenleving om telkens met de kinderen in de vieringen aanwezig te zijn, het is meer dan de moeite waard. Onze pastores, Gino en Tony slagen er telkens weer in om de bijbelteksten goed te omkaderen, ze op het leven van alledag te leggen, ze te verdiepen. En daar ben ik hen heel dankbaar om.

Beste Heidi, dankjewel voor je openhartig verhaal. In naam van onze hele gemeenschap wens ik je alle geluk in je gezin, in je job ook én altijd welkom in onze vieringen!

Ria V.A.