En het Wereldjongerendagenkruis?
Dorota • Ik weet nog dat ik in de slaapzaal voor vrijwilligers zat, toen het aankwam in Madrid. Ik snapte helemaal niet waar iedereen zich zo over opwond. Maar het verhaal van dat kruis is zo krachtig… Tegelijk is het nauwelijks te begrijpen dat een symbool als het kruis zoveel jongeren samenbrengt.
Nu bezorgt het mij ook vlinders in de buik. Het is een symbool waar ik wil voor vechten, figuurlijk dan.
Mijn ‘probleem’, als je het zo kan noemen, was dat ik altijd erg dicht bij de Kerk stond. Ik heb geen groot bekeringsverhaal… maar dat betekent ook dat mijn geloof niet altijd even diepgaand was. Het was gewoon in de buurt. En toch rekende God op mij. Dat ik nu voor de WJD werk, dat is het bewijs van Gods aanwezigheid. Ik ben me niet altijd van Hem bewust, maar Hij is er en doet grootse dingen.
Je hebt het zo druk. Heb je tijd om te bidden?
Dorota • Ik ontdek dat God op dat vlak geen grenzen kent. Vorige week was iedereen in vakantie, terwijl ik alleen in mijn bureau zat met een enorme stapel papier. Toen liet ik me toch overhalen om met een vriendin naar voetbal te gaan kijken op café. Middenin de wedstrijd raakten we plots aan de praat over geloof.
Alsof God dan maar een momentje nam in mijn veel te drukke agenda.
Gisteren was ik dan weer in gesprek met een journalist. Vreemde gedachtekronkels brachten me bij wat een priester ooit tegen me zei, en ook dat was een onverwachte dosis spiritualiteit. God vindt je altijd. En dat is meer dan gek.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.