Met meer dan 700 waren we, de deelnemers aan de Refugee Walk. Studenten, werkenden, groepen uit het hele land en ver daarbuiten. Verkleumd en vermoeid nog voor het begon, maar daarom niet minder opgetogen voor 40 km veerkracht.
Vroeg in de ochtend was Genk mistig. De wandelaars kregen ontbijt en een paspoort. Tijdens het wachten ontmoetten we elkaar in gedeeld enthousiasme. Vier minuten oogcontact, speeches en een opwarming maakten van onbekenden vrienden. Het startschot werd gegeven door de burgemeester van de stad.
Nog huppelend vertrok de menigte richting nationaal park. Onderweg praatten we, met migranten, met mensen uit alle windstreken, met oprichters van inburgeringscursussen.
Een woord Arabisch, een spontane selfie... De wereld was groot, en daardoor ineens ook klein.
Saad uit Irak vertelde me over zijn tocht naar Turkije en Griekenland. Je spreekt mijn naam ongeveer uit zoals het Engelse sad, zei hij. Maar in onze taal betekent het ‘gelukkig’.
Aan de eerste wachtpost speelden we grenscontrole. Onder luid applaus mochten niet-EU-leden verder zonder aanschuiven.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.