Als ik terugblik op de Goede Week, dan is het dit jaar geen zin die is blijven hangen zoals vorig jaar, maar eerder een moment.
Ik mocht getuige zijn van een moment waarop een jongere geraakt werd door… God? Wie ben ik om dat met zekerheid te zeggen. Maar ik zag een jongere met verwondering in de ogen en ik herkende mezelf heel wat Jaren geleden.
Wat een geschenk om zoiets in eerste instantie zelf te mogen meemaken, maar om het te mogen ervaren bij iemand anders… het gaf me zo’n warm gevoel van binnen.
Ik moest denken aan een detail uit de fresco van Michelangelo in de Sixtijnse kapel. Twee handen die elkaar bijna aanraken.
Ik ben al heel lang ‘fan’ van dit beeld. Ik zie mezelf nog zitten op de trein van Oostende naar huis met een afdruk van dit beeld in het groot voor onze living.
Nu hangt het trouwens in mijn bureau, wel al beetje verkleurd door de zon… maar ik blijf ‘fan’.
De schepping van Adam. God die Adam, de mens, adem inblaast. God
die de mens aanraakt. God die leven schept… Ik mocht het zien gebeuren en het ontroerde me.
Je kan nu wel denken, goh Stefanie ,was dit nu zo speciaal? Wel ja, eigenlijk wel. In een periode waar toch heel wat negativiteit hangt rond de kerk, heel wat weemoed bij velen, heel wat bezorgdheid over de toekomst, is het hoopvol om zoiets te mogen ervaren.
In gesprekken met vrienden, collega’s, vrijwilligers, kerkmensen, klinkt de laatste tijd toch een grote bezorgdheid.
Waar zien we de kerk binnen 5 à 10 jaar? Waar zien we nog bloeiende geloofsgemeenschappen?
We praten er over, proberen naar oplossingen te zoeken,…
Veelal klinkt een vrij sombere blik naar de toekomst. Ik begrijp die reactie, maar ikzelf probeer toch de positieve tekenen vast te houden. Ben ik te naïef, te positief, te hoopvol… het zou kunnen. Misschien komt het ook omdat ik pas ‘recent’ terug actief deel uitmaak van de kerk en er daardoor anders naar kijk?
Als ikzelf nadenk over de vraag waar ik de kerk zie binnen 5 à 10 jaar, dan ben ik niet negatief.
Ik zie de kerk in onze samenleving, tussen de mensen, niet enkel binnen de kerkmuren.
Ik hoorde onlangs Jeanne Devos getuigen: ‘Kijk naar alle mooie initiatieven die gebeuren buiten de muren van de kerk en zie God aan het werk!’ Daar kan ik me helemaal bij aansluiten.
God is aan het werk in zoveel mooie dingen, in zoveel mooie mensen.
Laten we hier niet blind voor zijn.
Als ik de link leg met de Goede Week, dan denk ik aan de voetwassing op Witte Donderdag. De oproep die klinkt van Jezus aan ons…
In een Taizélied vertaald als ‘En todo amar y servir’, om in alles lief te hebben en te dienen.
Laten we proberen om in alles lief te hebben, doorheen het verschil, doorheen het moeilijke, doorheen het gekwetste…
Laten we proberen om in alles te dienen, doorheen het verschil, doorheen het moeilijke, doorheen het gekwetste…
Laten we deze zin opnemen in ons hart en samen biddend zingen om ze ons eigen te maken.
De voetwassing is geen gebaar, het is een manier van leven.
Er rijst ook een tweede vraag boven in vele gesprekken: ‘Waar zie je nog bloeiende gemeenschappen?’
Ook hier ben ik niet negatief. Misschien omdat ik aan den lijve mag ervaren en voelen wat het betekent om nog met velen te mogen vieren, om met velen op weg te mogen gaan binnen
onze Vincentiusgemeenschap.
Wat een geschenk is dit! Een collega verwoordt het op een andere manier.
Zij ziet een bloeiende gemeenschap
als een samen op weg gaan met mensen, voor mensen en door mensen en waar het Woord van God mag klinken.
Dat verruimde mijn blik en ik voelde me plots opgenomen in vele bloeiende gemeenschappen.
Ik denk uiteraard aan onze eigen geloofsgemeenschap, maar ik denk ook aan de groep mensen van de Lourdesbedevaart, aan de vrijwilligers van Let it Shine, aan de mensen van Trooz, aan collega’s waarmee ik biddend op weg ga… Jij hebt er zelf misschien nog in gedachten?
Misschien moeten we het vanuit een andere hoek durven bekijken en ziet de toekomst er toch niet zo negatief uit.
‘De weg die we zelf in gedachten hadden is niet altijd de weg die God voor ogen heeft met ons.’
Deze zin bleef hangen tijdens een documentaire op Netflix over Mozes. Een overweging waard als we naar de toekomst van de kerk kijken…
Om af te sluiten ben ik dankbaar dat ik getuige mocht zijn van zo’n moment waar God een jongere weet te raken… dan denk ik spontaan:
‘Doe maar gewoon verder, het komt goed. God zoekt wegen om ons als mens te raken. Heb vertrouwen!’
Ik wens ons allen dit vertrouwen toe voor de toekomst!
Stefanie De Witte