De pijlers van onze geloofsgemeenschap

Laten we beginnen met een boude uitspraak. We geloven dat we de grootst denkbare liefde op het spoor zijn gekomen. Ze heeft ons verrast en geraakt en laat ons niet meer los. Ons leven werd zo een avontuur van ontdekken wie de bron van die onvermoede werkelijkheid is. We werden meegesleept op nieuwe wegen. Jezus van Nazareth, die we 'Christus' noemen, leerde ons God zien als een Vader en beloofde ons de Geest om ons van binnen uit te leiden. Bij deze drie - Vader, Zoon en Geest - willen we thuiskomen en de paradoxen van het diepste geluk leren leven: "verliezen om te vinden", "ontvangen door te geven", "leven door te sterven"...

In de traditionele pijlers ‘cultus’ (liturgie), ‘communio’ (gemeenschap) en ‘caritas’ (dienstbaarheid) vonden we de geschikte bouwstenen voor onze beweging. De manier waarop Augustinus deze pijlers invulde, vormt onze leidraad. Centraal daarin staat vriendschap met God, groeiend door gebed en liturgie en fundamenteel voor onderlinge vriendschap. 

Eerste pijler: bidden en vieren

Bidden en vieren van liturgie zien we als de manieren bij uitstek om de focus op onszelf te leren loslaten en ruimte te maken voor een echte ontmoeting met Christus. We mogen daarbij steunen op eeuwenoude rituelen, teksten en gebaren; patronen uit de traditie van de Kerk die ons kunnen openbreken en vormen. Ook als dat misschien niet altijd past bij onze eigen smaak, willen we daarvoor kiezen. We willen in de eerste plaats samenkomen om God: om Hem te vieren en te danken; zo authentiek, sereen en mooi als we kunnen. Het vieren van een klassieke liturgie is ook heel krachtig, omdat het ons verbindt met ontelbare katholieken wereldwijd en over de grenzen van de tijd heen.

Tweede pijler: gemeenschap vormen

Deze uitspraak drukt op een sterke manier uit hoe wij onze verbondenheid met elkaar willen beleven: door het leren ontvangen van elkaar als een geschenk. Dat betekent zoveel dingen... Om te beginnen: oprecht blij zijn met het unieke dat elk van ons te geven heeft. Elkaar verwelkomen en daarbij vreugdes en tegenslagen delen. Elkaar blijven verwelkomen, ook als ons gevoel soms wat tegenwerkt. En als het nodig is, elkaar ook durven bevragen. Alleen het relativeren van ons 'zelf' kan ons bij dit alles (als een vrolijke bevrijding) tot echte gemeenschap brengen.

Derde pijler: dienstbaar leven

Liturgie, gebed en het sacramentele leven staan voor ons heel centraal. Als ons kloppend hart, onze zuurstofstroom, onze adem. Verbonden met de universele en de plaatselijke kerk, willen we een open gemeenschap zijn, die onderweg blijft; een gemeenschap die ruimte schept om 'bewogen' te worden. We vertrouwen erop dat God in ons gebed en liturgisch leven kan binnenbreken en hopen dat wijzelf en anderen zo geworteld raken in de liefde van Christus, om van daaruit te kunnen leven.

Door op zo'n manier kerk te zijn, hopen we dienstbaar te zijn aan anderen. We verbinden er ons van harte toe om al wie op onze weg komt, te verwelkomen en de ruimte te geven om zichzelf te zijn. We streven naar een open en vriendschappelijke relatie met groepen en organisaties die we ontmoeten, christelijk of anders-denkend, door actief uit te kijken naar hoe we in elkaars leven kunnen bijdragen.